Текст и перевод песни Maryla Rodowicz - Kiedy Się Dziwić Przestanę

Kiedy Się Dziwić Przestanę

Kiedy się dziwić przestanę
Gdy w mym sercu wygaśnie czerwień
Swe ostatnie, niemądre pytanie
Niezadane w połowie przerwę

Będę znała na wszystko odpowiedź
Ubożuchna rozsądkiem maleńkim
Czasem tylko popłaczę sobie
łzami tkliwej, głupiej piosenki

By za chwilę wszystko, wszystko zapomnieć
Kiedy się dziwić przestanę
Będzie po mnie, będzie po mnie
Będzie po mnie, będzie po mnie
Będzie po mnie, po mnie

Kiedy się dziwić przestanę
Zgubię śpiewy podziemnych strumieni
Umrze we mnie co nienazwane
Co mi oczy jak róże płomieni

Dni jednakim rytmem pobiegną
Znieczulone, rozsądne, żałosne
Tylko życia straszliwe piękno
Mnie ominie nieśmiałą wiosną

Za daleko jej będzie do mnie
Kiedy się dziwić przestanę
Będzie po mnie, będzie po mnie
Będzie po mnie, będzie po mnie
Będzie po mnie, po mnie

Będzie po mnie, będzie po mnie
Będzie po mnie, będzie po mnie
Będzie po mnie, po mnie
Będzie po mnie, będzie po mnie
Będzie po mnie, będzie po mnie
Będzie po mnie, po mnie

Kiedy się dziwić przestanę
Lżej mi będzie i łatwiej bez tego
Scichną szczęścia i bóle wyśmiane
Bo nie spytam już nigdy - dlaczego?

Błogi spokój wyrówna mi tętno
Gdy się życia nauczę na pamięć
Wiosny czułej bolesne piękno
Pożyczoną poezją zakłamię

I nic we mnie, we mnie
Nic koło mnie, koło mnie
Kiedy się dziwić przestanę
Będzie po mnie, będzie po mnie
Będzie po mnie, będzie po mnie
Będzie po mnie, po mnie

Когда перестану удивляться

Когда перестану удивляться,
Когда в сердце моём угаснет багрянец,
Свой последний, неразумный вопрос
Недосказанным на полуслове прерву.

Буду знать на всё ответ,
Обнищавшая крошечным разумом,
Лишь иногда буду плакать,
Слезами нежной, глупой песенки.

Чтобы через мгновение всё, всё забыть.
Когда перестану удивляться,
Меня не станет, меня не станет,
Меня не станет, меня не станет,
Меня не станет, меня не станет.

Когда перестану удивляться,
Потеряю песни подземных ручьёв,
Умрёт во мне то, что безымянно,
Что глаза мои, как розы, зажигает.

Дни однообразным ритмом побегут,
Обезболенные, разумные, жалкие.
Только страшная красота жизни
Обогнёт меня робкой весной.

Слишком далеко ей будет до меня,
Когда перестану удивляться.
Меня не станет, меня не станет,
Меня не станет, меня не станет,
Меня не станет, меня не станет.

Меня не станет, меня не станет,
Меня не станет, меня не станет,
Меня не станет, меня не станет,
Меня не станет, меня не станет,
Меня не станет, меня не станет,
Меня не станет, меня не станет.

Когда перестану удивляться,
Мне станет легче, проще без этого.
Стихнут осмеянные счастье и боль,
Ведь я больше не спрошу — почему?

Блаженный покой выровняет мой пульс,
Когда жизнь выучу наизусть.
Щемящую красоту нежной весны
Заглушу заёмной поэзией.

И ничего во мне, во мне,
Ничего вокруг меня, вокруг меня.
Когда перестану удивляться,
Меня не станет, меня не станет,
Меня не станет, меня не станет,
Меня не станет, меня не станет.