Текст и перевод песни Paul Van Vliet - De grote sterfscene

De grote sterfscene

Een dolk doorklieft mijn ribbenkast
De dolk van een verrader
Dit is een laffe vadermoord
En helaas ben ik de vader
Het kwam van achteren op mij af
Mijn trouweloze zoon
En stootte met een laffe stoot
Zijn vader en de troon
Het staal drong in mijn zachte rug
En werd door niets gestuit
De punt van achteren erin
En van voren er weer uit
Toen klonk zijn akelige lach
En hij vluchtte ijlings heen
En met de kille adem van de dood
Liet hij mij hier alleen
De grote sterscene begint
En ik voel mij al wat zwakjes
Dus mensen: even geen gehoest
En geen gekraak met zakjes
Een dolk doorklieft mijn ribbenkasat
Het bloed dat spuit eruit
Maar ik houd nog aan het leven vast
En geef nog goed geluid
De schrijver heeft voor het doodgaan hier
Zes bladzijden gevuld
Dus blijf maar zitten waar je zit
Ik ben nog lang niet uitgeluld
Ik draai mijn rug nu naar de zaal
En krimp een beetje in
Dit ziet er belazerd uit
Maar het is pas het begin
Ik wankel, ik roep S.O.S
En zoek wanhopig steun
Ik dreig te vallen, richt mij weer op
Met kermen en gekreun
Dan ga ik naar de andere kant
Dit wordt mijn laatste gang
Maar nondeju, dat klereding
Die mantel is te lang
Ik struikel elke avond hier
Steeds op dezelfde plek
De vrouw die dit ontworpen heeft
Dat mens dat lijkt wel gek
Dan zak ik langzaam in elkaar
Verblind en op de tast
En vader denkt: Het stuk is uit
Ik haal de jassen vast
Nee, vader! Dat gaat zo maar niet
Blijf potverdomme hier
En zítten, want er komt nog meer
Ik leef nog een kwartier
Familie, priesters, edelen
Die komen aangerend
Met hele hordes treurend volk
Het wordt nog gezellig op het end
Zij krijgen allemaal een beurt
Voor elk een laatste woord
En al breekt mijn stem en floerst mijn oog
Ik ouwehoer maar voort
Wij naderen nu het einde
En het ademen gaat zwaar
Maar ik heb nog tien minuten
Ik ben nog steeds niet klaar
Er moet nog wat geregeld
Ik moet mijn erfenis nog kwijt
Maar we spelen ondertussen wel
Ruim in blessuretijd
De kring van mijn getrouwen
Die rond mijn sterven staat
Weet - hangend aan mijn lippen
Dat er nog iets komen gaat
Want geen vorst op deze wereld
Die weet hoe of het hoort
Verlaat dit ondermaanse
Zonder een laatste woord
Een laatste mooie volzin
Een opdracht aan het land
Een tekst voor de agenda′s
Een spreuk voor aan de wand
Een laatste woord van wijsheid
Een woord van man tot man
Een slotwoord voor de mensheid
En hier komt dat slotwoord dan
Dat wereldwijd gezegde
Voor het citatenboek
'Pastis, c′est mourir un peu'
En langzaam zakt het doek
Ho jongens, wacht nog even
Ik met mijn stomme kop
Ik ben nog iets vergeten
Kom, haal dat doek weer op
Wanneer u deze voorstelling
Tot uw genoegen vindt
Aan de uitgang wordt gecollecteerd
Voor mijn weduwe en kind
En als u denkt: Wat prachtig
En u roept: Bis, meneer
Dan sterf ik met genoegen
Voor u een tweede keer

The Grand Death Scene

A dagger pierces through my ribcage,
The dagger of a traitor.
This is a cowardly patricide,
And alas, I am the father.
It came upon me from behind,
My treacherous son,
And with a cowardly thrust,
Overthrew his father and the throne.
The steel sunk into my tender back,
Unhindered by anything.
The point went in from behind,
And out again in front.
Then his dreadful laughter rang out,
And he fled in haste.
With the chill breath of death,
He left me here alone.
The grand death scene begins,
And I'm feeling a bit weak.
So please, no coughing,
And no rustling of bags.
A dagger cleaves through my ribcage,
Blood spurts out.
But I still cling to life,
And make a good sound.
The writer has filled six pages
For this dying scene.
So stay where you are,
I'm far from finished talking.
I turn my back to the audience now,
And shrink a little.
This looks ridiculous,
But it's just the beginning.
I stagger, I cry for help,
And desperately seek support.
I threaten to fall, then rise again,
With groans and moans.
Then I go to the other side,
This will be my last walk.
But damn it, this costume,
The cloak is too long.
I stumble here every night,
Always in the same place.
The woman who designed this,
That person must be crazy.
Then I slowly collapse,
Blind and groping.
And father thinks: The play is over,
I'll grab the coats.
No, father! That's not how it goes,
Stay here, damn it.
And sit down, because there's more to come,
I'm still alive for another fifteen minutes.
Family, priests, nobles,
They come running,
With hordes of mourning people.
It's getting cozy in the end.
They all get a turn,
A last word for each.
And even though my voice breaks and my eyes dim,
I keep on rambling.
We are now approaching the end,
And breathing becomes difficult.
But I still have ten minutes,
I'm still not finished.
There are still things to arrange,
I still have to get rid of my inheritance.
But we are playing well into
Injury time.
The circle of my loyal followers,
Who stand around my deathbed,
Know - hanging on my every word -
That something is still to come.
For no monarch in this world,
Who knows how it should be done,
Leaves this earthly realm
Without a final word.
A last beautiful sentence,
A mission for the country,
A text for the agendas,
A saying for the wall.
A final word of wisdom,
A word from man to man,
A closing word for humanity,
And here comes that closing word then,
That worldwide saying,
For the book of quotes,
'Pastis, c'est mourir un peu.'
And slowly the curtain falls.
Oh guys, wait a minute,
Me with my stupid head,
I forgot something.
Come on, raise that curtain again.
If you enjoyed this performance,
And found it to your liking,
There will be a collection at the exit
For my widow and child.
And if you think: How wonderful,
And you shout: Encore, sir,
Then I will gladly die
For you a second time.