Текст и перевод песни Paul Van Vliet - De Oude Droom

De Oude Droom

Er was eens een droom
En die droom leek vervlogen
En hij scharrelde eenzaam en oud door de stad
Door de vrienden van vroeger
Verloochend, bedrogen
Een karikatuur, die zijn tijd had gehad
En die stok oude droom
Ging langs deuren van huizen
Waar ooit hij 't stralende middelpunt was
Geliefd en aanbeden
Een held in 't verleden
Met een kroon op z'n hoofd
En met vleugels van glas
Hij nam ons mee langs wegen van liefde
Tot hoog in de bergen naar toppen van kracht
En het uitzicht daarboven
Was niet te geloven
Zo mooi en zo ver en nog nooit zo gedácht
Maar die stok oude droom
Zwerft nu door de straten
Verhongerd, vermagerd
Verarmd en half blind
En niemand heeft tijd om wat met hem te praten
Alleen af en toe
Nog een gek of een kind.
Dus als je 'm tegenkomt
Eén dezer dagen
Haal 'm in huis – probeer het een keer
Geef 'm een stoel
En dan moet je 'm vragen:
"Hee, ouwe droom,
Hoe zat dat ook weer..."
Dat je ons meenam
Langs wegen van liefde
Tot hoog in de bergen naar toppen van kracht
De wereld hervormen
De hemel bestormen
Met nieuwe ideeën nog niet eerder bedacht?
Want die stok oude droom
Heeft nog heel veel te geven
Hij heeft 't geheim en dat zijn wij soms kwijt
Maar hij zal ons allemaal ooit overleven
Hij is zo oud als de wereld
En zo jong als de tijd!
Maar je moet 'm beschermen
Je moet 'm verzorgen
Je moet 'm koesteren onder de zon
Je moet 'm vertrouwen
En vandaag al of morgen
Dan wéét je het weer, waar het ooit om begón
Dan neemt hij je weer mee
Langs wegen van liefde
Tot hoog in de bergen
Naar de toppen van kracht
En dáár zal dan blijken
Dat je vérder kunt kijken
En hóger kunt reiken
Dan je óóit had gedacht!

Старая Мечта

Была когда-то мечта,
И казалось, она улетела,
И бродила она одиноко и старо по городу,
Преданная былыми друзьями,
Обманутая, отвергнутая,
Карикатурой, время которой прошло.
И эта древняя мечта
Проходила мимо дверей домов,
Где когда-то она была сияющим центром,
Любимой и обожаемой,
Героем прошлого,
С короной на голове
И со стеклянными крыльями.
Она вела нас по дорогам любви,
Высоко в горы, к вершинам силы,
И вид оттуда сверху
Был невероятным,
Таким прекрасным, таким далеким и таким невообразимым.
Но эта древняя мечта
Теперь блуждает по улицам,
Голодная, исхудавшая,
Обездоленная и полуслепая.
И ни у кого нет времени поговорить с ней,
Только изредка
Какой-нибудь чудак или ребенок.
Так что, если ты встретишь её,
В один из этих дней,
Пригласи её в дом – попробуй хоть раз,
Предложи ей стул,
И спроси её:
"Эй, старая мечта,
Как же все было на самом деле..."
Что ты вела нас
По дорогам любви,
Высоко в горы, к вершинам силы,
Переделывать мир,
Брать штурмом небеса,
С новыми идеями, еще никем не придуманными?
Ведь эта древняя мечта
Еще так много может дать,
У неё есть секрет, который мы иногда теряем.
Но она переживет нас всех,
Она так же стара, как мир,
И так же молода, как время!
Но ты должна беречь её,
Ты должна заботиться о ней,
Ты должна лелеять её под солнцем,
Ты должна доверять ей,
И сегодня или завтра
Ты снова вспомнишь, с чего все начиналось.
Тогда она снова поведет тебя
По дорогам любви,
Высоко в горы,
К вершинам силы,
И там ты поймешь,
Что ты можешь видеть дальше,
И достигать большего,
Чем ты когда-либо думала!