Текст и перевод песни Nima Nimosh - Dalghak

Dalghak

من یه دلقکم میگن امشب مهمترین اجرارو باس برم
ساعت ۸ِ شب شروع میشه بهترین جک امسال باس بگم
الان ساعت ۷ِ غروبِ فکرم درگیرِ نمیدونم واسه چی
حدود یک ساعت دیگه باس اونجا باشم میرم ولی نه با کسی
خودم تنهایی میرم اونجا نمیخواد کسی بام بیاد حتی دوسام یا خانومم
نمیدونم چمه
خیلی داغونم یا که برعکس الان خیلی آرومم
نمیره تو کتم حتی قانونم
اینا می خوان بکشنم حتی با زورم
اینا می خوان شکست بخورم مثِ دشمن
می خوان احساسمو بگیرن که کشتم
با اینکه همه رو می خندونم اونا منو فقط می رنجونن
بعد اجرا خسته میرم خونم
فکر می کنم به چیزایی که میگن خوبن
ولی باز اینا همش حرفه همش لفظه همش کشکِ واسه من حتی کمم بسه
ولی اونا می خوان سردردم تبدیل به کمر درد شه
من این بازی رو چند ساله می دونم
چیزی که خواستن رو چند ساله می دونم
چیزیم که ساختنو چند می دونم
حتی فکراشونو من همواره می خونم
فکر می کنن تو فرداشون می تونن
می بازن چون تو هیاهو می مونن ولی من چشو گوشمو بسم
چون که میخام یه روزی با تکاپو پیروز شم
من یه دلقکم
ولی از نوع غم باد واسه من خیابون ولیعصر شده صرصام
یعنی من دور فردا مو باس خط بکشمو بمیرم
من یه دلقکم اما کسی منو درک نمیکنه
کسی غم دلو قلوغم نمیکنه
کسی حتی کمک نمیکنه به کسی که اسیر بردگی شده
من یه دلقکم ک پشت خنده هاش همش حقیقت تلخیه که خوابه
چیزی که عملا فرق میکنه ولی حرفی که حسابه دردی که تکراره
حتی وقت اشکام میخندن
حتی دره ازادی رو میبندن روم
ولی من بازم میجنگم
ایده ها که توی مغزمه بی مرزن
دو دقیقه مونده به هشت
ولی خب کلی حرف مونده بگم
خبر رسیده به گوشم که بچم رو به موت
پَ باید زودی به خونه برم
رأس هشت رئیس اومدو گفت که
حرکت کن برو بالا مردم معطلن
گفتم بچم داره میمیره
گفت من بلیطا رو فروختم از دم
دیگه نیست راه برگشت و توی الدنگ
نمیدونی اگه امشب نباشی صد در صد آبروم رفته و کل برنامه کاری میشه پرپر
گفتم باید برگردم
چون آب جوش ریخته رو تن بچم
اون هنوز سنی نداره اگه نرسم بهش میمیره بعد میشم بدبخت من
بچم همه ایندمه نور چشممه
هر چی بگم بازم کمه
واقعا سخته چون با رفتنش
خونه میشه ماتم کده
شاید بده این حرفارو بزنم
شاید حقه ولی من تو فکر نجات بچمم فقط
که داره منو صدا میزنه میگه حالم بده بابا
نباید پای من هرگز بسوزه
چون اون یه بی گناهه
نباید تاوانه بیخیالی مونو بده
نباید قسمتش اینطور باشه
میرم با تماشاچیا صحبت میکنم
راضیشون میکنم
گفت نه اقا چون من میدونم
امشب نری بالا رو سن همشون میرن
تو همین حین صدای گریه ای رو میشنیدم از دور
صدای گریه ی مادر بچم
میگه بچمون مرد بخاطر یه تصمیمی که فقط تا لب خط رفت
حالا چه خاکی به سرم بریزم نمیدونم واسه چی پسرم اخه
دیگه نمیدونم حتی با چی بخندم
نمیدونم کفنشو با کی ببندم
یه بچه ی مرده تو بغل یه ادم ته افسرده و ناامید
که زندگی فقط اینو بهش یاد داده با مردمش بازی کنه پانتومیم
یه مردِ شکسته که رفت بالا سن گفت بچم مرد
همه خندیدن واسه همین از دید مردم احمق اون دلقک شد
واسه همینم الکل دیگه ارضاش نمیکن درکل شد سردرگم
چون که همین بعد از ظهر یکی گفت کار نمیکنه دیگه پنج انگشت
امشبو حتما مردن پسرتو ببین با حرفای من از پشت
امشبو حتما خوش بگذرون تا نامردی رو ببینی از مردم
اینا نشونه بود ولی من گوش نکردم
روی متن بودم ولی توش نرفتم
پوچم و دیگه شدم پوچ تر از قبل
چون از اونا من زودتر رفتم
خلاصه مردمت اینن نمیگن حرفو بهت هیچ وقت
نمیدن حقو بهت بیشتر
واسشون حتی مهم نی افسرده میشم یا نه
اونا فقط به دنبال حق خورش میرن
فقط به دنبال اینن ک داستان شر رو بچینن
فقط میخوان همه چی رو از تو بگیرن
بعدم در کل بپیچن
انگار دلقک انسان نیس
یه جوری رفتار میکنن باش همه که انگار تو دلش احساس نیس
ما از دلقک یه جن ساختیم
به نظرم که با فرق گذاشتن هیچکدوممون نمیتونیم اصلاح شیم
حتی توی شنونده خیلی مونده بتونی دلقکو بشناسیش

Le Clown

Je suis un clown, on dit que j'ai le spectacle le plus important ce soir.
Ça commence à 20h, je dois faire ma meilleure blague de l'année.
Il est 19h, le soleil se couche, je suis préoccupé, je ne sais pas pourquoi.
Je dois être là-bas dans une heure environ, j'y vais mais pas accompagné.
Je vais y aller seul, je ne veux personne avec moi, pas même mes amis ou ma femme.
Je ne sais pas ce qu'il se passe.
Je suis soit très déprimé, soit au contraire très calme.
Je ne comprends pas, même ma propre loi m'échappe.
Ils veulent me tuer, même de force.
Ils veulent me voir échouer, comme un ennemi.
Ils veulent me voler mes émotions, me tuer à petit feu.
Alors que je fais rire tout le monde, ils ne font que me faire souffrir.
Après le spectacle, je rentre chez moi épuisé.
Je pense à des choses qu'on dit bien.
Mais ce ne sont que des mots, des paroles en l'air, inutiles pour moi, même un peu me suffit.
Mais ils veulent que mon mal de tête se transforme en mal de dos.
Je connais ce jeu depuis des années.
Je sais ce qu'ils veulent depuis des années.
Je sais ce qu'ils ont construit depuis des années.
Je lis même dans leurs pensées en permanence.
Ils pensent qu'ils peuvent réussir demain.
Ils perdront car ils restent dans le chaos, mais moi je ferme mes yeux et mes oreilles.
Parce que je veux un jour réussir avec effort.
Je suis un clown.
Mais du genre triste, l'avenue Vali Asr est devenue un poison pour moi.
Ça veut dire que je dois tracer une ligne autour des gens et mourir.
Je suis un clown, mais personne ne me comprend.
Personne ne partage ma tristesse.
Personne n'aide celui qui est prisonnier de l'esclavage.
Je suis un clown dont le rire cache une vérité amère endormie.
Ce qui est différent en réalité, mais ce qui compte, ce sont les mots, la douleur qui se répète.
Ils rient même quand je pleure.
Ils me ferment même la porte de la liberté.
Mais je continue à me battre.
Les idées dans ma tête sont illimitées.
Il est 19h58.
Mais j'ai encore beaucoup de choses à dire.
J'ai appris que mon enfant était mourant.
Je dois rentrer vite à la maison.
À 20h pile, le patron est arrivé et a dit :
Bouge-toi, monte sur scène, les gens attendent.
J'ai dit : "Mon enfant est en train de mourir".
Il a dit : "J'ai vendu tous les billets".
Il n'y a plus de retour en arrière, et toi, espèce d'idiot,
Tu ne te rends pas compte que si tu n'es pas là ce soir, je suis foutu à 100% et tout le programme tombe à l'eau.
J'ai dit : "Je dois rentrer".
Parce que de l'eau bouillante a coulé sur le corps de mon enfant.
Il est encore jeune, s'il ne me voit pas avant de mourir, je serai malheureux.
Mon enfant, c'est tout mon avenir, la prunelle de mes yeux.
Tout ce que je peux dire, c'est que ce n'est pas assez.
C'est vraiment dur parce qu'avec son départ,
La maison sera plongée dans le deuil.
C'est peut-être mal de dire ça.
C'est peut-être juste, mais je ne pense qu'à sauver mon enfant.
Il m'appelle en disant : "Papa, je ne me sens pas bien".
Je ne devrais jamais payer pour ça.
Parce qu'il est innocent.
Il ne devrait pas payer pour notre négligence.
Ce n'est pas son destin.
Je vais parler aux spectateurs.
Je vais les convaincre.
Il a dit : "Non, parce que je sais que
Si tu ne montes pas sur scène ce soir, tout le monde partira".
Juste à ce moment-là, j'ai entendu des pleurs au loin.
Les pleurs de la mère de mon enfant.
Elle dit : "Notre enfant est mort à cause d'une décision qui n'a fait que frôler la limite".
Maintenant, je ne sais pas quoi faire, pourquoi mon fils ?
Je ne sais même plus avec quoi rire.
Je ne sais pas avec qui l'enterrer.
Un enfant mort dans les bras d'un homme déprimé et désespéré.
A qui la vie n'a appris qu'à jouer au mime avec les gens.
Un homme brisé qui est monté sur scène et a dit : "Mon enfant est mort".
Tout le monde a ri, c'est pourquoi, aux yeux des gens stupides, il est devenu un clown.
C'est pourquoi même l'alcool ne le satisfait plus, il est devenu confus.
Parce que cet après-midi même, quelqu'un a dit : "Cinq doigts ne fonctionnent plus".
"Regarde ton fils mourir ce soir à cause de mes paroles".
"Amuse-toi bien ce soir pour voir la méchanceté des gens".
C'étaient des signes, mais je n'ai pas écouté.
J'étais sur le texte, mais je n'y suis pas entré.
Je suis vide et je suis devenu encore plus vide qu'avant.
Parce que je suis parti avant eux.
En résumé, les gens sont comme ça, ils ne te disent jamais rien.
Ils ne te donnent pas plus de droits.
Ils se fichent de savoir si je suis déprimé ou non.
Ils ne cherchent qu'à obtenir leur dû.
Ils cherchent juste à choisir une histoire de malheur.
Ils veulent juste tout te prendre.
Et puis ils disparaissent.
Comme si le clown n'était pas humain.
Ils le traitent comme s'il n'avait aucun sentiment.
On a fait du clown un monstre.
Je pense qu'aucun d'entre nous ne peut changer en faisant des différences.
Même en tant qu'auditeur, tu es loin de pouvoir connaître le clown.