Текст и перевод песни Magdalena Kumorek - Dusza w Niebiosach

Dusza w Niebiosach

Przybyła dusza na klęczkach do nieba w bożą obczyznę
Nie chciała patrzeć na gwiazdy i na wieczności pierwszyznę
Nie chciała ulec weselu, ni nowym jaśnieć obliczem
Ani wspominać nikogo, ani zapomnieć o niczem

I rozpuściła warkocze, i pomyślała w błękicie
Że w niekochanych objęciach przemarnowała swe życie
Bez zdrady i bez oporu, starannie kryjąc swą ranę
Pieściła usta nielube i oczy niemiłowane

I trwała dla nich bezwolna, i kwitła dla nich bezduszna
I przezywała je - losem i była losom posłuszna
I trwała dla nich bezwolna, i kwitła dla nich bezduszna
I przezywała je - losem i była losom posłuszna

A że nie kochała tak tkliwie, a nie kochała tak czule
Że nikt w jej jasnym uśmiechu nie trafił myślą na bóle
Lecz teraz nagle pojęła, że wobec Boga i nieba
Już nic nie wolno ukrywać i nic ukrywać nie trzeba

Śmierć w niej obnaża pośpiesznie prawdę tak długo tajoną
Tą prawdą skrzą się źrzenice, tą prawdą błyska się łono!
I dusza lękiem spłonęła, że wkrótce po jej pogrzebie
Przyjdzie w ślad za nią kochanek, aby odnaleźć ją w niebie

Wyciągnie ku niej ramiona, ziemskiej wyzbyte rozpaczy
I zajrzy w oczy i dawne jej niekochanie zobaczy
Wyciągnie ku niej ramiona, ziemskiej wyzbyte rozpaczy
I zajrzy w oczy i dawne jej niekochanie zobaczy

Душа на Небесах

Пришла душа на коленях к небу, в божью чужбину,
Не хотела смотреть на звезды и на новизну вечности,
Не хотела предаться веселью, ни новым сиять ликом,
Ни вспоминать никого, ни забывать ни о чем.

И распустила косы, и подумала в лазури,
Что в нелюбимых объятиях растратила свою жизнь,
Без измены и без сопротивления, старательно скрывая свою рану,
Ласкала уста нежеланные и глаза нелюбимые.

И оставалась для них безвольной, и цвела для них бездушной,
И переживала их как судьбу, и была судьбе покорна.
И оставалась для них безвольной, и цвела для них бездушной,
И переживала их как судьбу, и была судьбе покорна.

А так как не любила так нежно, так трепетно,
Что никто в ее ясной улыбке не разглядел боли,
Лишь теперь вдруг поняла, что перед Богом и небом
Уже ничто нельзя скрывать и ничего скрывать не нужно.

Смерть в ней обнажает поспешно правду, так долго хранимую,
Этою правдой сияют глаза, этою правдой светится чрево!
И душа страхом обожглась, что вскоре после ее погребения,
Придет вслед за ней возлюбленный, чтобы найти ее на небесах.

Протянет к ней руки, свободный от земного отчаяния,
И заглянет в глаза, и прежнее ее некохание увидит.
Протянет к ней руки, свободный от земного отчаяния,
И заглянет в глаза, и прежнее ее некохание увидит.