Bynajmniej - Michał Bajor перевод на немецкий

Bynajmniej

Trudno nie wspomnieć w opowiadaniu,
Choćby najbardziej pobieżnym,
Że się spotkali pan ten i pani
W pociągu dalekobieżnym.
Ona - na pozór - duży intelekt,
On - może trochę mniej,
Ona z tych, co to pragną zbyt wiele,
On szeptał jej:

"Za kim to, choć go wcześniej nie znałem,
Przez tłoczny peron się przepychałem?
Za panią, bynajmniej, za panią!
Przez kogo płonę i zbaczam z trasy,
Czyniąc dopłatę do pierwszej klasy?
Przez panią, bynajmniej, przez panią!
Byłem jak wagon na ślepym torze,
Pani zaś cichą stać mi się może
Przystanią, bynajmniej, przystanią...
Mówię, jak czuję - mówię, jak muszę,
Gdzie pani każe - tam z chęcią ruszę
Za panią, bynajmniej, za panią..."

Ta pani tego pana niszczyła
Przez cztery stacje co najmniej,
Zwłaszcza złośliwie zaś wyszydziła
Użycie słowa "bynajmniej".

A on? On w końcu nie był zbyt tępy,
Cokolwiek przygasł, to fakt,
Ale ogromne zrobił postępy,
Mówiąc jej tak:

"Człowiek czasami serce otworzy.
Kto go zrozumie? Kto mu pomoże?
Nie pani, bynajmniej, nie pani!
I kto, nie patrząc na tę zdania składnię,
Dojrzy, co człowiek ma w sercu na dnie?
Nie pani, bynajmniej, nie pani!
U pani, proszę pani, w życiu wszystko jest proste,
Myśli są trzeźwe, słowa są ostre
I ranią... cholernie mnie ranią...
I wiem, że jeśli szczęście dogonię,
W cichej przystani się kiedyś schronię,
To nie z panią... Bynajmniej nie z panią...

Trudno nie wspomnieć w opowiadaniu,
Które jest prawie skończone,
Że gdy rozstali się ten pan z panią,
Szedłem powoli peronem.
I wtedy tego, co się zatliło
I uleciało gdzieś w dal,
Przez małą chwilę mi się zrobiło
Bynajmniej żal, bynajmniej żal,
Bynajmniej żal, żal

Keineswegs

Schwerlich unerwähnt bleibt in der Erzählung,
Selbst in der flüchtigsten,
Dass sich trafen jener Herr und jene Dame
In einem Fernverkehrszug.
Sie – dem Anschein nach – großer Intellekt,
Er – vielleicht ein wenig weniger,
Sie von denen, die zu viel begehren,
Er flüsterte ihr zu:

"Wem zuliebe, obgleich ich Sie zuvor nicht kannte,
Drängte ich mich durch den vollen Bahnsteig?
Ihnen zuliebe, keineswegs, Ihnen zuliebe!
Wegen wem brenne ich und weiche vom Kurs ab,
Zahle einen Zuschlag für die erste Klasse?
Wegen Ihnen, keineswegs, wegen Ihnen!
Ich war wie ein Waggon auf totem Gleis,
Sie aber können für mich zu einem stillen
Hafen werden, keineswegs, Hafen...
Ich sage, was ich fühle – sage, was ich muss,
Wohin Sie es befehlen – dorthin folge ich gern
Ihnen nach, keineswegs, Ihnen nach..."

Jene Dame machte diesen Herrn fertig,
Mindestens vier Stationen lang,
Insbesondere verspottete sie boshaft
Den Gebrauch des Wortes "keineswegs".

Und er? Er war letztlich nicht allzu dumm,
Etwas gedämpft war er, das ist Fakt,
Aber er machte enorme Fortschritte,
Indem er ihr so sagte:

"Manchmal öffnet ein Mensch sein Herz.
Wer wird ihn verstehen? Wer wird ihm helfen?
Nicht Sie, keineswegs, nicht Sie!
Und wer, ohne auf diesen Satzbau zu achten,
Wird sehen, was ein Mensch tief im Herzen trägt?
Nicht Sie, keineswegs, nicht Sie!
Bei Ihnen, meine Dame, ist im Leben alles einfach,
Die Gedanken sind nüchtern, die Worte sind scharf
Und verletzen... verdammt, sie verletzen mich...
Und ich weiß, dass wenn ich das Glück einhole,
Einst in einem stillen Hafen Zuflucht finde,
Dann nicht mit Ihnen... Keineswegs mit Ihnen...

Schwerlich unerwähnt bleibt in der Erzählung,
Die nun fast zu Ende ist,
Dass, als jener Herr und jene Dame sich trennten,
Ich langsam über den Bahnsteig ging.
Und da wurde mir um das, was aufgeglimmt war
Und irgendwohin in die Ferne entschwand,
Für einen kleinen Moment
Keineswegs leid, keineswegs leid,
Keineswegs leid, leid