Текст и перевод песни Marek Grechuta - Tajemniczy Uśmiech

Tajemniczy Uśmiech

W każdym starszym mieście znajdziesz takie domy,
Które stoją kilka wieków niewzruszone.
Zapatrzy się w okno cichy nieznajomy.
I ujrzy jak ktoś też patrzy w jego stronę.
Kobieta ubrana z tamtych lat żywotnych,
Lekko się uśmiecha, niepewna przybysza.
Wykrzykujesz nagle imię jej gwałtownie-
Gioconda! Lecz w oknie pustka, wokół cisza.
Gioconda to ona przemyka,
Po pięknych krużgankach, przestronnych komnatach,
Tam gdzie łuk odcieni, tam gdzie bazylika.
Gdzie zdobne portale arkadów kantata.
To jej, to jej uśmiech zyskał sobie sławę.
Dzisiaj znam plakaty z uśmiechem pełniejszym.
Reklamują pastę, papierosy, kawę,
Sukienki, obuwie o kształcie piękniejszym.
I jeszcze do tego samochód na trawie,
Samolot w obłokach, rakietę na księżyc.
Jak na Leonarda Da Vincii wystawie,
Pomysłów dawniejszych.
Gioconda jej uśmiech na twarzy.
Świat cudów techniki nieśmiało nam wieszczy,
O którym od wieków człowiek ciągle marzy.
Byleby to nie był jednak świat złowieszczy.
Idziesz przez te bramy które znają wieki,
Patrzysz na podwórka, balkony zmurszałe.
Widzisz jak przepływa tędy czas kaleki
I jak dawne piękno staje się niestałe.
A kiedy zupełnie rozpadnie się w nicość,
Ten świat starych murów, bo był przestarzały,
Przypomni się wtedy smutne, blade lico.
I uśmiech już wtedy bardziej zrozumiały.
Gioconda to ona przemyka,
Po pięknych krużgankach, przestronnych komnatach,
Tam gdzie łuk odcieni, tam gdzie bazylika.
Gdzie zdobne portale arkadów kantata.

Mysterious Smile

In every old city, you will find such houses,
Which have stood unshaken for centuries.
A silent stranger will gaze out of the window.
And will see someone also looking in his direction.
A woman dressed in those vibrant years,
Smiles lightly, unsure of the newcomer.
You suddenly shout her name violently-
Gioconda! But in the window, there is emptiness, all around silence.
Gioconda, it is she who slips away,
Through beautiful cloisters, spacious rooms,
Where the arch casts shadows, where the basilica.
Where the ornate portals of the arcades sing.
It is hers, hers, the smile that has gained fame.
Today I know posters with a smile fuller.
They advertise toothpaste, cigarettes, coffee,
Dresses, shoes of a more beautiful shape.
And in addition to that, a car on the grass,
A plane in the clouds, a rocket on the moon.
As in Leonardo Da Vinci's exhibition,
Of older ideas.
Gioconda her smile on her face.
The world of technical wonders timidly prophesies to us,
Which man has dreamed of for centuries.
As long as it is not a sinister world.
You walk through these gates that know centuries,
You look at the courtyards, at the dilapidated balconies.
You see how time, a cripple, flows through here
And how old beauty becomes fickle.
And when it completely crumbles into nothingness,
This world of old walls, because it was obsolete,
Then the sad, pale face will be remembered.
And a smile that is more understandable then.
Gioconda, it is she who slips away,
Through beautiful cloisters, spacious rooms,
Where the arch casts shadows, where the basilica.
Where the ornate portals of the arcades sing.