น้ำค้างตอนเช้า (Easylistening Version) - Mai Charoenpura перевод на немецкий

น้ำค้างตอนเช้า (Easylistening Version)

อยู่คนเดียวนอนมองดูฟ้าด้วยความสงสัย
ว่าทำไมคนเราถึงต้องมีความเหงา
ชีวิตก็ยากอยู่แล้ว ไม่เคยเป็นของเรา
ทุกครั้งยังมีเรื่องราวที่มันซับซ้อนให้ทำมากมาย
แต่ละวันวงจรชีวิตก็ดูซ้ำ ๆ ก็ต้องทำ ๆ ๆ และต้องทำต่อไป
บางครั้งเหมือนฉันไม่รู้ ว่าฉันจะทำเพื่อใคร
เหมือนฉันไม่มีจุดหมายที่ใจเฝ้าคอย

อยากรู้เหมือนกันว่าฉันมันเหงาอะไรมากมาย
อยากรู้ทำไมฉันจึงเหมือนดังคนเลื่อนลอย
กับภาระที่ฉันต้องรับมา เวลาที่มีก็น้อย
แต่ใจยังคอยจะเหงาทุกทีที่เผลอ

เบื่อความจริงรอคอยความฝันทุกวันเช่นนี้
แต่ไม่มีใครเลยที่จะมาให้เจอ
เป็นเหมือนน้ำค้างตอนเช้า
ที่ยังนอนละเมอ แล้วแสงตะวันก็เผาให้แห้งไป

อยากรู้เหมือนกันว่าฉันมันเหงาอะไรมากมาย
อยากรู้ทำไมฉันจึงเหมือนดังคนเลื่อนลอย
กับภาระที่ฉันต้องรับมา เวลาที่มีก็น้อย
แต่ใจยังคอยจะเหงาทุกทีที่เผลอ

เบื่อความจริงรอคอยความฝันทุกวันเช่นนี้
แต่ไม่มีใครเลยที่จะมาให้เจอ
เป็นเหมือนน้ำค้างตอนเช้า
ที่ยังนอนละเมอ แล้วแสงตะวันก็เผาให้แห้งไป

นี่หรือชีวิตของฉัน ที่ยังคงละเมอ
และแล้ววันนึงชีวิตก็แห้งไป
และแล้ววันนึงชีวิตก็แห้งไป

Morgentau (Easy-Listening-Version)

Ich liege alleine da und schaue in den Himmel, voller Fragen,
warum wir Menschen uns so einsam fühlen müssen.
Das Leben ist schon schwer genug, es gehört nie wirklich uns,
und immer wieder gibt es komplizierte Dinge, die wir erledigen müssen.
Jeder Tag gleicht dem anderen, der Kreislauf des Lebens ist immer derselbe, wir müssen immer weiter machen, machen und machen.
Manchmal weiß ich nicht, für wen ich das alles tue.
Es ist, als hätte ich kein Ziel, auf das mein Herz wartet.

Ich frage mich, warum ich so unendlich einsam bin.
Ich frage mich, warum ich mich so verloren fühle.
Bei all den Lasten, die ich tragen muss, habe ich so wenig Zeit,
und doch sehnt sich mein Herz nach Einsamkeit, wann immer ich unachtsam bin.

Ich bin der Realität überdrüssig und warte jeden Tag auf einen Traum,
aber da ist niemand, den ich treffen könnte.
Ich bin wie der Morgentau,
der noch träumt, bevor die Sonne ihn wegbrennt.

Ich frage mich, warum ich so unendlich einsam bin.
Ich frage mich, warum ich mich so verloren fühle.
Bei all den Lasten, die ich tragen muss, habe ich so wenig Zeit,
und doch sehnt sich mein Herz nach Einsamkeit, wann immer ich unachtsam bin.

Ich bin der Realität überdrüssig und warte jeden Tag auf einen Traum,
aber da ist niemand, den ich treffen könnte.
Ich bin wie der Morgentau,
der noch träumt, bevor die Sonne ihn wegbrennt.

Ist das mein Leben, dass ich immer noch träume?
Und eines Tages wird mein Leben verdunsten.
Und eines Tages wird mein Leben verdunsten.