Gün Doğsa - From "Ikinci Pərdə" - PRoMete перевод на немецкий

Gün Doğsa - From "Ikinci Pərdə"

Bənd 1 (PRoMete)
Əlimizdə, dilimizdə görünməz qıfıllar var,
Üzlərdə ilıq təbəssüm, ürəkdə buzlaşmış qar,
Beynimiz sonsuz otaqlar amma bu otaqlar da dar,
Biraz utansaq susarıq di gəl ki, çəkirik car.
Nəyə təəccüb, nəyə heyran, itib əvvəli sonu
Nəfəs kəsir həyatlar, ölüm də gəzir kənar,
Deyəsən çox uzanır yol və sonda yoxdur işıq
Nə bitir qış soyuqları, nə gəlir isti bahar
Bənd 2 (Rövşən Nicat)
Qəfil gün doğsa bir gecə,
Dünya qəfil işıqlansa;
Şəhər-şəhər, küçə-küçə,
Otaq-otaq işıqlansa,
Qəfil gün doğsa bir gecə,
Dünya düm ağ işıqlansa;
Şəhər-şəhər, küçə-küçə,
Otaq-otaq işıqlansa,
Görərik kimlərin əli
Kimlərin cibindən çıxır.
Kimlər əyilə-əyilə
Kimlərin evindən çıxır.
Bənd 3 (PRoMete)
Çətindi bağırmaq bu qədər səs küyün içində
Gərəkdir hər bir şeyə təqdimat və fərqli biçimdə
O qədər sadədir hər şey, o qədər gözdən düşmüş
Sözləri sətirləri çıxmadan boğuram içimdə
Kürəyi balta yeməyən bilməz ki, bel ağrısın
Yalana tuş gəlməyən bilməz ki, yel ağrısın
Nə qədər mən sevənik biz nə qədər məndən uzaq,
Mənə nə ağrımıram ağrısa el ağrasın
Küləklər sovurdu qorxunu artıq yoxdu qorxaq
Qəribədi amma ki səsi də yoxdu heç kəsin
Pərdələr enibdir çoxdan və bir də çətin qalxa
Qorxuram bizim nəsil bunu bir daha görməsin
Göllərin dama dama olduğunu unudanlar,
Sonda həmin o damcılarda boğularlar,
Mütləqdi dəyişməsi yerinin ağın qaranın
Batanda Günəşlər ulduzlar doğularlar.
Bənd 4 (Rövşən Nicat)
Qəfil gün doğsa bir gecə,
Min-min gizli günah görsək,
Üstünü örtə bilməsə,
Bu dünyanı çılpaq görsək,
Qəfil gün doğsa bir gecə,
Min-min gizli günah görsək,
Üstünü örtə bilməsə,
Bu dünyanı çılpaq görsək,
Başımıza hava gələr,
Ağlımız çaşar bəlkə də.
Hamı birdən baş götürüb
Bu dünyadan qaçar bəlkə
Bu dünyada bəs kim qalar,
Kim böyüdər, uşaqları?!.
Bu dünyada bəs kim qalar,
Kim böyüdər, uşaqları?!.
...Nə yaxşı ki, bu dünyamız
Yavaş-yavaş işıqlanır...
...Nə yaxşı ki, bu dünyamız
Yavaş-yavaş işıqlanır...

Wenn der Tag anbricht - Aus "Ikinci Pərdə"

Strophe 1 (PRoMete)
An Händen und Zungen unsichtbare Schlösser,
Ein laues Lächeln im Gesicht, im Herzen gefrorener Schnee,
Unser Geist – unendliche Kammern, doch auch diese Kammern sind eng,
Schämten wir uns ein wenig, wir schwiegen, doch nein, wir verkünden es laut.
Was Wunder, was Staunen, Anfang und Ende verloren,
Atem raubt das Leben, der Tod schleicht umher,
Der Weg scheint lang und am Ende kein Licht,
Nicht endet der kalte Winter, nicht kommt der warme Frühling.
Strophe 2 (Rövşən Nicat)
Wenn plötzlich die Sonne aufginge, eines Nachts,
Die Welt plötzlich erhellt würde;
Stadt für Stadt, Straße für Straße,
Zimmer für Zimmer erhellt würde,
Wenn plötzlich die Sonne aufginge, eines Nachts,
Die Welt strahlend weiß erhellt würde;
Stadt für Stadt, Straße für Straße,
Zimmer für Zimmer erhellt würde,
Sähen wir, wessen Hände
Aus wessen Taschen ragen.
Wer sich bückend und schleichend
Aus wessen Häusern kommt.
Strophe 3 (PRoMete)
Schwer ist's zu schreien inmitten all des Lärms,
Alles braucht Präsentation und eine andere Form,
So einfach ist alles, so in Verruf geraten,
Die Worte, die Zeilen ersticke ich in mir, bevor sie entstehen.
Wer nie die Axt im Rücken spürte, kennt keinen Rückenschmerz,
Wer nie der Lüge begegnete, kennt keinen Seelenschmerz.
Wie sehr wir Ich-bezogen sind, wie fern von meinem Selbst,
Was kümmert's mich, ich leide nicht, soll doch das Volk leiden.
Die Winde verwehten die Furcht, es gibt keine Feiglinge mehr,
Seltsam, doch niemandes Stimme ist zu hören,
Die Vorhänge sind längst gefallen und werden schwerlich wieder steigen,
Ich fürchte, unsere Generation wird dies nicht wiedersehen.
Die vergessen, dass Seen Tropfen für Tropfen entstehen,
Werden am Ende in ebenjenen Tropfen ertrinken,
Unbedingt müssen die Plätze von Weiß und Schwarz sich ändern,
Wenn Sonnen untergehen, werden Sterne geboren.
Strophe 4 (Rövşən Nicat)
Wenn plötzlich die Sonne aufginge, eines Nachts,
Tausende verborgene Sünden wir säh'n,
Könnte man sie nicht bedecken,
Diese Welt wir nackt säh'n,
Wenn plötzlich die Sonne aufginge, eines Nachts,
Tausende verborgene Sünden wir säh'n,
Könnte man sie nicht bedecken,
Diese Welt wir nackt säh'n,
Der Hochmut stiege uns zu Kopf,
Unser Verstand würde vielleicht verwirrt.
Alle würden plötzlich Reißaus nehmen
Und vielleicht aus dieser Welt fliehen.
Wer bliebe dann auf dieser Welt,
Wer zöge die Kinder groß?!
Wer bliebe dann auf dieser Welt,
Wer zöge die Kinder groß?!
...Wie gut, dass unsere Welt
Langsam, langsam heller wird...
...Wie gut, dass unsere Welt
Langsam, langsam heller wird...