Текст и перевод песни PRO8L3M - Byłem człowiekiem

Byłem człowiekiem

Pewne jest tylko, że zejdę
Pewne jest także, że w niebie
Nie spotkam tych, których cienie
Już wsiąkły z ciałami pod ziemię
Choć dziś są tak bardzo odległe
To czyny me ciemne i od grzechów lepkie
I nie wiem czy bawią, czy smażą się w piekle
To wołają mnie tam do siebie, więc biegnę

Nie będę szukał tam ciebie
A ty mnie nie szukaj nad brzegiem
Pamiętaj, że w upiornym świecie
Od zła parującym tеż byłem człowiekiem
Woda falujе na wietrze
Kikuty drzew mają dreszcze
Śmierć bywa lepszego zarzewiem
Ma pamięć o tobie przez dłonie przecieknie

Jezioro ma twój zapach i twój smak
Toń jest błękitna, na dnie tylko piach
Czuję to, gdy tylko zanurzę w nim twarz
Wydaje się, że mógłbym dotknąć dna

Jezioro ma twój zapach i twój smak
Odbija zmysły, w których kiedyś tkwił strach
Czuję to, gdy tylko zanurzę w nim twarz
Zabiera spojrzenie, w którym kiedyś był blask

Przeżyć dwa razy to samo
Daj sznur, zwiążę go przed tą kawą
A gdy życie przeleci przed twarzą
Ma wstrząsnąć do cna mną, niepokojem parząc
Jedni się nawet nie zmarszczą
Inni nie spojrzą z obawą
Przed wizją parodii tej, w której się pławią
Zbyt skuci łańcuchem teorii
By złapać to życie za gardło

Robiliśmy wiele by żyć
I tak mało wyjęci spod litości orbit
Lecz pewni, że warto
Wyrwaliśmy wodospad skałom
Ziemia wokół martwa, oblana lawą
Widmami nie staliśmy się z nimi walcząc
Szaleńcy, a niech nas tak nazwą
Jezioro ma zapach twój, w nim idę na dno

Jezioro ma twój zapach i twój smak
Czuję to, gdy tylko zanurzę w nim twarz
Jezioro ma twój zapach i twój smak
Czuję to, gdy tylko zanurzę w nim twarz

Jezioro ma twój zapach i twój smak
Toń jest błękitna, na dnie tylko piach
Czuję to, gdy tylko zanurzę w nim twarz
Wydaje się, że mógłbym dotknąć dna

Jezioro ma twój zapach i twój smak
Odbija zmysły, w których kiedyś tkwił strach
Czuję to, gdy tylko zanurzę w nim twarz
Zabiera spojrzenie, w którym kiedyś był blask

Я был человеком

Верно лишь то, что я уйду,
Верно и то, что на небесах
Не встречу тех, чьи тени
Уже просочились с телами под землю.
Пусть ныне они так далеки,
Но мои деяния темны, а от грехов липки,
И не знаю я, веселятся они или жарятся в аду,
Но зовут меня к себе, и я бегу.

Не буду я искать тебя там,
А ты не ищи меня у берега.
Помни, что в мире призрачном,
От зла раскалённом, я тоже был человеком.
Вода колышется на ветру,
Обрубки деревьев дрожат,
Смерть порой лучшего начало,
Память о тебе сквозь ладони просочится.

Озеро хранит твой запах и твой вкус,
Синева в глубине, на дне лишь песок.
Я чувствую это, стоит мне лишь погрузить в него лицо,
Кажется, я мог бы коснуться дна.

Озеро хранит твой запах и твой вкус,
Отражает чувства, в которых когда-то жил страх.
Я чувствую это, стоит мне лишь погрузить в него лицо,
Забирает взгляд, в котором когда-то сиял блеск.

Пережить дважды одно и то же,
Дай веревку, свяжу ее перед чашкой кофе.
И когда жизнь промелькнет перед глазами,
Пусть она сотрясет меня до глубины души, тревожа,
Одни даже не шелохнутся,
Другие не взглянут с опаской
На эту пародию, в которой они барахтаются,
Слишком скованы цепями теорий,
Чтобы схватить эту жизнь за горло.

Мы так много делали, чтобы жить,
И так мало вырвались из-под гнета орбит,
Но уверены, что это того стоило,
Мы вырвали водопад из скал.
Земля вокруг мертва, залита лавой,
Мы не стали призраками, сражаясь с ними,
Безумцы, пусть так нас и называют.
Озеро хранит твой запах, в нем я иду на дно.

Озеро хранит твой запах и твой вкус,
Я чувствую это, стоит мне лишь погрузить в него лицо,
Озеро хранит твой запах и твой вкус,
Я чувствую это, стоит мне лишь погрузить в него лицо.

Озеро хранит твой запах и твой вкус,
Синева в глубине, на дне лишь песок.
Я чувствую это, стоит мне лишь погрузить в него лицо,
Кажется, я мог бы коснуться дна.

Озеро хранит твой запах и твой вкус,
Отражает чувства, в которых когда-то жил страх.
Я чувствую это, стоит мне лишь погрузить в него лицо,
Забирает взгляд, в котором когда-то сиял блеск.