Текст и перевод песни Lasse Hoikka & Souvarit - Viulu kaukaisen maan

Viulu kaukaisen maan

Mitkä lienevät muistot vanhan soittimen.
Mistä kertovat tummuneet kielet sen.
Kun kerran soittimeen jousin hiljaa kosketin,
Syvältä sielustaan ääniään kuuntelin.

Kovin suuri on tuska soinnin hiljaisen.
Joskus suunnaton kaiku riemun, vapauden.
Kohtalot soittajain kantaen voimanaan.
Lujan hauras se on, viulu kaukaisen maan.

Kerran raukenee käsi vanhan soittajan.
Viulu silloin saa sävelen tummemman.
Muistoksi hiipuvat elon huiput kirkkaimmat.
Soinnuissa itkevät särkyneet unelmat.

Kovin suuri on tuska soinnin hiljaisen.
Joskus suunnaton kaiku riemun, vapauden.
Kohtalot soittajain kantaen voimanaan.
Lujan hauras se on, viulu kaukaisen maan.

Kuka lienetkin joka soitat viuluain.
Koske hellien otelaudan pintaa vain.
Se muistaa julmuuden tien kolkon kuolemaan.
Ystävän viimeisen voittajan riemuissaan.

Kovin suuri on tuska soinnin hiljaisen.
Joskus suunnaton kaiku riemun, vapauden.
Kohtalot soittajain kantaen voimanaan.
Lujan hauras se on, viulu kaukaisen maan.

Miten lyhyt on täällä polku ihmisen.
Jäältä helteeseen tie kulkee usvainen.
Kun kaikki hiljenee viulu yössä yksin soi.
Sen sielun pohjaan ei ihminen nähdä voi.

Kovin suuri on tuska soinnin hiljaisen.
Joskus suunnaton kaiku riemun, vapauden.
Kohtalot soittajain kantaen voimanaan.
Lujan hauras se on, viulu kaukaisen maan.

Скрипка далекой страны

Какими же были воспоминания старого инструмента,
О чем говорят его потемневшие струны.
Когда однажды я тихонько коснулся смычком,
Из глубины души его я слушал звучание.

Как сильна печаль безмолвного звука,
А иногда – безбрежный отзвук радости и свободы.
Судьбы музыкантов, словно сила, несет он,
Крепок и хрупок он – скрипка далекой страны.

Однажды ослабнет рука старого музыканта,
И скрипка обретет более темный тон.
Как воспоминания, угаснут ярчайшие вершины жизни,
В звуках будут плакать разбитые мечты.

Как сильна печаль безмолвного звука,
А иногда – безбрежный отзвук радости и свободы.
Судьбы музыкантов, словно сила, несет он,
Крепок и хрупок он – скрипка далекой страны.

Кем бы ты ни был, кто играет на скрипке,
Прикоснись лишь нежно к поверхности грифа,
Она помнит жестокость пути, ведущего к смерти,
И последнего друга, ликующего в победе.

Как сильна печаль безмолвного звука,
А иногда – безбрежный отзвук радости и свободы.
Судьбы музыкантов, словно сила, несет он,
Крепок и хрупок он – скрипка далекой страны.

Как короток здесь путь человека,
Сквозь туман ведет дорога ото льда к зною.
Когда все стихает, скрипка играет одна в ночи,
До дна ее души человеку не добраться.

Как сильна печаль безмолвного звука,
А иногда – безбрежный отзвук радости и свободы.
Судьбы музыкантов, словно сила, несет он,
Крепок и хрупок он – скрипка далекой страны.