Текст и перевод песни Liesbeth List - De Radelozen

De Radelozen

Ze lopen hand in hand, gehuld in doodse stilte.
Door uitgedoofde steden vol van vocht en kilte.
Waarin alleen hun doffe sloffen wordt gehoord.
Zo lopen woordeloos de radelozen voort.

Hun vleugels zijn verbrand, hun takken afgewaaid.
Zo op een klip gestrand dat dood geen angst meer zaait.
Zijn ze de liefde moe, die droom werd wreed verstoord.
Zo lopen woordeloos de radelozen voort.

En ik, ik ken hun weg, ik ben hem zelf gegaan:
Al meer dan honderd maal ben ik halfweg blijven staan.
Maar, jonger of gekwetster, zetten zij hem voort.
Zo trekken woordeloos de radelozen voort.

Want onder gindse brug is 't water diep en lief'lijk.
Daar houdt de wereld op en is het bed gerief'lijk.
Zij snikken er hun naam nog, als een jonge bruid.
Dan wist het water stil de radelozen uit.

Sta op degeen die hun de eerste steen wil gooien.
Die kent van liefde alleen de woorden 'ik' en 'mij'.
De brug gaat zich alweer in ochtendnevels tooien.
Een leven dat eens hoop gekoesterd heeft voorbij.

Безрассудные

Они идут рука об руку, окутанные мертвой тишиной.
Сквозь потухшие города, полные сырости и холода.
Где слышен лишь глухой стук их башмаков.
Так идут, не говоря ни слова, безрассудные всё вперед.

Их крылья опалены, их ветви сломаны.
Выброшенные на скалу, где смерть уже не страшит.
Устали они от любви, мечта их жестоко разбита.
Так идут, не говоря ни слова, безрассудные всё вперед.

И я, я знаю их путь, я сама по нему шла:
Уже больше сотни раз останавливалась я на полпути.
Но, моложе или более израненные, они свой путь продолжают.
Так идут, не говоря ни слова, безрассудные всё вперед.

Ведь под тем мостом вода глубока и ласкова.
Там мир кончается, и постель удобна.
Они шепчут там свои имена, словно юные невесты.
Затем вода тихо стирает безрассудных.

Позор тому, кто бросит в них первый камень.
Тот, кто в любви знает лишь слова "я" и "мое".
Мост уже окутывает себя утренним туманом.
Жизнь, некогда лелеяшая надежду, закончена.