Текст и перевод песни Liesbeth List - De oudjes

De oudjes

De oudjes praten niet
Of hoogstens af en toe
Met stille ogentaal
Zelfs rijk zijn ze toch arm
En zonder toekomstbeeld:
Een hart voor allemaal
Hun huis geurt: witte was
Lavendel, koperpoets
En 't werkwoord van weleer
Oud zijn in Amsterdam
Is oud zijn op een dorp:
Men leeft er nauwelijks meer
Eens lachten ze te veel
En daarom sleept hun stem
Als 't over 'vroeger' gaat
Eens huilden ze te veel
En daarom parelt soms
Een traan langs hun gelaat
En als hun hand soms beeft
Is dat dan om de klok
Die oud wordt op de schouw
Die slingert: kom je mee
Slingert ja, slingert nee
Slingert: ik wacht op jou?

De oudjes dromen niet:
Hun boeken ingedut
'T Harmonium op slot
De poes is ook al dood
Het zondags glaasje port
Maakt niet meer dol of zot
De oudjes zitten stil
Gerimpeld hun gebaar
Hun wereld uitgezet:
Vanaf het bed naar 't raam
Van 't bed naar de fauteuil
En van het bed naar bed
Ze gaan alleen nog uit
Voorzichtig arm in arm
Gekleed in mijmerij
Voor de begrafenis
Van wie nog ouder was
Nog lelijker dan zij
Een uur van stille rouw
Dan is daar weer de klok
Die voortklikt op de schouw
Die slingert: kom je mee
Kom je ja, kom je nee
Slingert: ik wacht op jou

De oudjes sterven niet
Eens vallen ze in slaap
En slapen al te lang
Ze klampen zich wel vast
Maar vallen doen ze toch
Al zijn ze vallensbang
Een valt de ander blijft:
Degeen die 't liefste was
'T Meest of het minst in tel?
Het doet er weinig toe
Degeen die achterblijft
Is 't eerste in de hel
Soms ziet u hem wel gaan
Soms ziet u haar wel staan
Triest in een regenstraat;
Al schuif'lend door vandaag
Prevelend een zacht excuus
Dat het niet vlugger gaat
U ziet ze voor u uit
Wegvluchten voor de klok
Die voortklikt op de schouw
Die slingert: kom toch mee
Kom je ja, kom je nee
Slingert: ik wacht op jou

Die slingert: kom toch mee
Slingert ja, slingert nee
Slingert en wacht op ons

The Old Ones

The old ones do not speak
Or at most every now and then
With silent eyes
Even though rich they are still poor
And their future is bleak:
A heart for everyone
Their home smells: White washing
Lavender, polished brass
And the verb of the past
Aging in Amsterdam
Is aging in a village:
You hardly live
Once they laughed too much
And therefore their voice trembles,
When they talk about 'the past'
Once they cried too much
And therefore a tear sometimes
Rolls down their face
And when their hands sometimes tremble
Is it for the clock
That is getting old on the mantelpiece
That sways: Come with me
Sways yes, sways no
Sways: I'll wait for you

The old ones do not dream:
Their books dozed off
The harmonium is locked
The cat is also dead
The Sunday glass of port
Is not making anyone crazy or mad
The old ones are sitting still
Their gestures wrinkled
Their world has been expanded:
From the bed to the window
From the bed to the armchair
And from the bed to the bed
They go out only
Carefully arm in arm
Dressed in reverie
For the funeral
Of someone who was even older
Even uglier than they are
An hour of silent mourning
Then there is the clock again
That keeps clicking on the mantelpiece
That sways: Come with me
Come with me yes, come with me no
Sways: I'll wait for you

The old ones do not die
Once they fall asleep
And sleep for too long
They cling on
But they still fall
Even though they are terrified of falling
One falls the other stays:
The one who was the most loved
The most or the least?
It hardly matters
The one who stays behind
Is the first in hell
Sometimes you see him go
Sometimes you see har stand
Sad in a rainy street;
Sliding through today
Mumbling a soft excuse
That it's not going faster
You see them running away from you
Fleeing the clock
That keeps clicking on the mantelpiece
That sways: Come with me
Come with me yes, come with me no
Sways: I'll wait for you

That sways: Come with me
Sways yes, sways no
Sways and waits for us