Tasnif-E Anke Halak-E Man - Mohammad Reza Shajarian перевод на немецкий

Tasnif-E Anke Halak-E Man

هر دمي چون ني از دل نالان شكوه ها دارم
روي دل هر شب تا سحرگاهان با خدا دارم
هر نفس آهي ست كز دل خونين
لحظه هاي عمر بي سامان مي رود سنگين
اشك خون آلوده ام دامان مي كند رنگين
به سكوت سرد زمان...
به خزان زرد زمان نه زمان را درد كسي
نه كسي را درد زمان
بهار مردمي ها دي شد
زمان مهرباني طي شد
آه از اين دم سردي ها خدايا
نه اميدي در دل من
كه گشايد مشكل من
نه فروغ روي مهي...
كه فروزد محفل من
نه همزبان درد آگاهي...
كه ناله اي خرد با آهي
واي از اين بي درديها خدايا
نه صفايي زدمسازي به جام مي
كه گرد غم ز دل شويم
كه بگويم راز پنهان
كه چه دردي دارم بر جان
واي از اين بي همرازي ها خدايا
وه كه به حسرت عمر گراني سر شد
همچو شراري از دل آذر بر شد و خاكستر شد
يك نفس زد و هدر شد
روزگار ما به سر شد
چنگي عشقم راه جنون زد
مردم چشمم جامه به خون زد
دل نهم ز بي شكيبي
با فسون خود فريبي
چه فسون نا فرجامي
به اميد بي انجامي
واي از اين افسون سازي خدايا

Das Lied von deinem Mut

Jeden Moment klage ich wie eine Rohrflöte jammernd aus dem Herzen
Jede Nacht verbringe ich mein Herz bis zum Morgengrauen mit Gott
Jeder Atemzug ist ein Seufzer aus blutendem Herzen
Die Momente des ziellosen Lebens ziehen schwer vorüber
Mein blutbefleckter Tränenstrom färbt den Saum bunt
In die kalte Stille der Zeit...
In den gelben Herbst der Zeit: weder leidet die Zeit unter den Menschen
noch leiden Menschen unter der Zeit
Der Frühling der Menschlichkeit ist längst vorbei
Die Zeit der Güte ist verflogen
Ach über diese starren Stunden, o Gott
Kein Hoffnungsschimmer in meinem Herzen
Der meine Nöte lösen könnte
Nicht Mondesglanz eines Antlitzes...
Der meine Runde erhellen könnte
Kein gleichgesinnter schmerzkundiger Gefährte...
Der mit einem Achzen eine leise Klage vernehmen ließe
Weh dieser Gefühllosigkeit, o Gott
Nicht die Lauterkeit des Weinkruges...
Die Gramstaub vom Herzen wüsche
Dem ich das verborgene Geheimnis erzählen könnte
Welch Qualen meine Seele plagen
Weh dieser Einsamkeit, o Gott
Oh, das Verlangen nach kostbarem Leben endete
Wie Funken aus glutvollem Herzen aufflogen und zu Asche zerfielen
Ein Hauch entwich und verwehte
Unser Erdendasein neigt sich dem Ende
Meine Liebe ergriff den Pfad des Wahnsinns
Meine Tränen färbten das Gewand blutrot
Ich gebe mein Herz der Rastlosigkeit hin
Mit betörendem Selbstbetrugszauber
Was für ein unvollendeter Bann
In Erwartung eines endlosen Ziels
Weh über diese Zauberei, o Gott