Текст и перевод песни Lady Pank - Wspinaczka

Wspinaczka

Porwaliśmy się na zdobycie wielkich gór
Herosi z dawnych lat służyli nam za wzór
Przez niebotyczną grań pięliśmy długo się
Niejeden odpadł tam, znajdując w dole śmierć

Po drodze hulał wiatr i sypał w oczy śnieg
Paraliżował strach, odbierał zmysły lęk
Lecz nie ustawał nikt, nawet w godzinie złej
Zaciskał pięści i ze śmiechem wołał, "Hej!"

Przepięknie jest
I tylko tlenu mniej
Przepięknie jest
I tylko tlenu mniej

A prowadziły nas: Nadzieja, Wiara, Złość
Bo tam na dole zła naprawdę było dość
I warto było iść, do góry wciąż się piąć
By sobą wreszcie być, by przestać karki giąć

I w czas wędrówki tej był każdy z nas jak brat
Choć nie obyło się bez wiarołomnych zdrad
Lecz nie ustawał nikt, nawet w godzinie złej
Zaciskał pięści i ze śmiechem wołał, "Hej!"

Przepięknie jest
I tylko tlenu mniej
Przepięknie jest
I tylko tlenu mniej

Przepięknie jest
I tylko tlenu mniej
Przepięknie jest
I tylko tlenu mniej

Aż po tysiącach prób, przez przeraźliwą biel
Opłacił się nasz trud – osiągnęliśmy cel
Czuliśmy bicie serc i pod stopami szczyt
Gdzie pewne było, że przed nami nie był nikt

Lecz nie odezwał się tym razem żaden śmiech
Bo wszyscy padli tu, znajdując łapiąc wdech
I dziwny jakiś był zwycięstwa słodki smak
Minęło parę chwil, aż ktoś wychrypiał tak

Przepięknie jest
I tylko tlenu brak
Przepięknie jest
I tylko tlenu brak

Przepięknie jest
I tylko tlenu brak
Przepięknie jest
I tylko tlenu brak

Восхождение

Мы дерзнули покорить огромные горы,
Герои прошлых лет служили нам примером.
По нескончаемому гребню долго мы карабкались,
Немало сорвалось там, найдя внизу смерть.

По пути ветер гулял и бросал снег в глаза,
Парализовал страх, отнимал чувства ужас,
Но никто не сдавался, даже в час лихой,
Сжимал кулаки и со смехом кричал: "Эгей!"

Как же красиво!
И только кислорода мало.
Как же красиво!
И только кислорода мало.

А вели нас: Надежда, Вера, Злость,
Ведь там, внизу, зла и так было предостаточно.
И стоило идти, к вершине всё время рваться,
Чтобы собой наконец стать, чтобы шею больше не гнуть.

И во время того пути каждый из нас был как брат,
Хоть не обошлось без вероломных предательств.
Но никто не сдавался, даже в час лихой,
Сжимал кулаки и со смехом кричал: "Эгей!"

Как же красиво!
И только кислорода мало.
Как же красиво!
И только кислорода мало.

Как же красиво!
И только кислорода мало.
Как же красиво!
И только кислорода мало.

И вот, после тысяч попыток, сквозь пугающую белизну,
Наш труд окупился - мы достигли цели.
Мы чувствовали биение сердец и под ногами вершину,
Где было ясно, что до нас здесь никого не было.

Но не раздался на этот раз ничей смех,
Ибо все попадали здесь, хватая воздух ртом.
И странный какой-то был сладкий вкус победы,
Прошло несколько мгновений, пока кто-то не прохрипел так:

Как же красиво!
И только кислорода нет.
Как же красиво!
И только кислорода нет.

Как же красиво!
И только кислорода нет.
Как же красиво!
И только кислорода нет.