Текст и перевод песни PRO8L3M - Strumień

Strumień

Miałem sen, wielkie wrota jak i sam budynek i światło lejące się jakby było tu płynem
Ściany pulsujące, a w nich żyły pompują krew, jest fluorescencyjna jak nad wejściem as trefl
Nitki żył fioletowe, są ich tysiące, nie parzą, gdy podchodzę, choć wrzą, tak są gorące
Opary, które lekko wdycham, nie są trujące, a istoty które mijam mówią, chociaż leżą w śpiączce
Wchodzę do środka, nie muszę otwierać drzwi
Przenikam jak dym z ognia, który wokół się tli
Nie mam ciała, ani dłoni, ale dotykam, tysiące oczu patrzą na mnie, wiszą na stalaktytach
Ściany z marmuru i czuję w nich życie, ciecz nie opada w dół, tylko płynie tam po suficie
Kolumny pokrywają alfabety fraktalne, nie znam języka, ale rozumiem, to naturalne
Sala do której wchodzę jest nieograniczona
Płaskorzeźby trzymają moje uczucia w szponach
Lamp słabe światło, ale tu są ich setki, wiszą na dziwnych kątach przecząc prawom geometrii
Na środku samym schody bez końca się wijąc, ale czas na wejście był krótki jak epizod
Ciecz po której stąpam płynie z białej fontanny otoczonej przez sferę, która zmienia wciąż kształty
Wodospady płyną w górę, mógłbym się dziwić, lecz wstęp tu mają tylko Ci, co nie zwątpili
Dobrze wiem, że nie zrobią mi krzywdy łuskowate bestie o powłokach oślizgłych
Na środku fontanny lewituje bóstwo, morfuje by przybrać mój kształt i nagle jestem sam i jest pusto
Nie wiem teraz czy to był sen, czy trip
Zbudziłem się z wrażenia, nie obudził mnie krzyk

Поток

Мне снился сон, огромные врата, как и само здание, и свет, льющийся, словно жидкий.
Стены пульсируют, а в них вены качают кровь, флуоресцентную, как трефовый туз над входом.
Нити вен фиолетовые, их тысячи, они не жгут, когда я подхожу, хоть и кипят, такие горячие.
Испарения, которые я слегка вдыхаю, не ядовиты, а существа, которых я встречаю, говорят, хотя и лежат в коме.
Я вхожу внутрь, мне не нужно открывать двери.
Проникаю, как дым из огня, который тлеет вокруг.
У меня нет тела, ни рук, но я касаюсь, тысячи глаз смотрят на меня, свисая со сталактитов.
Стены из мрамора, и я чувствую в них жизнь, жидкость не стекает вниз, а течет по потолку.
Колонны покрывают фрактальные алфавиты, я не знаю языка, но понимаю, это естественно.
Зал, в который я вхожу, безграничен.
Барельефы держат мои чувства в своих когтях.
Тусклый свет ламп, но их здесь сотни, они висят под странными углами, противореча законам геометрии.
Посреди зала лестница без конца вьется, но время на вход было коротким, как эпизод.
Жидкость, по которой я ступаю, течет из белого фонтана, окруженного сферой, постоянно меняющей форму.
Водопады текут вверх, я мог бы удивиться, но сюда входят только те, кто не сомневался.
Я точно знаю, что мне не причинят вреда чешуйчатые твари со скользкой кожей.
В центре фонтана парит божество, оно трансформируется, принимая мой облик, и вдруг я один, и здесь пусто.
Теперь я не знаю, был ли это сон или трип.
Я проснулся от впечатления, меня не разбудил крик.