Текст и перевод песни Mohsen Chavoshi - Virooneh Shah Maghsood (The Ruins of Shah Maghsood)

Virooneh Shah Maghsood (The Ruins of Shah Maghsood)

این جنگل چوب خورده تو نعره های خفیفش شیر لگد خورده دار
دریاست دریای تابوت رو شونه های نحیفش مرغابی مرده داره
طفلک همش لنگ نونه این سفره هرچی داشته برداشته و بذل کرده
از تشنگی نصفه جونه این مشک دستاشو عمری نذر ابوالفضل کرده
این صورت استخونی از فقر سیلی که می خورد دردو فراموش می کرد
البته یادم نمیره وقتی جوون بود با فوت خورشید و خاموش می کرد
روحی که رو موج اف ام میشست کنج اتاق و سرگرم بخت خودش بود
لبخند می زد به آفت سیبی که نعشش همیشه زیر درخت خودش بود
ای چرک رو اسکناسا ارابه ی ناشناسا پیکان دلتنگ بابا
بار تلنبار مونده از شهر و از یار مونده قربانی جنگ بابا
پیجامه ی بی ادامه چشم انتظار یه نامه تسیبح و سجاده بابا
ای سرفه های پر از دود ویرونه ی شاه مقصود از سکه افتاده بابا
میگفت جاهل که بودم عمر عزیزم هدر شد توی صف سینما ها
میگفت امروز دیگه نقش مهمی ندارم توی تئاتر شما ها
میگفت ده سال هر روز راه دوا خونه هارو ترک موتور گریه کرده
از اون سر چاله میدون تا این سر توپ خونه با توپ پر گریه کرده
میگفت ما مرغ شامیم حالا یا بزم عروسی یا مجلس سوگواری
میگفت فرقی نداریم فرق ما دوتا شبیه اسب کالسکه است و گاری
میرفت و میگفت پشت لبخند سه در چهارم قسط عقب مونده دارم
میگفت از من گذشته میرفت و میگفت امشب مهمون ناخونده دارم
ای چرک رو اسکناسا ارابه ی ناشناسا پیکان دلتنگ بابا
بار تلنبار مونده از شهر و از یار مونده قربانی جنگ بابا
ای آخرین شاهنامه افسانه ی بی ادامه بی سنگ و کباده بابا
تنهائی پرده خونا ته مونده ی پهلونا از اسب افتاده بابا

Virooneh Shah Maghsood (Les Ruines de Shah Maghsood)

Cette forêt rongée par le bois, dans ses rugissements sourds, un lion piétiné par le destin
C'est la mer, la mer d'un cercueil sur ses épaules maigres, un canard mort s'y balance
Pauvre petit, il boite toujours, cette table a tout pris et donné
Il est à moitié mort de soif, cette outre dans ses mains, un vœu éternel pour Abou Al-Fadl
Ce visage osseux, marqué par la pauvreté, les gifles qu'il a reçues, lui ont fait oublier la douleur
Bien sûr, je ne l'oublie pas, quand il était jeune, il soufflait sur le soleil et l'éteignait
Une âme qui flottait sur les ondes de la radio FM, dans un coin de la pièce, se préoccupait de son destin
Il souriait à la verrue de la pomme, son cadavre était toujours sous son propre arbre
Ô saleté sur les billets, charrette inconnue, پیکان qui languit après son père
Le fardeau s'est amassé, de la ville et de l'ami, victime de la guerre, mon père
Le pyjama sans fin, attendant une lettre, le chapelet et le tapis de prière, mon père
Ô toux remplies de fumée, les ruines de Shah Maghsood, dévaluées, mon père
Il disait, j'étais un ignorant, mon temps précieux s'est gaspillé dans les files d'attente des cinémas
Il disait, aujourd'hui je n'ai plus de rôle important à jouer dans votre théâtre
Il disait, pendant dix ans, chaque jour, j'ai parcouru les routes des maisons de médecine, le moteur pleurait
Du fond du trou jusqu'à la fin de la maison du ballon, il a pleuré avec le ballon plein de larmes
Il disait, nous sommes le poulet du dîner, maintenant, soit un festin de mariage, soit une cérémonie de deuil
Il disait, nous ne sommes pas différents, notre différence est comme celle du cheval de la calèche et de la charrette
Il partait et disait, derrière un sourire à trois quarts, j'ai des mensualités en retard
Il disait, je suis dépassé, il partait et disait, j'ai un invité surprise ce soir
Ô saleté sur les billets, charrette inconnue, پیکان qui languit après son père
Le fardeau s'est amassé, de la ville et de l'ami, victime de la guerre, mon père
Ô dernier Shahnameh, conte sans fin, sans pierre ni chameau, mon père
La solitude, le rideau de sang, les restes des héros, tombés de leur cheval, mon père