Kapitan Życiowa Gleba - PLANET L.U.C. перевод на немецкий

Kapitan Życiowa Gleba

Te dragi są jak Polska - rzekł - chwilę jest dobrze, a potem znowu jesień mglista,
Skorupa szorstka zaczęła się zaciskać, kolejne promilowe noce tchórzostwa nędzne jak Windows Vista.
Paliły marzenia i wiarę niczym kula ognista, stał się warzywem - tłem do towarzystwa.
Gdy krzywe swe odbicie w lustrze ujrzał chciał się wygwizdać.
Miasto i rzeka blakły w Jego oczach jak pismo w starych listach.
W oceanie frustracji milczał tak w piskach!

Wtedy Kapitan Gleba na ziemię runął jak piorun!

"Mam Cię, jak ludzkie mózgi blask telewizorów!"

Zawołał jak Popeye do szpinaku, by dostać wigoru!

"Sponiewieram Cię do gleby, synu, wykoleję z toru!"

To chyba pomyłka jak pizza bez pomidorów,
Nikim jestem, nie mam nawet swego koloru...

"Koloru? Chyba honoru, odwagi, oporu, dwóch Centów!
By wyrwać się ze szponów racjonalnych agentów!
By poza kiblem grzebać w sobie! Szukać talentu!
Muszę odebrać Ci wszystko i zmusić do fermentu!"

Wyciągnął szambo i cisnął serię z ekskrementu.
Grunt zadygotał pod nogami rozpadł się niczym Narrenturm.

Stopił się jak plastik wrzucony do ogniska
Nim się obejrzał, przyjaźnie zniknęły za nim jak za samolotem pas lotniska.
Zapadła się twarz koścista, już tylko ją miał,
Kochał jak oceany urwiska, lecz ona słusznie, widziała w nim Afganistan
Tracili kontakt jak feralna Apollo misja, odeszła więc gdy pojawił się słodkich słów alpinista
Prysła, Jego ostatnia życia iskra.

Dlaczego tak mamy zapisane na karcie, że gdy one odchodzą - kochamy je bardziej?
Wiele miesięcy chodził za nią i miał dreszcze, aby cofnąć dla niej czasoprzestrzeń.
Przestawił, prawie wszystkie zegarki w mieście – wtedy ono mu zanuciło deszczem...

(Ref.)
Jeśli kochasz to masz szansę jeszcze – bo miłość zagina czasoprzestrzeń! Kapitan Gleba ciskał dalej jakby dostał weny, rodzina rozpadła się jak stare Ateny
Jak twarz Michaela – na nic tu były kremy, starzy dziobali się jak wygłodniałe hieny
Piekło nienawiści domowy stan wojenny, wszystko pędziło w dół
Jak po Fukushimie yeny, akweny.
Nieszczęścia bogini, to zwykle bywa tak że gdy wyklewa nas świat brzmi to
Na całej linii, rzuca pestkami i podkłada tira świni
Ciska wszystkim! Zabrali nawet radiostację komercyjne skurwypyski
Więc było nas trzech w każdym z nas inna krew!
Piosenka o tamponach znowu wszędzie wszystkim!
Tak z płótna Jego świata pozostały świstki!
Jak pijak bramę oblał je naftalinowy deszcz!
Lało się gorzkie Whisky! Nocne bombardowania mocne błyski!
W kolejne dzielnice życia mknęły pociski!
I on jak te pociski bliski był już kolizji z betonem...
Został kompletnie sam z tym wszystkim – jak Vito Corleone
Lecz...

(Ref.)
Jeśli kochasz to masz szansę jeszcze – bo miłość zagina czasoprzestrzeń!

Kapitän Lebensboden

"Diese Drogen sind wie Polen", sagte er, "einen Moment ist es gut, und dann wieder nebliger Herbst,"
Die raue Schale begann sich zusammenzuziehen, weitere Promille-Nächte der Feigheit, erbärmlich wie Windows Vista.
Sie verbrannten Träume und Glauben wie ein Feuerball, er wurde zum Gemüse – eine Kulisse für Gesellschaft.
Als er sein schiefes Spiegelbild sah, wollte er sich auspfeifen.
Stadt und Fluss verblassten vor seinen Augen wie Schrift in alten Briefen.
Im Ozean der Frustration schwieg er so inmitten von Schreien!

Da stürzte Kapitän Boden zur Erde wie ein Blitz!

"Ich hab dich, so wie menschliche Gehirne den Glanz der Fernseher!"

Rief er wie Popeye nach Spinat, um Kraft zu bekommen!

"Ich werde dich zu Boden werfen, mein Sohn, dich aus der Bahn werfen!"

Das ist wohl ein Fehler wie Pizza ohne Tomaten,
Ich bin niemand, ich habe nicht einmal meine eigene Farbe...

"Farbe? Wohl eher Ehre, Mut, Widerstand, zwei Cent!
Um dich aus den Klauen rationaler Agenten zu befreien!
Um jenseits der Toilette in dir zu wühlen! Talent zu suchen!
Ich muss dir alles nehmen und dich zur Gärung zwingen!"

Er zog eine Jauchegrube hervor und schleuderte eine Salve aus Exkrementen.
Der Boden bebte unter den Füßen und zerfiel wie der Narrenturm.

Schmolz wie Plastik, das ins Feuer geworfen wurde
Ehe er sich umsah, verschwanden Freundschaften hinter ihm wie die Landebahn hinter einem Flugzeug.
Sein knochiges Gesicht fiel ein, nur das hatte er noch,
Er liebte wie Ozeane Klippen lieben, doch sie sah zu Recht Afghanistan in ihm
Sie verloren den Kontakt wie eine unglückselige Apollo-Mission, sie ging also, als ein Alpinist der süßen Worte erschien
Verflogen war sein letzter Lebensfunke.

Warum ist es so unser Schicksal, dass, wenn sie gehen – wir sie mehr lieben?
Viele Monate lief er ihr nach und hatte Schauer, um für sie die Raumzeit zurückzudrehen.
Er stellte fast alle Uhren in der Stadt um – da summte sie ihm mit Regen zu...

(Refrain)
Wenn du liebst, hast du noch eine Chance – denn Liebe biegt die Raumzeit! Kapitän Boden warf weiter, als hätte er Inspiration bekommen, die Familie zerfiel wie das alte Athen
Wie Michaels Gesicht – Cremes halfen hier nichts, die Alten pickten aufeinander ein wie ausgehungerte Hyänen
Die Hölle des Hasses, häuslicher Kriegszustand, alles raste abwärts
Wie Yen nach Fukushima, Gewässer.
Die Göttin des Unglücks, es ist meistens so, dass, wenn die Welt uns verflucht, es klingt
Auf ganzer Linie, bewirft uns mit Kieselsteinen und legt uns einen ganzen Lastwagen voller Schweinereien in den Weg
Wirft mit allem! Sie nahmen sogar den Radiosender, diese kommerziellen Arschgesichter
Also waren wir zu dritt, in jedem von uns anderes Blut!
Das Lied über Tampons wieder überall für alle!
So blieben von der Leinwand seiner Welt nur Fetzen übrig!
Wie ein Betrunkener ein Tor übergoss, so übergoss sie ein Naphthalinregen!
Es floss bitterer Whisky! Nächtliche Bombardements, starke Blitze!
In weitere Lebensviertel rasten Geschosse!
Und er, wie diese Geschosse, war kurz vor der Kollision mit Beton...
Er blieb völlig allein mit all dem – wie Vito Corleone
Doch...

(Refrain)
Wenn du liebst, hast du noch eine Chance – denn Liebe biegt die Raumzeit!