Текст и перевод песни Michał Bajor - Już Widziałem, Jak...

Już Widziałem, Jak...

Rodzinny dom przed laty opuściłem
I z miasta, gdzie każdy każdego zna,
Jak stałem, tak przed siebie wprost ruszyłem,
Zdobywać świat – nieważne, gdzie i jak.
Kazałem z forsy moc uszyć sobie
Garnitur szyk – błękitny mody szał,
Troskom śmiałem się w nos
I marzyłem, by los
Artystą być, artystą być mi dał...

Już widziałem, jak
Ludzie przed afiszem
Przystawali i
Powtarzali w głos:
"Patrzcie, to jest on!"
Już widziałem, jak
Portier ciężko dysząc,
Powstrzymywał tłum,
Który pragnąc mnie,
Parł ze wszystkich stron...
Uwielbienia szmer
Zmieniał bez ustanku
W ósmy świata cud
Każde z moich słów,
Każdą z ról i gaf.
Rosła ilość zer
Na mym koncie w banku,
Mogłem kupić fart,
Nie czekając na
Dobry losu traf...
Zaproszeń stos przewalał
Się po garderobie,
Już widziałem dni,
Kiedy liczba ich
Dosięgała stu –
Czytałem je niedbale
I myślałem sobie,
Kto zasłużył, bym
Obecnością swą
Zaszczyt sprawił mu...
Byłem jednym z tych,
W tym okrutnym fachu,
Co poznali smak
Pocałunków Muz,
Uwielbienia mas.
Byłem jednym z tych,
Co nie czują strachu,
Kiedy zabrzmi gong
I oślepi cię
Reflektorów blask...

Garnitur ten trzydzieści lat już noszę
I szukam wciąż, nieważne, jak i gdzie,
Okazji, by zarobić parę groszy,
Nikt z moich ról nie śmieje się – prócz mnie.
Pociągiem tłukę się w noc na chałtury,
W walizkach dwóch od wielu mieszkam lat,
Komplet widzów w dwa dni,
Czasem kucharek łzy,
To musi mi zastąpić sławy smak...

I nie widzę wciąż
Ludzi przed afiszem,
Na mój widok nikt
Nie powtarza w głos:
"Patrzcie, to jest on!"
A już jeśli coś
Na mój temat słyszę,
To od nowa znów
Stek złośliwych kpin,
Kpin ze wszystkich stron.
Żeby sławę mieć
Choćby przez godzinę,
Próbowałem już
I błazeńskich fars,
I ponurych dram.
W końcu – pal to sześć –
To nie moja wina,
Że publiczność wciąż
Nie docenia ról,
Które dla niej gram.
Nie raz się tak składało,
Że bez braw schodziłem,
Bo sławniejszy ktoś
Umiał przedtem już
Tłum wprowadzić w trans.
Choć mnie się nie udało,
Zazdrosny nie byłem,
Taki mam już los,
Który nie dał mi
Wygrać żadnej z szans...
Kocham każdą z chwil
W tym okrutnym fachu,
Gdzie spotyka się
Upokorzeń dno
Albo pełnię łask...
Żaden świata cud
Nie ma dla mnie smaku
Małej chwili, gdy
Ma oślepić mnie
Reflektorów blask...

Я уже видел, как...

Родной дом много лет назад покинул я,
И город, где все друг друга знают,
Как стоял, так прямо перед собой шагнул,
Мир покорять – неважно, как и где.
Приказал я из денег кучу сшить себе
Костюм шикарный – голубой, последний писк,
Заботам смеялся я в нос
И мечтал, чтоб судьба
Артистом стать, артистом стать мне дала...

Я уже видел, как
Люди перед афишей
Останавливались и
Повторяли вслух:
"Смотрите, это он!"
Я уже видел, как
Швейцар, тяжело дыша,
Сдерживал толпу,
Которая, желая меня,
Пёрла со всех сторон...
Шум восхищения
Превращал без конца
В восьмое чудо мира
Каждое моё слово,
Каждую из ролей и промах.
Росло число нулей
На моём счету в банке,
Мог купить удачу,
Не ожидая
Доброго случая...
Стопка приглашений валялась
По гримёрке,
Я уже видел дни,
Когда число их
Достигало ста –
Читал их небрежно
И думал про себя,
Кто заслужил, чтобы я
Своим присутствием
Оказал ему честь...
Был я одним из тех,
В этом жестоком ремесле,
Кто познал вкус
Поцелуев Муз,
Восхищения масс.
Был я одним из тех,
Кто не чувствует страха,
Когда звучит гонг
И ослепляет тебя
Свет прожекторов...

Этот костюм тридцать лет уже ношу я
И ищу всё ещё, неважно, как и где,
Случая, чтобы заработать пару грошей,
Никто над моими ролями не смеётся – кроме меня.
Поездом мотаюсь ночью на халтуры,
В двух чемоданах много лет живу,
Полный зал зрителей за два дня,
Иногда поварих слёзы,
Это должно мне заменить вкус славы...

И не вижу до сих пор
Людей перед афишей,
При виде меня никто
Не повторяет вслух:
"Смотрите, это он!"
А если уж что-то
О себе слышу,
То снова опять
Поток злых насмешек,
Насмешек со всех сторон.
Чтобы славу иметь
Хоть на час,
Пытался я уже
И шутовских фарсов,
И мрачных драм.
В конце концов – чёрт с ним –
Это не моя вина,
Что публика всё ещё
Не ценит ролей,
Которые для неё играю.
Не раз так случалось,
Что без аплодисментов уходил,
Потому что кто-то более известный
Сумел раньше уже
Толпу ввести в транс.
Хотя у меня не вышло,
Завистливым не был,
Такая уж у меня судьба,
Которая не дала мне
Выиграть ни одного шанса...
Люблю каждое мгновение
В этом жестоком ремесле,
Где встречается
Дно унижений
Или полная благодать...
Никакое чудо света
Не имеет для меня вкуса
Краткого момента, когда
Должен ослепить меня
Свет прожекторов...