Текст и перевод песни Miltos Pashalidis - Xenios

Xenios

Στον ουρανό εξορισμένος
τριάντα αιώνες ξεγραμμένος
τι κάνει τώρα αναρωτιέται
ένας Θεός όταν βαριέται.

Τους δρόμους παίρνει νυχτωμένος
Ξένιος παλιά και τώρα ξένος
δεν έχει κεραυνό στο χέρι
κι όλο γυρνάει στα ίδια μέρη.

Βρίσκει χαμένουςΜινωίτες
και κάτι χούφταλα Κουρήτες
για φίλους και γνωστούς ρωτάει
μόνο γι αγάπες δε μιλάει.

Κι είναι το μόνο που τον σώνει
μια δοξαριά του Ψαραντώνη ...

Στήνει τη βίγλα του στο Κάστρο
και του νοτιά ανάβει τ' άστρο
και στο Κομμένο το Μπεντένι
κάποια Αριάδνη περιμένει.

Λαχτάρησε να βγει στα όρη
όπου περπάτησε αγόρι
κει που περνούσε τα μικράτα
πάνω στης Νίδας τα μιτάτα.

Κι από το θρόνο του στο Γιούχτα
θυμάται τον παλιό χρησμό
κι αμίλητος παραμονεύει
το δεύτερο κατακλυσμό.

Κι είναι το μόνο που τον σώνει
μια δοξαριά του Ψαραντώνη ...

Xenios

Exiled to the heavens
Crossed out of thirty centuries
A God wonders what to do
When He gets bored.

He takes to the streets at night
A stranger then and now
No thunderbolt in his hand
And He keeps going back to the same places.

He finds lost Minoans
And some handfuls of Kouretes
He asks about friends and acquaintances
But He never speaks of love.

And it is the only thing that saves Him
A doxology of Psarantonis ...

He sets up his watch at the Castle
And the south wind lights up the star
And at Kommeno to Bedeni
An Ariadne waits.

He yearned to go out onto the mountains
Where He walked as a boy
Where He spent his childhood
On the mitata of Nida.

And from His throne at Giouchtas
He remembers the old oracle
And He lies in wait, silent
For the second cataclysm.

And it is the only thing that saves Him
A doxology of Psarantonis ...