Текст и перевод песни Magda Umer - Jeszcze w zielone gramy

Jeszcze w zielone gramy

Przez kolejne grudnie maje
Każdy goni jak szalony
A za nami pozostaje
Sto okazji przegapionych
Ktoś wytyka nam, co chwila
W mróz czy upał
W zimę w lecie
Szans niedostrzeżonych tyle
I ktoś rację ma, lecz przecież

Jeszcze w zielone gramy, jeszcze nie umieramy
Jeszcze któregoś rana odbijemy się od ściany
Jeszcze wiosenne deszcze obudzą ruń zieloną
Jeszcze zimowe śmieci na ogniskach wiosny spłoną
Jeszcze w zielone gramy, jeszcze wzrok nam się pali
Jeszcze się nam pokłonią ci, co palcem wygrażali
My możemy być w kłopocie, ale na rozpaczy dnie
Jeszcze nie
Długo nie

Więc nie martwmy się, bo w końcu
Nie nam jednym się nie klei
Ważne by, choć raz w miesiącu
Mieć dyktando u nadziei
Żeby w serca kajeciku
Po literkach zanotować
I powtarzać sobie cicho
Takie prościuteńkie słowa

Jeszcze w zielone gramy, jeszcze nie umieramy
Jeszcze się spełnią nasze piękne sny, marzenia, plany
Tylko nie ulegajmy
Przedwczesnym niepokojom
Bądźmy jak stare wróble, które stracha się nie boją
Jeszcze w zielone gramy, chęć skroń niejedna siwa
Jeszcze sól będzie mądra, a oliwa sprawiedliwa
Różne drogi nas prowadzą, lecz ta, która w przepaść rwie
Jeszcze nie
Długo nie

Jeszcze w zielone gramy, chęć życia nam nie zbrzydła
Jeszcze na strychu każdy klei połamane skrzydła
I myśli sobie Ikar, co nieraz już w dół runął
Jakby powiało zdrowo to bym jeszcze raz pofrunął
Jeszcze w zielone gramy, choć życie nam doskwiera
Gramy w nim swoje role naturszczycy bez suflera
W najróżniejszych sztukach gramy
Lecz w tej, co się skończy źle
Jeszcze nie
Długo nie

On joue encore au vert

A travers les décembres et les mai suivants
Chacun court comme un fou
Et derrière nous il reste
Cent occasions manquées
Quelqu'un nous le reproche à chaque instant
Par temps froid ou chaud
En hiver en été
Tant de chances non saisies
Et quelqu'un a raison, mais pourtant

On joue encore au vert, on ne meurt pas encore
Un matin, on rebondira sur le mur
Les pluies printanières réveilleront encore la végétation
Les ordures hivernales brûleront encore sur les feux de joie du printemps
On joue encore au vert, nos yeux brûlent encore
Ceux qui nous ont menacé du doigt se prosterneront encore devant nous
Nous pouvons être dans le pétrin, mais au jour du désespoir
Pas encore
Pas longtemps

Alors ne nous inquiétons pas, car après tout
Ce n'est pas seulement à nous que ça ne colle pas
L'important est d'avoir, au moins une fois par mois
Une dictée à l'espoir
Pour que dans le cahier de notre cœur
On note les lettres
Et on se répète doucement
Ces mots simples

On joue encore au vert, on ne meurt pas encore
Nos beaux rêves, nos ambitions, nos projets se réaliseront encore
Ne succombons pas
Aux soucis prématurés
Soyons comme les vieux moineaux qui n'ont pas peur
On joue encore au vert, la volonté des tempes grisonnantes
Le sel sera encore sage et l'huile juste
Différents chemins nous mènent, mais celui qui se précipite dans l'abîme
Pas encore
Pas longtemps

On joue encore au vert, la volonté de vivre ne nous a pas dégoûtés
Dans le grenier, chacun colle encore les ailes cassées
Et Icare pense, lui qui a souvent chuté,
S'il y avait un vent sain, je recommencerais à voler
On joue encore au vert, bien que la vie nous donne du fil à retordre
Nous jouons nos rôles naturels dans cette pièce, sans souffleur
Nous jouons dans toutes sortes de pièces
Mais dans celle qui se terminera mal
Pas encore
Pas longtemps