Текст и перевод песни Marek Grechuta - Krajobraz Z Wilgą I Ludzie

Krajobraz Z Wilgą I Ludzie

W tej okolicy jest zbyt uroczyście
Jaskółki kreślą nad wodami freski
W dzbanie jeziora drzemie chłód niebieski
I usta mówią to, co widzą oczy
Światło szeleści, zmawiają się liście
Na baśń, co lasem jak niedźwiedź się toczy
Gdzie jest ta miłość chodząca bezkarnie?
W ubiorze błazna, ptaka i anioła
Ona spod ziemi niebieskie latarnie
Tańczącą stopą pod sad nasz przywoła
Ludzie wieczorem siedząc pod jabłonią
Będą się modlić i zabijać o nią
Im się sprzedaje święcone obrazki
I wodą burze ucisza się w nich
Grają organy i z twarzy im maski
Zrywa idący poprzez popiół mnich
A wtedy widać, że święci i oni
Smucą się w cieniu tej samej jabłoni
A do tych ludzi starczy zejść z pagórka
Zaklaskać w dłonie i wyciągnąć z mroku
Skrzypce, gdzie śpiewka stroszy siwe piórka
A staną w tańcu, choćby na obłoku
I przyszło im krzesać oberka
I z piekła wezmą tancerkę jeśli ich urzekła
Tak tu będzie jak bywa po burzy
Kiedy wystarczy ręką trącić gałąź
Aby czuć jeszcze fosfor błyskawicy
Tego obrazu flet już nie powtórzy
Przed nami stoi miska soczewicy
I w ciemność psalmu pochyla się ciało
Bo się ci ludzie urodzili w tańcu
I tylko czasem poprzez skrzydła brzenic
Idą się modlić do gwiazd na różańcu
Albo oparci plecami o sad
Szukają w sobie z kocią trwogą źrenic
Ziemi, przez którą biegnie mirry ślad
Wtedy się nagle mój kraj komuś przyśni
Z chłopcem pod lasem i z koniem u studni
Spłoszona gałąź ucieknie od liści
Ptak zawoła przez sen leśne echo
Wieczorna zorza odchodząc zadudni
I nocne gniazdo uwije pod strzechą
Pogasły lampy, tylko noc majowa
Uczy się pieśni miłosnych na flecie
Urywa, słucha i znowu od nowa
Flet nawołuje z drzemiących osiczyn
Rzekę, o której tylko tyle wiecie
Że jest z zieleni i mówi o niczym

Landscape with a Willow and the People

In this place, it is too divine
Swallows depict frescoes above the water
The jug of the lake slumbers in azure coolness
And lips speak that which the eyes see
The light rustles, the leaves conspire
In a tale that rolls through the forest like a bear
Where is this love that walks without judgment?
In the garb of a clown, a bird, and an angel
She summons our orchard with her dancing foot
From beneath the earth, she lights celestial lanterns
In the evening, people sit beneath the apple tree
Praying for her and killing for her
Holy pictures are sold to them
And storms are silenced with water
Organs play, and a monk tears masks
From their faces as he walks through the ashes
And then it is seen that the saints and they
Grieve in the shadow of the same apple tree
To reach these people, it is enough to descend from the hill
Clap your hands and draw from the darkness
A violin where a tune preens its gray feathers
And they will stand in dance, even on a cloud
And it will come to them to strike up an oberka
And they will take a dancer from hell if she enchants them
It will be here as it is after a storm
When it is enough to touch a branch with your hand
To still feel the phosphorus of lightning
The flute will not repeat this image
Before us stands a bowl of lentils
And the body bows down in the darkness of the psalm
For these people were born to dance
And only sometimes through the wings of gadwalls
Do they go to pray to the stars with a rosary
Or leaning their backs against the orchard
They search within themselves with feline dread
For the earth through which the trace of myrrh runs
Then suddenly my country will be dreamt by someone
With a boy in the forest and a horse at the well
A startled branch will flee from the leaves
A bird will call out a forest echo through its sleep
The evening dawn will rumble as it departs
And a night's nest will weave beneath the roof
The lamps are out, only the May night
Learns love songs on the flute
It breaks off, listens, and starts again
The flute calls from the sleeping aspen trees
The river, of which you know only this
That it is green and speaks of nothing