Текст и перевод песни Michał Bajor - Martwe Liście

Martwe Liście

Niech tamtych dni choć okruszek najmniejszy
Do wspomnień dziś twoją nakłoni myśl
O czasach, gdy życie było piękniejsze
I słońca krąg błyszczał jaśniej niż dziś.

Już martwe liście wiatr zimny porywa
I gna, i unosi je w dal,
I dobrze wiem, że ich nic nie ożywi,
A w sercu mam tęsknotę i żal...

Powtarza wiatr, wiatr północny:
Miłości nie wskrzesisz tej...
A ja nucę piosenkę twą
I nie umiem zapomnieć jej...

Piosenka ta lśni każdą nutką,
Że kochasz ty, że kocham ja,
Że pięknie żyć – na przekor smutkom
Wspólnie się da każdego dnia...

Lecz zazdrosny los nie próżnuje,
Gdy runie zaś kochanków świat,
Życie powolutku zasypuje
Na piasku ich ślad, wspólny ślad...

A martwe liście jesienny wiatr miesza,
Zasnuwa świat zimnym deszczem i mgłą,
Lecz moja miłość jest od nich silniejsza,
Uśmiecham się, kiedy wspominam ją.

Słów naszych żar, urywanych w pół zdania
I oczu twych magiczny blask,
I przyjaźń, co się zmieniła w kochanie
Wspominam wciąż w ten jesienny czas.

Powtarza wiatr, wiatr północny:
Miłości nie wskrzesisz tej...
Ja wciąż nucę piosenkę twą
I nie umiem zapomnieć jej...

Piosenka ta lśni każdą nutką,
Że kochasz ty, że kocham ja,
Że pięknie żyć, na przekor smutkom
Wspólnie się da każdego dnia...

Lecz zazdrosny los nie próżnuje,
Gdy runie zaś kochanków świat,
Życie powolutku zasypuje
Na piasku ich ślad, wspólny ślad...

Feuilles Mortes

Que même une miette de ces jours-là
Ramène aujourd'hui ta pensée aux souvenirs
Des temps où la vie était plus belle
Et le cercle du soleil brillait plus fort qu'aujourd'hui.

Les feuilles mortes, le vent froid les emporte
Et les chasse, et les emporte au loin,
Et je sais bien que rien ne les revivra,
Et dans mon cœur j'ai un désir et un chagrin...

Le vent répète, le vent du nord :
Tu ne ressusciteras pas cet amour...
Et je chante ta chanson
Et je ne peux pas l'oublier...

Cette chanson brille de chaque note,
Que tu aimes, que j'aime,
Que c'est beau de vivre – malgré les chagrins
Ensemble, on peut le faire chaque jour...

Mais le destin jaloux ne reste pas inactif,
Quand le monde des amants s'effondre,
La vie recouvre lentement
Sur le sable leur trace, leur trace commune...

Et le vent d'automne mélange les feuilles mortes,
Couvre le monde de pluie et de brouillard froid,
Mais mon amour est plus fort qu'eux,
Je souris quand je m'en souviens.

La chaleur de nos mots, interrompus à mi-phrase
Et l'éclat magique de tes yeux,
Et l'amitié qui s'est transformée en amour
Je me souviens toujours de ce temps d'automne.

Le vent répète, le vent du nord :
Tu ne ressusciteras pas cet amour...
Je chante toujours ta chanson
Et je ne peux pas l'oublier...

Cette chanson brille de chaque note,
Que tu aimes, que j'aime,
Que c'est beau de vivre, malgré les chagrins
Ensemble, on peut le faire chaque jour...

Mais le destin jaloux ne reste pas inactif,
Quand le monde des amants s'effondre,
La vie recouvre lentement
Sur le sable leur trace, leur trace commune...