Текст и перевод песни Natassa Mpofiliou - To Metrima

To Metrima

Τους ανθρώπους της ζωής μου
κάθισα να τους μετρήσω
τους παρόντες, τους απόντες
κάνα δυο περαστικούς.
Όσους ήρθαν για να μείνουν
όσους έφυγαν πριν γίνουν
τους κοινόχρηστους, τους ξένους
τους πολύ προσωπικούς.

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
κι είναι η μοναξιά που επείγει
ό, τι με μελαγχολεί.
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
σ' ένα μέτρημα που ανοίγει
την παλιά μου την πληγή.

Τους ανθρώπους της ζωής μου
θα 'θελα να τους κρατήσω...
Τα αγρίμια, τους αγγέλους
και τους πιο κανονικούς.
Όσους άφησαν σημάδι
όσους πήρε το σκοτάδι
τους εκείνους, τους τυχαίους
τους πολύ προσωπικούς.

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
κι είναι η μοναξιά που επείγει
ό, τι με μελαγχολεί.

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
σ' ένα μέτρημα που ανοίγει
την παλιά μου την πληγή.
Άνθρωποι μόνοι που άφησαν σκόνη
φιλίες και αγάπες που πήραν οι δρόμοι
κλεμμένοι, κρυμμένοι, κρυφά δανεισμένοι
τυχαίοι, γενναίοι, δειλοί, φοβισμένοι
δικοί μου και ξένοι, λαμπροί και θλιμμένοι
σε σχέσεις, σε σπίτια καλά κλειδωμένοι.
Χαρούμενοι, άσχετοι, συνεπιβάτες
Μποέμ καλλιτέχνες, παιδιά με γραβάτες.
Εχθροί μου και φίλοι, μικροί και μεγάλοι
που δίνουν με μέτρο, που κάνουν σπατάλη.
Αγάπες που έμοιαζαν να 'χουν αξία
και άλλες που ξέμειναν στη χειραψία
Φτωχοί συγγενείς που σερβίρουν τα έτοιμα
οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα.
Οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα
Οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα...
Όσοι ζουν με το αίσθημα...
Φοβάμαι... πως χάνω το μέτρημα ...

Le Compte

Les gens de ma vie
je me suis assise pour les compter,
ceux qui sont présents, ceux qui sont absents
et un ou deux de passage.
Ceux qui sont venus pour rester
ceux qui sont partis avant de devenir,
ceux qu'on partage, les étrangers
et ceux qui sont très personnels.

Et il en ressort toujours trop peu
ou bien il en ressort trop
et c'est la solitude qui presse
ce qui me rend mélancolique.
Et il en ressort toujours trop peu
ou bien il en ressort trop
dans ce compte qui rouvre
ma vieille blessure.

Les gens de ma vie
j'aimerais pouvoir les garder...
Les bêtes sauvages, les anges
et les plus normaux.
Ceux qui ont laissé une marque
ceux que l'obscurité a pris
ceux-là, les hasards
et ceux qui sont très personnels.

Et il en ressort toujours trop peu
ou bien il en ressort trop
et c'est la solitude qui presse
ce qui me rend mélancolique.

Et il en ressort toujours trop peu
ou bien il en ressort trop
dans ce compte qui rouvre
ma vieille blessure.
Des gens seuls qui ont laissé de la poussière
des amitiés et des amours que les chemins ont emportés
volés, cachés, secrètement empruntés
hasardeux, courageux, lâches, effrayés
les miens et les étrangers, brillants et tristes
dans des relations, dans des maisons bien fermées.
Joyeux, maladroits, compagnons de voyage
Artistes bohèmes, enfants en cravate.
Mes ennemis et mes amis, petits et grands
qui donnent avec mesure, qui font des bêtises.
Des amours qui semblaient avoir de la valeur
et d'autres qui sont restées dans une poignée de main
De pauvres parents qui servent du prêt-à-manger
les rationnels et ceux qui vivent avec le sentiment.
Les rationnels et ceux qui vivent avec le sentiment
Les rationnels et ceux qui vivent avec le sentiment...
Ceux qui vivent avec le sentiment...
J'ai peur... de perdre le compte...