Текст и перевод песни Ozbi - Ey İstanbul

Ey İstanbul

İstanbul temiz!
Nemli sokak kaldırımlarının arasına sıkışmış papatyalarla taç yapan çocuklar kadar
Ölümsüz aşkı bulan ve sonra Azrail ile tanışan saf bir aşık kadar
İstanbul kirli!
Cehaletin enselediği suçluların güçsüz olduklarını kabullenip boyun eğdikleri kader kadar
Bütün duyguların sanallaşıp, gerçekleri sokaklarında sakladıkları için İstanbul mutsuz!
Yaradan'ın yanıldığı kadar

Vicdan ve hürriyet
Neden geldiğini bilmediğin bir terminalde külleriyle oynadığın bir kül tablası
Bir yolculukta, ne ayı ne de yıldızları göremeyen bir insanın suratını asması
Vicdan ve hürriyet
Bir askerin kaşarlı bayat ekmeğini tutan palaskası
Yoldaşız diyenlerin dipçiği ile yırtılan karın kası
Tecavüzün simit susamlarından şaire gelen ilhamı, yerle yeksan eden kahredici travmasi
O yüzden İstanbul, devr-i şahanesin
Şaheserin, özgürlüğün toprak altında beklemesi
Bu yüzden İstanbul, ehl-i vecizesin
Şaheserin, yazarın acıyla elinin titremesi
Ey gidi İstanbul!
Olan biteni küçümsersin
Lakin büyüklüğün bir celladın marifet namesi
Bir zamanlar seni küçümseyenin küçüklüğüne üzülürdün
Ne vakit oldun böyle kibrin adresi

İstanbul!
Merhametin yok, yok!
Binlerce yıl küs kalmış hayallerin var
Ey İstanbul!
Cesaretin yok, yok, yok!
Gerçeği saklayan korkuların var
Ey İstanbul!

Unutulan sokaklar, kayıp kahramanların martavalları ile süslenir
İsimsiz düşlerin, pusu kurduğu yalan diyarıdır bu şehir
Kimsesiz bırakır, lakin yine de gönül heveslenir
İnsanın kanıyla, gururuyla beslenir
Umutların rüzgarındadır tebessümün hikayesi
İlk önce kirlenmektir surattaki ifadesi
Sadece en güçlü olmaya çalış der, kaderin iradesi
Kalırsan kaidesiz, bağlanır basiretin
Bir gökdelende görürsün parayla gelen asaleti
Bir banknot parçası tüm duygularına hükmederken anca' sarhoş olup diklenirsin; o da olur rezaletin
Bir hayal kur, işte o an içindesindir esaretin
Gerçekle arandaki duvarı yıkmak ister dertlerin
Yıkabilir misin, bilemem lakin
Eyvallah!
Ben gidiyorum, bu şehre hoş geldin

İstanbul!
Merhametin yok, yok!
Binlerce yıl küs kalmış hayallerin var
Ey İstanbul!
Cesaretin yok, yok, yok!
Gerçeği saklayan korkuların var

İçinde kuralların, içinde yasakların
İçinde umutlara kibirlenen bir ruhun var
Ey İstanbul!
Ey İstanbul!
Ey İstanbul!

Ey İstanbul

Istanbul is clean!
As clean as the children crowned with daisies, squeezed between the damp cobblestones of the streets
As pure as a lover who finds eternal love and then meets Azrael
Istanbul is dirty!
As dirty as the fate that criminals, choked by ignorance, accept and submit to, knowing they are powerless
Istanbul is unhappy, because all emotions are virtualized, and they hide the truth in its streets
As unhappy as the Creator's mistake

Conscience and freedom
An ashtray you play with its ashes in a terminal where you don't know why you came
A person's grimace on a journey where they cannot see the moon or the stars
Conscience and freedom
A soldier's knapsack holding his stale cheese sandwich
The torn stomach muscles of those who say they are lonely, at the edge of their boots
The crushing trauma that annihilates the inspiration a poet gets from the sesame seeds of a bagel, a trauma caused by rape
That's why Istanbul, your golden age
Your masterpiece, your freedom, is buried underground
That's why Istanbul, your intelligentsia
Your masterpiece, the writer's hand trembling in pain
Oh, Istanbul!
You belittle what is happening
But your greatness is the testament of an executioner
Once you were saddened by the smallness of those who looked down on you
When did you become the address of arrogance

Istanbul!
You have no mercy, no!
You have thousands of years of disappointed dreams
Oh, Istanbul!
You have no courage, no, no, no!
You have fears that hide the truth
Oh, Istanbul!

Forgotten streets are adorned with the tales of lost heroes
This city is a land of lies, where nameless dreams lie in wait
It leaves you alone, but still the heart yearns
It feeds on the blood and pride of humanity
The story of your smile is in the wind of hope
First comes the dirt on your face, that's what it says
The will of fate says, just try to be the strongest
If you remain without a base, your vision becomes attached
You see nobility bought with money in a skyscraper
You get drunk and stand tall only when a piece of paper money dictates all your emotions, and that is your disgrace
Dream a dream, and that's when you're in your captivity
Your troubles want to tear down the wall between you and reality
Can you tear it down, I don't know, but
Okay!
I'm leaving, welcome to this city

Istanbul!
You have no mercy, no!
You have thousands of years of disappointed dreams
Oh, Istanbul!
You have no courage, no, no, no!
You have fears that hide the truth

Inside you are the rules, inside you are the prohibitions
You have a spirit that is arrogant towards hopes
Oh, Istanbul!
Oh, Istanbul!
Oh, Istanbul!