Текст и перевод песни Michał Bajor - Naszych Matek Maleńkie Mieszkania (2017)

Naszych Matek Maleńkie Mieszkania (2017)

Mały balkon nasturcja porasta
I trzepocze na wietrze firanka
Świecą zmierzchem w ciemnej ścianie miasta
Naszych matek maleńkie mieszkanka

Matka dzień o świtaniu zaczyna
Szarym wróblom okruchy wymiata
Czasem świeczkę zapali za syna
Co wyfrunął daleko do świata

W matki domu zeschły wrzos i mięta
Listy, które oszczędziła wojna
W matki domu codzienność odświętna
W matki domu powszedniość, powszedniość dostojna

Biegnący przez huczący kram dnia twego
Tak dawno już nie byłeś tam...

Przytulone jak jaskółcze gniazda
Ciepłym gwarem świergoczą co ranka
W ciemnej ścianie ogromnego miasta
Naszych matek maleńkie mieszkanka

W matki wzroku niepokój odważny
O dziś, jutro, o dziecko sąsiada
Tutaj nie ma spraw małych, nieważnych
Tu każdemu należy się rada

Przez to miejsce maleńkie i schludne
Biegnie prosto i dalej gna w przestrzeń
Twego życia zerowy południk
Byś mógł sobie określić gdzie jesteś

Biegnący przez huczący kram dnia twego
Tak dawno już nie byłeś tam...

Aż nadejdzie zwyczajny poranek
I któregoś zwykłego poranka
Zogromnieją w pałace lustrzane
Naszych matek maleńkie mieszkanka

Uśmiech matek ozdobi oblicze
Matki będą powtarzały sobie
Że dziś muszą wrócić królewicze
Zagubieni po świecie synowie

Każda matka łzę jasną uroni
Drzwi otworzy niezgrabnie i prędko
Syn królewicz wrócił szóstką koni...
Nie, to tylko pan listonosz, z rentą

Biegnący przez huczący kram dnia złego
Tak dawno już nie byłem tam...

Dlaczego?

Маленькие квартиры наших матерей (2017)

Маленький балкон, заросший настурцией,
И на ветру колышется завязанная штора.
Светятся сумерками в темной стене города
Маленькие квартиры наших матерей.

Мама день на рассвете начинает,
Серым воробьям крошки выметает.
Иногда свечку за сына зажигает,
Который улетел далеко в мир.

В мамином доме засохший вереск и мята,
Письма, которые сберегла война.
В мамином доме будничность праздничная,
В мамином доме обыденность, обыденность величественная.

Бегущий по шумной лавке твоего дня,
Так давно уже ты не был там...

Прижатые, как ласточкины гнезда,
Теплым гомоном щебечут каждое утро
В темной стене огромного города
Маленькие квартиры наших матерей.

В мамином взгляде тревога смелая
О сегодня, о завтра, о ребенке соседа.
Здесь нет дел малых, неважных,
Здесь каждому нужен совет.

Через это место маленькое и опрятное
Бежит прямо и дальше мчится в пространство
Нулевой меридиан твоей жизни,
Чтобы ты мог определить, где ты.

Бегущий по шумной лавке твоего дня,
Так давно уже ты не был там...

Пока не наступит обычное утро
И однажды обычным утром
Превратятся в зеркальные дворцы
Маленькие квартиры наших матерей.

Улыбка матерей украсит лица,
Матери будут повторять себе,
Что сегодня должны вернуться королевичи,
Заблудившиеся по миру сыновья.

Каждая мать светлую слезу уронит,
Дверь откроет неловко и быстро,
Сын-королевич вернулся на шестерке коней...
Нет, это просто почтальон, с пенсией.

Бегущий по шумной лавке плохого дня,
Так давно уже я не был там...

Почему?