Текст и перевод песни Murat İnce - Otogarlar

Otogarlar

Bana yine ayrılığın şiiri düştü
Burası Esenler otogar ve ben yine bir otobüsün farına olmayacak hayallerimi taktım
Kapanan kapıların camlarına geleceğin ümidiyle çok baktım
Tesadüf bu ya belki okursun hayaliyle camların buğusuna kalp çizdim
İçine isimlerimizin baş harfini yazdım
Tek çift plakalı otobüslere dönersin diye çok dilek tuttum
Burası İstanbul
Hayallerinin peşinde koşanların, hayallerini yitirenlerin
Hazan rüzgarlarında ayrılığa kalplerini reva görenlerin şehri
Geçen Nisan′da Esenler otogarının son yolcusu bendim
Gelirsin arzusu ile sonuna kadar bekledim
Peron peron perme perişan gezdim (gezdim)
Avuçlarımda buruş buruş olmuş gece yarısı yolcu biletine gözyaşlarımı sildim (gözyaşlarımı sildim)
Maalesef bu şehirde özlemlerimi seni ve kalbimi bırakıp çaresiz sefil duygularla gidiyordum (gidiyordum)
İstanbul karanlıktı
Takvim Nisan 1991 derken uzaktan evlerin ışıkları görünüyordu
Her zaman olduğu gibi yine bir hayal bir hayal ki sorma (bir hayal ki sorma)
Kim ne yaşıyor? Kim neleri kaybetti? Kim kimi seviyor?
Ve sorumlu ve sanki kendi derdi kendine yetmezmiş gibi
Bütün bunları yoksul yüreğine iş edinmiş
Bir bilim adamı sorumluluğu ile kalbime gam dolduruyor
Gözlerimde hüzün çiziyordum (çiziyordum)
İstanbul'da seni bırakıp giderken ben (giderken ben)
Solan yaprakla küstüm
Solan yüreğim sustu
Bu şehir sensiz kimsesiz
Benim gibi yorgun çaresiz
Bu şehir sensiz kimsesiz
Benim gibi yorgun çaresiz
Son çıkışa doğru ilerlerken otobüs uzaktan bir el gördüm, sen sandım indim
Koştum üç beş adım kalası durdum
Ah, affedersiniz benzettim galiba
Sessiz ve manidar bir bakış atarak gecenin son uğurlayanı sırtını dönüp gitti
Terminalde sabah yolcularını bekleyen otobüslerden
Ben ve birkaç görevliden başka kimse kalmamıştı
Hep merak ederdim otogarlarda banklar üzerinde yatanları
Tek başına bekleyenleri neden buradalar evleri, paraları, dostları yok mu?
Şimdi en azından bir cevabım ve ciddi bir tecrübem var
Gece yokluğunda serin geçiyor
Hatırlar mısın? Ankara′da çok sarılıp birlikte umutlarımızın otobüsünü beklerdik
Bazen umutlarımızı alır götürür, bazen getirirdi
Biz en çok gelmeleri severdik
Ben en çok bana gelmeni (bana gelmeni)
Takmıyorduk hiçbir acıyı ve hiçbir hüznü sen bendeydin, ben sendeydim
Ellerin ellerimde sıcaklığın kalbimdeydi
Yazdı kış olsa ne yazardı?
Sen olduktan sonra her yer bahardı
Yağmur yağıyor İstanbul'a yolumun nereye düştüğünü bilmeden yürüyorum
Otogardan ayrılalı çok oldu gün doğuyor İstanbul'a
Aynı güneşi göreceğiz biraz sonra ve en çok aynı yağmurda ıslanacağımız için seviniyor
O ebemkuşağını bekliyorum
Belki altından son bir kez daha geçersin diye
Bilir misin? İkiyüzlüdür sevgili oto garlar sevdalar gibi
Bir eli tutarken kavuşmanın vereceği sevinci bir eli hep ayrılıkların hüznündedir
İkiyüzlüdür sevgili otogarlar
Bilir misin? Umutlarını takıp bir otobüsün farına
Her gördüğün yüzü gelecek diyerek sen zannetmeyi
Gelmeyeceğini bile bile sürekli açılıp kapanan kapılara bakmayı
Bilir misin sevgili? Bir yanın zikrederken şimdi otogardan hızla ayrıldığını
Bir yanının gelecek umuduyla kanadığını
Bilir misin ey sevgili? Ne ölüler kalktı bu İstanbul′dan
Ardında ne ertelenmişlikler ne hüzünler bırakarak
Ne ölüler kalktı Esenler otobüs terminalinden
Hangi musalla taşına bırakarak tırnak izlerini?
Azrail′in dost olmayan elini tutarak
Ne ölüler kalktı bu İstanbul'dan
İkiyüzlüdür sevgili oto garlar sevdalar gibi
Bir eli tutarken kavuşmanın vereceği sevinci bir eli hep ayrılıkların hüznündedir sevgili (sevgili)

Bus Stations

The poem of separation fell upon me again
This is Esenler bus station, and once more, I've pinned my impossible dreams to the headlights of a bus
I've gazed so long at the windows of closing doors, with the hope of the future
Just in case, maybe you'll read it, I drew a heart on the fogged glass
Inside, I wrote the first letters of our names
I made so many wishes for you to return on a bus with an odd-numbered license plate
This is Istanbul
The city of those who chase their dreams, those who lose their dreams
The city of those who surrender their hearts to separation in the autumn winds
Last April, I was the last passenger at Esenler bus station
I waited until the end, longing for your arrival
I wandered, platform to platform, utterly devastated (devastated)
I wiped my tears on the crumpled midnight passenger ticket in my palms (wiped my tears)
Alas, I was leaving this city, leaving you and my heart behind, with helpless, miserable feelings (leaving)
Istanbul was dark
As the calendar read April 1991, the lights of houses could be seen in the distance
As always, just a dream, a dream I can't even describe (a dream I can't describe)
Who is going through what? Who has lost what? Who loves whom?
And as if his own troubles weren't enough, he takes responsibility
He has etched all of this into his impoverished heart
With the responsibility of a scientist, he fills my heart with sorrow
I was drawing sadness in my eyes (drawing)
As I was leaving you behind in Istanbul (leaving you)
I became angry with the fading leaf
My fading heart fell silent
This city is lonely without you
Tired and helpless, just like me
This city is lonely without you
Tired and helpless, just like me
As I was heading towards the last exit of the bus, I saw a hand in the distance, I thought it was you, so I got off
I ran, then stopped a few steps away
Ah, I apologize, I guess I mistook you for someone else
With a silent and meaningful glance, the last person seeing me off turned their back and left
Apart from the buses waiting for morning passengers at the terminal
Only me and a few staff members were left
I always wondered about those who sleep on benches in bus stations
Those who wait alone, why are they here? Don't they have homes, money, friends?
Now, at least I have an answer and a profound experience
The night passes coolly in absence
Do you remember? In Ankara, we used to embrace tightly and wait for the bus of our hopes together
Sometimes it would take our hopes away, sometimes it would bring them
We loved it most when they were brought back
I loved it most when you came back to me (came back to me)
We didn't care about any pain or sadness, you were in me, I was in you
Your hands in mine, your warmth in my heart
Summer or winter, what did it matter?
As long as you were there, everywhere was spring
Rain is falling on Istanbul, I walk without knowing where my path leads
It's been a long time since I left the bus station, the sun is rising over Istanbul
We'll see the same sun shortly, and I'm most happy that we'll get soaked in the same rain
I'm waiting for that rainbow
Just in case you might pass under it one last time
Do you know? Dear bus stations are two-faced, just like love
While one hand holds the joy of reunion, the other hand is always in the sorrow of separation
Dear bus stations are two-faced
Do you know? To pin your hopes on the headlights of a bus
To mistake every face you see for yours, thinking it might be you arriving
To look at the constantly opening and closing doors, even though you know you won't come
Do you know, my love? While one part of you remembers leaving the bus station
Another part flutters with the hope of your return
Do you know, my love? What dead have not risen from this Istanbul
Leaving behind what postponements, what sorrows
What dead have not risen from Esenler bus terminal
Leaving their nail marks on which funeral stone?
Holding the unfriendly hand of Azrael
What dead have not risen from this Istanbul
Dear bus stations are two-faced, just like love
While one hand holds the joy of reunion, the other hand is always in the sorrow of separation, my love (my love)