Текст и перевод песни Marianne Weber - Buiten Bloeien De Violen

Buiten Bloeien De Violen

De zon staat hoog, het is een warme middag
'K Ga naar mijn pa in het verpleegtehuis
Hij is zo alleen, hij heeft zoveel verloren
Z'n glimlach, z'n gezondheid, en z'n thuis

Maar buiten bloeien de violen, buiten speelt de orgelman
Maar ik weet dat hij daar nooit meer, nooit meer van genieten kan
Ooit was hij een sterke kerel, nu zit hij daar bleek en klein
Buiten bloeien de violen, wat kan het leven treurig zijn

Een gang een lift en dan zie ik hem zitten
'K loop naar hem toe hij heeft me niet herkend
Hij zegt niet veel maar even later zie ik
Z'n blik die zegt wat fijn dat je er bent

Maar buiten bloeien de violen, buiten speelt de orgelman
Maar ik weet dat hij daar nooit meer, nooit meer van genieten kan
Ooit was hij een sterke kerel, nu zit hij daar bleek en klein
Buiten bloeien de violen, wat kan het leven treurig zijn

Ik neem hem mee en ga iets met hem drinken
En later gaan we nog een blokje om
Dan is 't weer tijd, ik breng hem naar zijn kamer
Ik beloof hem dat ik gauw heel gauw weer kom

Maar buiten bloeien de violen, buiten speelt de orgelman
Maar ik weet dat hij daar nooit meer, nooit meer van genieten kan
Ooit was hij een sterke kerel, nu zit hij daar bleek en klein
Buiten bloeien de violen, wat kan het leven treurig zijn

Фиалки цветут на улице

Солнце высоко, тёпкий день,
Я иду к папе в дом престарелых.
Он так одинок, так много потерял:
Свою улыбку, здоровье и свой дом.

А на улице цветут фиалки, играет шарманщик,
Но я знаю, что он больше никогда, никогда не сможет этим насладиться.
Когда-то он был сильным мужчиной, теперь он сидит там, бледный и маленький.
На улице цветут фиалки, как же печальна может быть жизнь.

Коридор, лифт, и вот я вижу его,
Подхожу к нему, он меня не узнал.
Он мало говорит, но чуть позже я вижу
В его взгляде: "Как хорошо, что ты пришла".

А на улице цветут фиалки, играет шарманщик,
Но я знаю, что он больше никогда, никогда не сможет этим насладиться.
Когда-то он был сильным мужчиной, теперь он сидит там, бледный и маленький.
На улице цветут фиалки, как же печальна может быть жизнь.

Я беру его с собой, чтобы выпить чего-нибудь,
А потом мы немного прогуляемся.
Затем приходит время, я провожаю его в комнату
И обещаю, что скоро, очень скоро вернусь.

А на улице цветут фиалки, играет шарманщик,
Но я знаю, что он больше никогда, никогда не сможет этим насладиться.
Когда-то он был сильным мужчиной, теперь он сидит там, бледный и маленький.
На улице цветут фиалки, как же печальна может быть жизнь.