Текст и перевод песни Mahsa Vahdat & Marjan Vahdat - Saghi Nameh

Saghi Nameh

بیا ساقی آن می که حال آورد
کرامت فزاید کمال آورد
به من ده که بس بیدل افتادهام
وز این هر دو بیحاصل افتادهام
بیا ساقی آن می که عکسش ز جام
به کیخسرو و جم فرستد پیام
بده تا بگویم به آواز نی
که جمشید کی بود و کاووس کی
بیا ساقی آن کیمیای فتوح
که با گنج قارون دهد عمر نوح
بده تا به رویت گشایند باز
در کامرانی و عمر دراز
بده ساقی آن می کز او جام جم
زند لاف بینایی اندر عدم
به من ده که گردم به تایید جام
چو جم آگه از سر عالم تمام
دم از سیر این دیر دیرینه زن
صلایی به شاهان پیشینه زن
همان منزل است این جهان خراب
که دیدهست ایوان افراسیاب
کجا رای پیران لشکرکشش
کجا شیده آن ترک خنجرکشش
نه تنها شد ایوان و قصرش به باد
که کس دخمه نیزش ندارد به یاد
همان مرحلهست این بیابان دور
که گم شد در او لشکر سلم و تور
بده ساقی آن می که عکسش ز جام
به کیخسرو و جم فرستد پیام
چه خوش گفت جمشید با تاج و گنج
که یک جو نیرزد سرای سپنج
بیا ساقی آن آتش تابناک
که زردشت میجویدش زیر خاک
به من ده که در کیش رندان مست
چه آتشپرست و چه دنیاپرست
بیا ساقی آن بکر مستور مست
که اندر خرابات دارد نشست
به من ده که بدنام خواهم شدن
خراب می و جام خواهم شدن
بیا ساقی آن آب اندیشهسوز
که گر شیر نوشد شود بیشهسوز
بده تا روم بر فلک شیر گیر
به هم بر زنم دام این گرگ پیر
بیا ساقی آن می که حور بهشت
عبیر ملایک در آن می سرشت
بده تا بخوری در آتش کنم
مشام خرد تا ابد خوش کنم
بده ساقی آن می که شاهی دهد
به پاکی او دل گواهی دهد
میام ده مگر گردم از عیب پاک
بر آرم به عشرت سری زین مغاک
چو شد باغ روحانیان مسکنم
در اینجا چرا تختهبند تنم
شرابم ده و روی دولت ببین
خرابم کن و گنج حکمت ببین
من آنم که چون جام گیرم به دست
ببینم در آن آینه هر چه هست
به مستی دم پادشاهی زنم
دم خسروی در گدایی زنم
به مستی توان در اسرار سفت
که در بیخودی راز نتوان نهفت
که حافظ چو مستانه سازد سرود
ز چرخش دهد زهره آواز رود
مغنی کجایی به گلبانگ رود
به یاد آور آن خسروانی سرود
که تا وجد را کارسازی کنم
به رقص آیم و خرقهبازی کنم
به اقبال دارای دیهیم و تخت
بهین میوهٔ خسروانی درخت
خدیو زمین پادشاه زمان
مه برج دولت شه کامران
که تمکین اورنگ شاهی از اوست
تن آسایش مرغ و ماهی از اوست
فروغ دل و دیدهٔ مقبلان
ولی نعمت جان صاحبدلان
الا ای همای همایون نظر
خجسته سروش مبارک خبر
فلک را گهر در صدف چون تو نیست
فریدون و جم را خلف چون تو نیست
به جای سکندر بمان سالها
به دانادلی کشف کن حالها
سر فتنه دارد دگر روزگار
من و مستی و فتنهٔ چشم یار
یکی تیغ داند زدن روز کار
یکی را قلمزن کند روزگار
مغنی بزن آن نوآیین سرود
بگو با حریفان به آواز رود
مرا با عدو عاقبت فرصت است
که از آسمان مژدهٔ نصرت است
مغنی نوای طرب ساز کن
به قول وغزل قصه آغاز کن
که بار غمم بر زمین دوخت پای
به ضرب اصولم برآور ز جای
مغنی نوایی به گلبانگ رود
بگوی و بزن خسروانی سرود
روان بزرگان ز خود شاد کن
ز پرویز و از باربد یاد کن
مغنی از آن پرده نقشی بیار
ببین تا چه گفت از درون پردهدار
چنان برکش آواز خنیاگری
که ناهید چنگی به رقص آوری
رهی زن که صوفی به حالت رود
به مستی وصلش حوالت رود
مغنی دف و چنگ را ساز ده
به آیین خوش نغمه آواز ده
فریب جهان قصهٔ روشن است
ببین تا چه زاید شب آبستن است
مغنی ملولم دوتایی بزن
به یکتایی او که تایی بزن
همیبینم از دور گردون شگفت
ندانم که را خاک خواهد گرفت
دگر رند مغ آتشی میزند
ندانم چراغ که بر میکند
در این خونفشان عرصهٔ رستخیز
تو خون صراحی و ساغر بریز
به مستان نوید سرودی فرست
به یاران رفته درودی فرست

Lettre au Saqui

Viens, Saqui, avec ce vin qui ragaillardit,
Qui accroît la générosité et parfait l'être.
Sers-le moi, car je suis lasse d'être si désemparée,
Et de ces deux vanités qui me laissent si démunie.
Viens, Saqui, avec ce vin dont le reflet dans la coupe
Envoie un message à Kay Khosrow et à Jamshid.
Sers-le moi, pour que je puisse chanter au son du Ney
Qui étaient Jamshid et qui était Kavus.
Viens, Saqui, avec cet élixir de triomphe
Qui, avec le trésor de Qarun, donne la longévité de Noé.
Sers-le moi, pour qu'ils m'ouvrent grand
Les portes de la prospérité et d'une longue vie.
Sers-moi, Saqui, ce vin dont la coupe de Jamshid
Se vante de clairvoyance même dans le néant.
Donne-le-moi, pour que je sois, par la bénédiction de la coupe,
Comme Jamshid, conscient de tous les secrets du monde.
Chante l'histoire de ce vieux monastère,
Un chant en l'honneur des rois d'antan.
Ce monde en ruine est la même demeure
Que le palais d'Afrasiab qu'on a vu jadis.
Où est passé le règne du conquérant Piran ?
Où est passé ce Turc au poignard acéré ?
Non seulement son palais et son château ont été réduits en poussière,
Mais personne ne se souvient même de son tombeau.
Ce désert lointain est le même lieu
Où l'armée de Salm et Tur s'est perdue.
Sers-moi, Saqui, ce vin dont le reflet dans la coupe
Envoie un message à Kay Khosrow et à Jamshid.
Comme Jamshid le disait si bien avec sa couronne et son trésor :
« Un grain de poussière ne vaut pas le palais de l'éponge. »
Viens, Saqui, avec ce feu incandescent
Que Zoroastre recherche sous la terre.
Donne-le-moi, car parmi les joyeux ivrognes,
Peu importe qui adore le feu ou qui adore le monde.
Viens, Saqui, avec ce vin pur et caché,
Qui a élu domicile dans la taverne.
Donne-le-moi, car je veux devenir infâme,
Je veux devenir l'esclave du vin et de la coupe.
Viens, Saqui, avec cette eau qui consume la pensée,
Que même un lion, s'il en boit, deviendrait un incendiaire de forêt.
Donne-la-moi, pour que je puisse monter au ciel et capturer des lions,
Pour que je puisse tendre un piège à ce vieux loup.
Viens, Saqui, avec ce vin que les houris du paradis
Ont distillé avec l'ambre des anges.
Donne-le-moi, pour que je puisse le boire dans le feu,
Pour que je puisse parfumer mon esprit pour toujours.
Sers-moi, Saqui, ce vin qui confère la royauté,
Dont la pureté est attestée par le cœur.
Donne-le-moi, peut-être serai-je purifié de mes défauts,
Pour que je puisse lever la tête de cet abîme dans la joie.
Alors que le jardin des spirituels est ma demeure,
Pourquoi suis-je ici, prisonnier de ce corps ?
Donne-moi du vin et vois la lumière de la fortune,
Détruis-moi et vois le trésor de la sagesse.
Je suis celui qui, lorsque je prends la coupe en main,
Je vois dans son miroir tout ce qui est.
Dans l'ivresse, je parle avec l'autorité d'un roi,
Dans l'ivresse, je respire la pauvreté d'un mendiant.
Dans l'ivresse, on peut sonder les mystères les plus profonds,
Car dans l'oubli de soi, aucun secret ne peut être gardé.
Car lorsque Hafez chante avec extase,
Vénus danse au rythme de ses mélodies.
Musicien, où es-tu ? Avec le son du luth,
Rappelle-toi cette mélodie royale,
Pour que je puisse enflammer l'extase,
Pour que je puisse danser et tournoyer comme un derviche.
Par la grâce de Dieu, possédant la couronne et le trône,
Le fruit exquis de l'arbre royal,
Le souverain de la terre, le roi du temps,
La lune de la constellation de la fortune, le roi des désirs,
De qui vient la splendeur de la royauté,
Pour qui les oiseaux et les poissons offrent leur chair délicate,
La lumière du cœur et des yeux de ceux qui cherchent sa faveur,
Le bienfaiteur, la joie des âmes sincères,
Ô toi, l'auspicieux, au regard bienveillant,
Heureux messager, aux nouvelles propices,
Le ciel n'a pas de perle semblable à toi dans sa coquille,
Feridoun et Jamshid n'ont pas d'héritier comme toi.
Reste à la place d'Alexandre pendant de nombreuses années,
Avec sagesse, dévoile les mystères de l'existence.
Le destin nous réserve encore des troubles,
Moi, l'ivresse, et le trouble des yeux de l'être aimé.
Le destin manie l'épée pour certains,
Pour d'autres, il guide la plume.
Musicien, joue cette nouvelle mélodie,
Chante avec tes compagnons au son du luth.
J'aurai finalement l'occasion de vaincre mon ennemi,
Car du ciel me parvient la promesse de la victoire.
Musicien, fais résonner la mélodie de la joie,
Avec tes vers et tes gazels, commence ton récit.
Car le poids de mon chagrin m'a cloué au sol,
Par la force de tes accords, relève-moi.
Musicien, joue une mélodie au son du luth,
Chante et joue une mélodie royale.
Réjouis l'âme des grands,
Souviens-toi de Khosrow et de Barbad.
Musicien, tire un air de ce mode musical,
Écoute ce que dit le gardien du voile.
Élève ta musique à un tel niveau
Que Vénus elle-même se mette à danser.
Joue d'une manière telle que le mystique entre en transe,
Que dans l'ivresse, il atteigne l'union divine.
Musicien, accorde ton daf et ton luth,
Laisse tes mélodies s'élever dans une joyeuse harmonie.
L'illusion du monde est une histoire claire,
Regarde ce que la nuit enceinte porte en elle.
Musicien, je suis triste, joue un air de dualité,
En l'honneur de Son Unicité, joue un air d'unité.
Je vois au loin la roue du destin tourner,
Je ne sais pas qui elle emportera dans la poussière.
Le mystique insouciant allume un feu,
Je ne sais pas quelle lampe il éclairera.
Sur ce champ de bataille de la résurrection,
Verse le sang de la carafe dans la coupe.
Aux ivrognes, envoie un chant de bonne nouvelle,
Aux amis disparus, envoie un message de paix.