Текст и перевод песни Nikos Oikonomopoulos - Odos Monaxias

Odos Monaxias

Νύχτωσε η μέρα
Πάει κι η Δευτέρα
Όπως και η καρδιά μου
Ο καιρός μουντός

Σε βαθιά σκοτάδια
Ρίχνεις παραγάδια
Το άπλετό σου φως
Κι εγώ εκτός

Κλείνω μάτια, μα ο ύπνος κομματιάζεται
Στην οδό σου, ο καημός μου, με έχει βγάλει
Η σιωπή σου προδοσία ονομάζεται
Μες στη δίνη του θυμού, με ρίχνει πάλι

Οδός μοναξιάς, ξημερώματα
Σε ένα παγκάκι του δρόμου σπασμένο
Χαράζω πάλι τα δυο μας ονόματα
Και ζω νομίζω, μα δεν ανασαίνω

Οδός μοναξιάς, τα χαράματα
Καιρός να μάθω να μην περιμένω
Με έχεις ξεχάσει και εσύ και τα θαύματα
Οδός μοναξιάς, τα χαράματα

Άνθρωποι περνάνε
Έρχονται και πάνε
Με τα βήματα σου
Δεν πατάει κάνεις

Κάποια δίπλα τρέχει
Το άρωμά σου έχει
Πλάνη της στιγμής
Δεν θα φανείς

Κλείνω μάτια, μα ο ύπνος κομματιάζεται
Στην οδό σου, ο καημός μου, με έχει βγάλει
Η σιωπή σου προδοσία ονομάζεται
Μες στη δίνη του θυμού, με ρίχνει πάλι

Οδός μοναξιάς, ξημερώματα
Σε ένα παγκάκι του δρόμου σπασμένο
Χαράζω πάλι τα δυο μας ονόματα
Και ζω νομίζω, μα δεν ανασαίνω

Οδός μοναξιάς, τα χαράματα
Καιρός να μάθω να μην περιμένω
Με έχεις ξεχάσει και εσύ και τα θαύματα
Οδός μοναξιάς, τα χαράματα

Οδός μοναξιάς, ξημερώματα
Σε ένα παγκάκι του δρόμου σπασμένο
Χαράζω πάλι τα δυο μας ονόματα
Και ζω νομίζω, μα δεν ανασαίνω

Οδός μοναξιάς, τα χαράματα
Καιρός να μάθω να μην περιμένω
Με έχεις ξεχάσει και εσύ και τα θαύματα
Οδός μοναξιάς, τα χαράματα

Street of Loneliness

Night has fallen on the day
Monday is gone too
Just like my heart
The weather is gloomy

In deep darkness
You cast your nets
Your abundant light
And I'm left out

I close my eyes, but sleep is shattered
On your street, my sorrow, has led me
Your silence is called betrayal
It throws me back into the vortex of anger

Street of loneliness, dawn
On a broken park bench
I carve our two names again
And I think I'm living, but I'm not breathing

Street of loneliness, at dawn
It's time I learned not to wait
You've forgotten me and so have the miracles
Street of loneliness, at dawn

People pass by
They come and go
With your footsteps
No one treads

Someone runs by
She has your scent
A fleeting illusion
You won't appear

I close my eyes, but sleep is shattered
On your street, my sorrow, has led me
Your silence is called betrayal
It throws me back into the vortex of anger

Street of loneliness, dawn
On a broken park bench
I carve our two names again
And I think I'm living, but I'm not breathing

Street of loneliness, at dawn
It's time I learned not to wait
You've forgotten me and so have the miracles
Street of loneliness, at dawn

Street of loneliness, dawn
On a broken park bench
I carve our two names again
And I think I'm living, but I'm not breathing

Street of loneliness, at dawn
It's time I learned not to wait
You've forgotten me and so have the miracles
Street of loneliness, at dawn