Текст и перевод песни Paul Van Vliet - In de optocht door de tijd

In de optocht door de tijd

Ik ben zo vaak opnieuw begonnen
Dan dacht ik dat het nooit voorbij zou gaan
Wist ik zeker: Nu heb ik ′t gewonnen
Dit blijft, hier komt geen einde aan

Maar wij zullen altijd afscheid moeten nemen
Want onontkoombaar loopt de wekker af
Je kan niets of niemand voor 't leven claimen
Afscheid van de wieg tot aan het graf

Maar laten wij het afscheid zo verzachten
Dat daar ingebouwd zit van ′tot straks misschien'
Dat als wij elkaar terugzien, we gaan lachen
Met de glimlach van: Ik ben blij je weer te zien

Er loopt een optocht door de tijd
Van de schepping tot de eeuwigheid
En die optocht komt
En dat is gek
Steeds weer op dezelfde plek

En wij lopen mee met het misverstand
Alleen en soms in groepsverband
Op zoek naar het beloofde land

Maar soms, dan is daar iemand bij
Die denkt: Nee, dit is niets voor mij
Die gaat daaruit en stapt opzij
Die maakt zich los en voelt zich vrij

Van alles wat verstikking geeft
Van de grauwe sleur waarin hij leeft
Zodat hij weer een toekomst heeft

Misschien komt hij alleen te staan
Maar overleven is voortaan
Zijn eigenwijze weg te gaan
Zijn optocht door de tijd

In the Parade of Time

I have started over so often
Then I thought it would never end
I was certain: Now I've got it all
This will last, this will never end

But we will always have to say goodbye
Because the alarm clock inevitably goes off
You can't claim anything or anyone for life
Farewell from the cradle to the grave

But let us soften the farewell
That it has built-in 'until later maybe'
That when we see each other again, we will laugh
With the smile of: I am glad to see you again

There is a parade through time
From creation to eternity
And that procession comes
And that's crazy
Always back to the same place

And we go along with the misunderstanding
Alone and sometimes in groups
In search of the promised land

But sometimes, someone is there
Who thinks: No, this is not for me
Who steps out of it
Who breaks free and feels free

From anything that suffocates
From the gray routine in which he lives
So that he has a future again

Maybe he'll be alone
But surviving is from now on
Going his own stubborn way
His parade through time