Текст и перевод песни Miuosh feat. Piotr Rogucki - Traffic

Traffic

Przeklinam kolejny dzień życia
Gdy ekranu dotykam gnijąc w korkach
Miejsca w których za zwyczaj na
Ulicach kipi korporacji orgazm
Nie widać nas przez okna
Okna, wiesz, ze szkła i stali
Tacy jak ja i ty są nikim
My to ci zbyt inni
I ci zbyt mali

Ich świat się przewlekle chwali tym
Co wiecznie odpycha mnie od nich
Stoję nieprzytomny, gdy masy wyścig mija mój popluty chodnik
Podobni do siebie jak nigdy wcześniej
Dwa tryby w tym miejskim bezsensie
Miałem szczęście być tu i pisać
Nie wiedząc nic z tego co dzisiaj
Bogatsi najgorszych dzielnic
Margines z amnezją na weekend
Miałem być lepszy, ważniejszy
Czymś się różnić grzebiąc w tym syfie
Życie, ulice mają plany
Nie dają mapy
Wszyscy mamy to samo w głowach
Każdy z tym gdzie indziej trafi

Trzeba się nauczyć
Oddychać na zapas
Jak kleszcze
Jak kleszcze
Przechowywać w płucach
Do ostatniej chwili
Powietrze
Powietrze

Deszcz tnie jak jebniety już
Trzecią godzinę ogarnia mnie wkurw
Mam puls wyższy niż empatię
I znane uczucie, że znowu coś tracę
Noc ich wypluła pod galop świtu
Tyle lat każdy walczył o tytuł
Matka ze wstydu by padła
Nic bardziej nie oszukuje niż prawda
Ruch znów mnie spowalnia
Światła ostrzą sekundy
Chcę biec z nimi za zapachem krwi
Toczący pianę i dumny
Spójrz w nich jak ja
Gdybym tylko umiał coś nagrać
Jak klony – każdy zniszczony
Czasem ktoś, kto lepiej ogarnia
Anarchia popycha mnie też tam
Dziwne miejsca w najgorszą porę
Zawsze chciałem normalność przestać
Niczego się bardziej nie boję
Biorąc swoje
Zza szkła dla nich jestem jak nic
Miliony jest takich
Muszę być jak oni, skoro muszę być

Trzeba się nauczyć
Oddychać na zapas
Jak kleszcze
Jak kleszcze
Przechowywać w płucach
Do ostatniej chwili
Powietrze
Powietrze

Traffic

I curse every next day of my life
As I touch the screen while rotting in traffic jams
Places where usually on
The streets the corporate orgasm boils over
You can't see us through the windows
Windows, you know, made of glass and steel
Such as me and you are nobodies
We are the ones too different
And the ones too small

Their world excessively praises itself with
What constantly repels me from them
I stand unconscious as the mass race passes my spat-upon sidewalk
Similar to each other as never before
Two modes in this urban insomnia
I was lucky to be here and write
Not knowing anything about what today
The wealthiest of the worst neighborhoods
Margins with amnesia on the weekend
I was to be better, more important
To be different in something, digging in this crap
Life, the streets have plans
They don't give maps
We all have the same thing in our heads
Everyone with it ends up somewhere else

You must learn
To breathe in reserve
Like ticks
Like ticks
To keep in the lungs
Until the last moment
Air
Air

The rain is already lashing hard
For the third hour, rage consumes me
My pulse is higher than my empathy
And the familiar feeling that I'm losing something again
The night spat them out under the gallop of dawn
So many years, each fought for the title
Mother would have died of shame
Nothing deceives more than the truth
The traffic is slowing me down again
The lights sharpen seconds
I want to run with them for the smell of blood
Frothing and proud
Look the same as me
If only I could record something
Like clones – each destroyed
Sometimes someone who understands better
Anarchy pushes me there too
Strange places at the worst time
I always wanted to stop being normal
There's nothing I fear more
Taking mine
From behind the glass, for them, I'm like nothing
There are millions like this
I must be like them, since I must be

You must learn
To breathe in reserve
Like ticks
Like ticks
To keep in the lungs
Until the last moment
Air
Air