Текст и перевод песни Michał Bajor - Starzy Ludzie

Starzy Ludzie

Nie mówią prawie nic, bezradnie patrzą w krąg
Wyblakłym wzrokiem swym
Choć mogą forsę mieć, to przecież biedni są
Bo marzeń braknie im
W ich domach zapach ziół i zapach dawnych słów
Wśród smutnych ścian się zbiegł
W Paryżu żyje się jak na prowincji, gdy ktoś przeżył życia wiek
A gdy wpadają w śmiech, głos pęka im
Gdy o swych świetnych piszczą dniach
A gdy wpadają w płacz, ich zmarszczek gęsta sieć
Perliście lśni we łzach
A jeśli trochę drżą, drżą słysząc zegar, co w salonie mierzy czas
I gada noce, dnie swe "tak" i swoje "nie", i gada "czekam was"

Nie mają złudzeń już, ich książki dawno śpią, pianino w kącie śpi
I kot już dawno zdechł, niedzielne winko zaś już
Nie rozgrzewa krwi
Tak skurczył się ich świat, że nie ruszają się za wiele zwłaszcza, że
Przy oknie zaśnie się, w fotelu zaśnie się, spać mogą byle gdzie
Jeśli wychodzą, to wychodzą wbici w czerń i człapią resztką sił
Pochować kogoś, kto był jeszcze starszy i kto jeszcze brzydszy był
I opłakując go zapomnieć chwilę chcą o tamtych myślach złych
Że zegar noce, dnie swe "tak" i swoje "nie" gadając - czeka ich

Nie umierają, nie, lecz zapadają w sen, któremu końca brak
Wczepieni w dłonie swe, tak bojąc rozstać się - rozstają się i tak
Kto z dwojga został sam, wciąż dotyk będzie czuł stygnących
Drogich rąk
Kto z dwojga został sam, bez trudu znajdzie swój
Ziemskiego piekła krąg
Zobaczyć można ich jak z trudem niosą w deszcz
Parasol swój i wstyd
Że mówią cicho zbyt, że chodzą wolno zbyt, że żyją długo zbyt
A jeśli czegoś chcą, chcą komuś chociaż raz powierzyć myśli swe
Że zegar gada wciąż swe "tak" i swoje "nie" i gada "czekam cię"
Że zegar raz po raz swe "tak" i swoje "nie" gadając - czeka nas.

Старики

Почти не говорят, безвольно смотрят вокруг,
Выцветшим взглядом своим.
Пусть деньги у них есть, все равно они бедны,
Ведь мечты им уж недоступны.
В их домах запах трав и запах старых слов,
Среди печальных стен он исчез.
В Париже живется, как в провинции, когда кто-то прожил целый век,
А когда они смеются, голос их дрожит,
Когда о своих лучших днях кричат.
А когда они плачут, их морщин густая сеть
Жемчужно блестит в слезах.
А если немного дрожат, дрожат, слыша часы, что в гостиной отмеряют время,
И говорят ночи, дни свои "да" и свое "нет", и говорят "жду вас".

Нет у них иллюзий, их книги давно спят, пианино в углу спит,
И кот давно уж умер, а воскресное вино
Уже не греет кровь.
Так сжался их мир, что не двигаются они много, тем более что
У окна уснут, в кресле уснут, спать могут где угодно.
Если выходят, то выходят, одетые в черное, и плетутся из последних сил,
Похоронить кого-то, кто был еще старше и кто еще уродливее был.
И оплакивая его, хотят забыть на мгновение о тех плохих мыслях,
Что часы ночи, дни свои "да" и свое "нет" твердя - ждут их.

Не умирают, нет, а погружаются в сон, которому нет конца.
Вцепившись в свои ладони, так боясь расстаться - расстаются все равно.
Кто из двоих остался один, все еще будет чувствовать прикосновение остывающих
Дорогих рук.
Кто из двоих остался один, без труда найдет свой
Земного ада круг.
Можно увидеть их, как с трудом несут под дождем
Свой зонт и стыд,
Что слишком тихо говорят, что слишком медленно ходят, что слишком долго живут.
А если чего-то хотят, хотят хоть кому-то доверить свои мысли,
Что часы все твердят свое "да" и свое "нет" и говорят "жду тебя".
Что часы снова и снова свое "да" и свое "нет" твердя - ждут нас.