I Epohi Ton Skoupidion - Manolis Famellos перевод на немецкий

I Epohi Ton Skoupidion

Στο σπίτι που μεγάλωσα τώρα γερνάει ένα παιδί
κάτω απ' τα ερείπια του χρόνου ψάχνει ακόμα τη στιγμή.
Κάτω απ' τη σκόνη της ερήμου τη στάχτη των δασών
είναι η νύχτα των ανθρώπων, η αυγή των θεών.
Εδώ είναι η κόλαση των άλλων
ο παράδεισος των εαυτών.

Στο δρόμο που μεγάλωσα πέφτει μια κίτρινη βροχή
ένα γράμμα από το μέλλον λέει πως το μέλλον δεν θα 'ρθει.
Στα πεζοδρόμια, στα βαγόνια των συρμών
η κραυγή των λύκων, η σιωπή των αμνών
η βασιλεία των αγορών, η τυραννία των μηχανών.

Μα πες μου αν ακούς το τραγούδι των ναυαγών
τις προφητείες των μάγων, τα γέλια των τρελλών.
Πες μου γιατί να νιώθεις μόνος λοιπόν
τώρα που όλα ταιριάζουν μ' όλα
στην εποχή των σκουπιδιών.

Στην πόλη που μεγάλωσα μεσάνυχτα χτυπούν
όλοι θέλουν να ξεσκάσουν, όλοι θέλουν να δουν.
Όλοι θέλουν να λάμψουν, όλοι έχουν τόσα να πουν
όλοι θέλουν να ξεχάσουν, όλοι θέλουν να πιουν.
Όλοι μαζί κοιμούνται κι όλοι μόνοι ξυπνούν,
κι όλοι είναι χίλια κομμάτια που δεν μπορούν να ενωθούν.

Μα πες μου αν ακούς το τραγούδι των ναυαγών
τις προφητείες των μάγων, τα γέλια των τρελλών.
Πες μου γιατί να νιώθεις μόνος λοιπόν
τώρα που όλα ταιριάζουν μ' όλα
στην εποχή των σκουπιδιών.

Καθώς καίγεται σαν φιλμ το παρελθόν
μια κάμερα σαρώνει τις κόρες των ματιών.
Τα δάκρυα των αποχωρισμών,
την αγωνία των πρωταγωνιστών
που καταπίνει σαν τέρας το αχόρταγο παρόν.

Ο τρόμος του κενού, ο φόνος του κοινού
το ξέσπασμα του μίσους, η εκδίκηση του πλήθους
ο θρίαμβος των αφανών.

Κι ένα παιδί στ' όνειρο του προσπαθεί να πετάξει
που ήθελε να φτάσει κι όλα να σπάσει
προσπαθεί να ξυπνήσει, προσπαθεί να φωνάξει.

Μα πες μου αν ακούς τη χορωδία των λυγμών
τους κήρυκες του τέλους, τους στεναγμούς των εραστών.
Πες μου γιατί να νιώθεις μόνος λοιπόν
τώρα που όλα ταιριάζουν μ' όλα
στην εποχή των σκουπιδιών.

Die Ära des Mülls

Im Haus, in dem ich aufwuchs, altert jetzt ein Kind
unter den Trümmern der Zeit sucht es noch den Moment.
Unter dem Staub der Wüste, der Asche der Wälder
ist die Nacht der Menschen, die Morgendämmerung der Götter.
Hier ist die Hölle der anderen
das Paradies des Selbst.

Auf der Straße, auf der ich aufwuchs, fällt ein gelber Regen
ein Brief aus der Zukunft sagt, dass die Zukunft nicht kommen wird.
Auf den Bürgersteigen, in den Waggons der Züge
der Schrei der Wölfe, das Schweigen der Lämmer
die Herrschaft der Märkte, die Tyrannei der Maschinen.

Aber sag mir, ob du das Lied der Schiffbrüchigen hörst
die Prophezeiungen der Magier, das Lachen der Verrückten.
Sag mir, warum du dich dann allein fühlen solltest
jetzt, wo alles zu allem passt
in der Ära des Mülls.

In der Stadt, in der ich aufwuchs, schlägt es Mitternacht
alle wollen ausbrechen, alle wollen sehen.
Alle wollen glänzen, alle haben so viel zu sagen
alle wollen vergessen, alle wollen trinken.
Alle schlafen zusammen und alle wachen allein auf,
und alle sind tausend Stücke, die sich nicht vereinen können.

Aber sag mir, ob du das Lied der Schiffbrüchigen hörst
die Prophezeiungen der Magier, das Lachen der Verrückten.
Sag mir, warum du dich dann allein fühlen solltest
jetzt, wo alles zu allem passt
in der Ära des Mülls.

Während die Vergangenheit wie ein Film verbrennt
scannt eine Kamera die Pupillen der Augen.
Die Tränen der Abschiede,
die Angst der Protagonisten
die das unersättliche Jetzt wie ein Monster verschlingt.

Der Schrecken der Leere, der Mord am Gemeinsamen
der Ausbruch des Hasses, die Rache der Menge
der Triumph der Unsichtbaren.

Und ein Kind versucht in seinem Traum zu fliegen
das ankommen und alles zerbrechen wollte
versucht aufzuwachen, versucht zu schreien.

Aber sag mir, ob du den Chor der Schluchzer hörst
die Verkünder des Endes, die Seufzer der Liebenden.
Sag mir, warum du dich dann allein fühlen solltest
jetzt, wo alles zu allem passt
in der Ära des Mülls.