Traffic - Miuosh , Piotr Rogucki перевод на немецкий

Traffic

Przeklinam kolejny dzień życia
Gdy ekranu dotykam gnijąc w korkach
Miejsca w których za zwyczaj na
Ulicach kipi korporacji orgazm
Nie widać nas przez okna
Okna, wiesz, ze szkła i stali
Tacy jak ja i ty są nikim
My to ci zbyt inni
I ci zbyt mali

Ich świat się przewlekle chwali tym
Co wiecznie odpycha mnie od nich
Stoję nieprzytomny, gdy masy wyścig mija mój popluty chodnik
Podobni do siebie jak nigdy wcześniej
Dwa tryby w tym miejskim bezsensie
Miałem szczęście być tu i pisać
Nie wiedząc nic z tego co dzisiaj
Bogatsi najgorszych dzielnic
Margines z amnezją na weekend
Miałem być lepszy, ważniejszy
Czymś się różnić grzebiąc w tym syfie
Życie, ulice mają plany
Nie dają mapy
Wszyscy mamy to samo w głowach
Każdy z tym gdzie indziej trafi

Trzeba się nauczyć
Oddychać na zapas
Jak kleszcze
Jak kleszcze
Przechowywać w płucach
Do ostatniej chwili
Powietrze
Powietrze

Deszcz tnie jak jebniety już
Trzecią godzinę ogarnia mnie wkurw
Mam puls wyższy niż empatię
I znane uczucie, że znowu coś tracę
Noc ich wypluła pod galop świtu
Tyle lat każdy walczył o tytuł
Matka ze wstydu by padła
Nic bardziej nie oszukuje niż prawda
Ruch znów mnie spowalnia
Światła ostrzą sekundy
Chcę biec z nimi za zapachem krwi
Toczący pianę i dumny
Spójrz w nich jak ja
Gdybym tylko umiał coś nagrać
Jak klony – każdy zniszczony
Czasem ktoś, kto lepiej ogarnia
Anarchia popycha mnie też tam
Dziwne miejsca w najgorszą porę
Zawsze chciałem normalność przestać
Niczego się bardziej nie boję
Biorąc swoje
Zza szkła dla nich jestem jak nic
Miliony jest takich
Muszę być jak oni, skoro muszę być

Trzeba się nauczyć
Oddychać na zapas
Jak kleszcze
Jak kleszcze
Przechowywać w płucach
Do ostatniej chwili
Powietrze
Powietrze

Verkehr

Ich verfluche einen weiteren Lebenstag
Wenn ich den Bildschirm berühre, verrotte ich im Stau
Orte, an denen sonst
Die Straßen von Orgasmen der Unternehmen überlaufen
Man sieht uns nicht durch die Fenster
Fenster, weißt du, aus Glas und Stahl
Wie du und ich sind wir niemand
Wir sind denen zu anders
Und zu klein

Ihre Welt prahlt endlos mit dem
Was mich ewig von ihnen abstößt
Ich stehe benommen, während der Massenrennen meinen bespuckten Bürgersteig passiert
Einander ähnlicher denn je
Zwei Modi in diesem städtischen Irrsinn
Ich hatte das Glück, hier zu sein und zu schreiben
Ohne zu wissen, was jetzt kommt
Reicher aus den schlimmsten Vierteln
Randgruppe mit Wochenend-Amnesie
Ich sollte besser sein, wichtiger
Mich abheben, in diesem Dreck wühlend
Leben, Straßen haben Pläne
Sie geben keine Karten
Wir alle haben dasselbe im Kopf
Jeder landet woanders damit

Man muss lernen
Auf Vorrat zu atmen
Wie Zecken
Wie Zecken
In den Lungen zu speichern
Bis zum letzten Moment
Luft
Luft

Regen schneidet wie schon lange
Seit drei Stunden packt mich die Wut
Mein Puls ist höher als Empathie
Und das bekannte Gefühl, wieder etwas zu verlieren
Die Nacht spuckte sie unter galoppierendem Morgengrauen aus
So viele Jahre kämpfte jeder um den Titel
Mutter würde vor Scham sterben
Nichts täuscht mehr als die Wahrheit
Verkehr bremst mich wieder
Lichter schärfen die Sekunden
Ich will mit ihnen laufen, dem Blutgeruch nach
Schaum vor dem Mund und stolz
Schau in sie wie ich
Wenn ich nur etwas aufnehmen könnte
Wie Klone – jeder zerstört
Manchmal einer, der es besser versteht
Anarchie drängt mich auch dorthin
Seltsame Orte zur schlimmsten Zeit
Ich wollte Normalität immer beenden
Nichts fürchte ich mehr
Nehmend mein
Hinter Glas bin ich für sie wie nichts
Millionen gibt es wie mich
Ich muss wie sie sein, wenn ich schon muss

Man muss lernen
Auf Vorrat zu atmen
Wie Zecken
Wie Zecken
In den Lungen zu speichern
Bis zum letzten Moment
Luft
Luft