Текст и перевод песни Muniek Staszczyk - Krajobraz Z Wilgą I Ludzie

Krajobraz Z Wilgą I Ludzie

W tej okolicy jest zbyt uroczyście
Jaskółki kreślą nad wodami freski
W dzbanie jeziora drzemie chłód niebieski
A usta milczą to, co widzą oczy
Światło szeleści, zmawiają się liście
Na baśń, co lasem jak niedźwiedź się toczy.
Gdzie jest ta miłość chodząca bezkarnie?
W ubiorze błazna, ptaka i anioła
Ona spod ziemi niebieskie latarnie
Tańczącą stopą pod sad nasz przywoła
Ludzie wieczorem siedząc pod jabłonią
Będą się modlić i zabijać o nią.
Im się sprzedaje święcone obrazki
I wodą burze ucisza się w nich
Grają organy i z twarzy im maski
Zrywa idący poprzez popiół mnich
A wtedy widać, że święci i oni
Smucą się w cieniu tej samej jabłoni.
A do tych ludzi starczy zejść z pagórka
Zaklaskać w dłonie i wyciągnąć z mroku
Skrzypce, gdzie śpiewka stroszy siwe piórka
A staną w tańcu, choćby na obłoku
I przyszło im krzesać oberka
I z piekła wezmą tancerkę jeśli ich urzekła
Tak tu będzie jak bywa po burzy
Kiedy wystarczy ręką trącić gałąź
Aby czuć jeszcze fosfor błyskawicy
Tego obrazu flet już nie powtórzy
Przed nami stoi miska soczewicy
I w ciemność psalmu pochyla się ciało
Bo się ci ludzie urodzili w tańcu
I tylko czasem poprzez skrzydła brzenic
Idą się modlić do gwiazd na różańcu
Albo oparci plecami o sad
Szukają w sobie z kocią trwogą źrenic
Ziemi, przez którą biegnie mirry ślad.
Wtedy się nagle mój kraj komuś przyśni
Z chłopcem pod lasem i z koniem u studni
Spłoszona gałąź ucieknie od liści
Ptak zawoła przez sen leśne echo
Wieczorna zorza odchodząc zadudni
I nocne gniazdo uwije pod strzechą.
Pogasły lampy, tylko noc majowa
Uczy się pieśni miłosnych na flecie
Urywa, słucha i znowu od nowa
Flet nawołuje z drzemiących osiczyn
Rzekę, o której tylko tyle wiecie
Że jest z zieleni i mówi o niczym.

Landscape with Willow and People

It is too solemn in this neighborhood
Swallows draw frescoes above the waters
The coolness of the lake's jug slumbers blue
And the lips are silent to what the eyes see
The light rustles, the leaves conspire
For a fairy tale, which rolls through the forest like a bear.
Where is this love walking with impunity?
In the attire of a jester, a bird and an angel
She, from under the ground, the blue lanterns
Will summon us to our orchard with her dancing foot
In the evening, people sit under the apple tree
They will pray and kill for her.
They sell them consecrated images
And the storms are silenced with water in them
The organs play and the masks from their faces
Are torn off by a monk walking through the ashes
And then it is visible that the saints and they
Grieve in the shade of the same apple tree.
And to reach these people it is enough to descend from the hill
To clap your hands and draw from the darkness
The violin, where the melody ruffles gray feathers
And they will stand in a dance, even on a cloud
And they will come to dance the oberkas
And they will take a dancer from hell if she charms them
It will be here as it is after a storm
When it is enough to touch a branch with your hand
To still feel the phosphor of the lightning
The flute will no longer repeat this spectacle
Before us is a bowl of lentils
And the body leans into the darkness of the psalm
Because these people were born in dance
And only sometimes through the wings of the teal
Do they go to pray to the stars on the rosary
Or leaning with their backs against the orchard
They seek the pupils with feline terror in themselves
Earth, through which the trace of myrrh runs.
Then my country will suddenly appear to someone
With a boy under the forest and with a horse at the well
A frightened branch will flee from the leaves
A bird will call out the forest echo through sleep
The evening dawn will thunder as it departs
And the night's nest will be built under the roof.
The lamps have gone out, only the May night
Learns love songs on the flute
Breaks off, listens, and starts again
The flute calls out from the dozing aspens
The river, about which you only know
That it is green and says nothing.