Текст и перевод песни Natassa Mpofiliou - To Metrima

To Metrima

Τους ανθρώπους της ζωής μου
κάθισα να τους μετρήσω
τους παρόντες, τους απόντες
κάνα δυο περαστικούς.
Όσους ήρθαν για να μείνουν
όσους έφυγαν πριν γίνουν
τους κοινόχρηστους, τους ξένους
τους πολύ προσωπικούς.

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
κι είναι η μοναξιά που επείγει
ό, τι με μελαγχολεί.
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
σ' ένα μέτρημα που ανοίγει
την παλιά μου την πληγή.

Τους ανθρώπους της ζωής μου
θα 'θελα να τους κρατήσω...
Τα αγρίμια, τους αγγέλους
και τους πιο κανονικούς.
Όσους άφησαν σημάδι
όσους πήρε το σκοτάδι
τους εκείνους, τους τυχαίους
τους πολύ προσωπικούς.

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
κι είναι η μοναξιά που επείγει
ό, τι με μελαγχολεί.

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
σ' ένα μέτρημα που ανοίγει
την παλιά μου την πληγή.
Άνθρωποι μόνοι που άφησαν σκόνη
φιλίες και αγάπες που πήραν οι δρόμοι
κλεμμένοι, κρυμμένοι, κρυφά δανεισμένοι
τυχαίοι, γενναίοι, δειλοί, φοβισμένοι
δικοί μου και ξένοι, λαμπροί και θλιμμένοι
σε σχέσεις, σε σπίτια καλά κλειδωμένοι.
Χαρούμενοι, άσχετοι, συνεπιβάτες
Μποέμ καλλιτέχνες, παιδιά με γραβάτες.
Εχθροί μου και φίλοι, μικροί και μεγάλοι
που δίνουν με μέτρο, που κάνουν σπατάλη.
Αγάπες που έμοιαζαν να 'χουν αξία
και άλλες που ξέμειναν στη χειραψία
Φτωχοί συγγενείς που σερβίρουν τα έτοιμα
οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα.
Οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα
Οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα...
Όσοι ζουν με το αίσθημα...
Φοβάμαι... πως χάνω το μέτρημα ...

Подсчет

Людей моей жизни
я села подсчитать,
присутствующих, отсутствующих,
пару прохожих.
Тех, кто пришел, чтобы остаться,
тех, кто ушел, прежде чем стать кем-то,
общих, чужих,
очень личных.

И их всегда оказывается мало,
или их оказывается много,
и это одиночество, которое давит,
то, что меня печалит.
И их всегда оказывается мало,
или их оказывается много,
в подсчете, который открывает
мою старую рану.

Людей моей жизни
я хотела бы удержать...
Диких зверей, ангелов
и самых обычных.
Тех, кто оставил след,
тех, кого забрала тьма,
тех, случайных,
очень личных.

И их всегда оказывается мало,
или их оказывается много,
и это одиночество, которое давит,
то, что меня печалит.

И их всегда оказывается мало,
или их оказывается много,
в подсчете, который открывает
мою старую рану.
Одинокие люди, оставившие пыль,
дружбы и любови, которые забрали дороги,
украденные, спрятанные, тайно одолженные,
случайные, смелые, робкие, испуганные,
мои и чужие, яркие и печальные,
в отношениях, в домах, надежно запертых.
Радостные, беззаботные, попутчики,
богемные художники, мальчики в галстуках.
Враги мои и друзья, маленькие и большие,
которые дают сдержанно, которые сорят.
Любови, которые казались ценными,
и другие, которые остались на рукопожатии,
Бедные родственники, которые подают готовое,
разумные и те, кто живет чувствами.
Разумные и те, кто живет чувствами,
Разумные и те, кто живет чувствами...
Те, кто живет чувствами...
Боюсь... что теряю счет...