Текст и перевод песни Mohsen Chavoshi - Shah Maghsood

Shah Maghsood

این جنگ چوب خورده تو نعره های خفیفش
شیر لگد خورده داره
دریاست دریای طابوت رو شونه های نحیفش مرغابی مرده داره
طفلک همش لنگ نونه این سفره هرچی که
داشته برداشته و بذر کرده
از تشنگی نصفه جوونه این مشق دستاشو
عمری نذر ابوالفضل کرده
این صورت استخونی از فقر سیلی که
می خورد دردو فراموش می کرد
البته یادم نمیره وقتی جوون بود با فوت
خورشید و خاموش می کرد
روحی که رو موج اف ام می شست کنج اتاقو سرگرم بخت خودش بود
لبخند میزد به آفت سیبی که نعشش همیشه زیر درخت خودش بود
ای چرک رو اسکناسا رابعه ناشناسا
پیکان دلتنگ بابا
بار تلنبار مونده از شهر و از یار مونده
قربانی جنگ بابا
بی جامه بی ادامه چشم انتظار یه نامه
از پی و سجاده بابا
ای سرفه های پر از دود ویرونه
شاه مقصود از سکه افتاد بابا
می گفت جاعل که بودم عمر عزیزم
هدر شد توی صف سینماها
می گفت امروز دیگه نقش مهمی ندارم
توی تئاتر شماها
می گفت ده سال هر روز راه دوا خونه ها
رو ترک موتور گریه کرده
از اون سر چاله میدون تا این سر توپ
خونه با توپ پر گریه کرده
می گفت ما مرغ شامیم حالا یا بزم عروسی
یا مجلس سوگواری
می گفت فرقی نداریم فرق ما دوتا شبیهه
اسب کالسکه ست و گاری
می رفت و می گفت پشت لبخند
سه در چهارم قسط عقب مونده دارم
می گفت از من گذشته می رفت و می گفت
امشب مهمون نا خونده دارم
ای چرک رو اسکناسا رابعه ناشناسا
پیکان دلتنگ بابا
بار تلنبار مونده از شهر و از یار مونده
قربانی جنگ بابا

Shah Maghsood

This war, battered and bruised, with its faint roars,
A lion, kicked and abused, it stores.
It's a sea, a sea of coffins on its fragile shoulders, with a dead duck it implores.
Poor thing, always limping for bread, this tablecloth, whatever it had,
It has taken and sown as seed, sad.
From thirst, the sprout is half-grown, this homework of hers,
For a lifetime, she has vowed to Abbas, with prayers.
This bony face, from poverty's slap,
When it was hit, it forgot the pain, gap.
Of course, I won't forget when she was young, with a blow,
She used to extinguish the sun's glow.
A soul that washed on FM waves, cleaning the corner of the room, preoccupied with her own fate's maze.
She smiled at the blight of the apple, whose corpse was always under its own tree, mate.
Oh, dirt on the banknotes, Rabiahs unknown,
The Paykan longing for Papa, alone.
A burden piled up, from the city and from the beloved, left behind,
A victim of war, Papa, unkind.
Without clothes, without continuation, waiting for a letter,
From the mosque and prayer rug, Papa, better.
Oh, coughs filled with smoke, ruins vast,
Shah Maghsood has fallen from grace, at last.
He used to say, "When I was a counterfeiter, my dear life,
Was wasted in the queues of cinemas, rife.
He used to say, "Today I have no important role,
In the theater of you all, my soul."
He used to say, "For ten years, every day, the path to the pharmacy,
I cried on the back of a motorcycle, you see."
From that end of Chaleh Meydan to this end of Tupkhaneh,
With a full cannon, I cried, insane."
He used to say, "Are we the chicken of the evening now, or a wedding feast,
Or a mourning ceremony, at least?"
He used to say, "We are no different, our difference is like,
The horse of a carriage and a cart, alike."
He would go and say, behind a smile,
I have three-quarters of an installment overdue, a while."
He used to say, "It's past me," he would go and say,
Tonight, I have an unexpected guest, they stay."
Oh, dirt on the banknotes, Rabiahs unknown,
The Paykan longing for Papa, alone.
A burden piled up, from the city and from the beloved, left behind,
A victim of war, Papa, unkind.