To metrima - Natassa Bofiliou перевод на немецкий

To metrima

Τους ανθρώπους της ζωής μου
Κάθησα να τους μετρήσω
Τους παρόντες, τους απόντες
Κάνα δυο περαστικούς
Όσους ήρθαν για να μείνουν
Όσους έφυγαν πριν γίνουν
Τους κοινόχρηστους, τους ξένους
Τους πολύ προσωπικούς

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
Ή μου βγαίνουνε πολλοί
Κι είν' η μοναξιά που επείγει
Ό,τι με μελαγχολεί

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
Ή μου βγαίνουνε πολλοί
Σ' ένα μέτρημα που ανοίγει
Την παλιά μου την πληγή

Τους ανθρώπους της ζωής μου
Θα 'θελα να τους κρατήσω
Τα αγρίμια, τους αγγέλους
Και τους πιο κανονικούς
Όσους άφησαν σημάδι
Όσους πήρε το σκοτάδι
Τους εκείνους, τους τυχαίους
Τους πολύ προσωπικούς

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
Ή μου βγαίνουνε πολλοί
Κι είν' η μοναξιά που επείγει
Ό,τι με μελαγχολεί

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
Ή μου βγαίνουνε πολλοί
Σ' ένα μέτρημα που ανοίγει
Την παλιά μου την πληγή

(Άνθρωποι μόνοι
Που άφησαν σκόνη
Φιλίες κι αγάπες που πήραν οι δρόμοι
Κλεμμένοι, κρυμμένοι, κρυφά δανεισμένοι
Τυχαίοι, γενναίοι, δειλοί, φοβισμένοι
Δικοί μου και ξένοι
Λαμπροί και θλιμμένοι
Σε σχέσεις, σε σπίτια, καλά κλειδωμένοι
Χαρούμενοι, άσχετοι, συνεπιβάτες
Μποέμ καλλιτέχνες, παιδιά με γραβάτες)

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι (Εχθροί μου και φίλοι, μικροί και μεγάλοι)
Ή μου βγαίνουνε πολλοί (Που δίνουν με μέτρο, που κάνουν σπατάλη)
Κι είν' η μοναξιά που επείγει (Αγάπες που έμοιαζαν να 'χουν αξία)
Ό,τι με μελαγχολεί (Και άλλες που ξέμειναν στη χειραψία)

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι (Φτωχοί συγγενείς που σερβίρουν τα έτοιμα)
Ή μου βγαίνουνε πολλοί (Οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα)
Σ' ένα μέτρημα που ανοίγει (Οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα)
Την παλιά μου την πληγή (Οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα)

(Όσοι ζουν με το αίσθημα)
Φοβάμαι πως χάνω το μέτρημα

Die Zählung

Die Menschen meines Lebens
Ich setzte mich hin, um sie zu zählen
Die Anwesenden, die Abwesenden
Ein paar Passanten
Die, die kamen, um zu bleiben
Die, die gingen, bevor sie wurden
Die Gewöhnlichen, die Fremden
Die sehr Persönlichen

Und es sind immer zu wenige
Oder es sind zu viele
Und es ist die Einsamkeit, die drängt
Alles, was mich melancholisch macht

Und es sind immer zu wenige
Oder es sind zu viele
In einer Zählung, die sich öffnet
Meine alte Wunde

Die Menschen meines Lebens
Ich möchte sie festhalten
Die Wilden, die Engel
Und die Normalsten
Die, die Spuren hinterlassen haben
Die, die die Dunkelheit nahm
Diejenigen, die Zufälligen
Die sehr Persönlichen

Und es sind immer zu wenige
Oder es sind zu viele
Und es ist die Einsamkeit, die drängt
Alles, was mich melancholisch macht

Und es sind immer zu wenige
Oder es sind zu viele
In einer Zählung, die sich öffnet
Meine alte Wunde

(Einsame Menschen
Die Staub hinterlassen haben
Freundschaften und Lieben, die die Wege nahmen
Gestohlene, versteckte, heimlich geliehene
Zufällige, mutige, feige, ängstliche
Meine und fremde
Strahlende und traurige
In Beziehungen, in Häusern, gut verschlossen
Glückliche, ahnungslose, Mitreisende
Boheme-Künstler, Kinder mit Krawatten)

Und es sind immer zu wenige (Meine Feinde und Freunde, kleine und große)
Oder es sind zu viele (Die sparsam geben, die verschwenden)
Und es ist die Einsamkeit, die drängt (Lieben, die wertvoll schienen)
Alles, was mich melancholisch macht (Und andere, die beim Händedruck blieben)

Und es sind immer zu wenige (Arme Verwandte, die Fertiges servieren)
Oder es sind zu viele (Die Vernünftigen und die, die mit Gefühl leben)
In einer Zählung, die sich öffnet (Die Vernünftigen und die, die mit Gefühl leben)
Meine alte Wunde (Die Vernünftigen und die, die mit Gefühl leben)

(Die, die mit Gefühl leben)
Ich fürchte, ich verliere die Zählung