Текст и перевод песни Paul de Leeuw feat.Benny Ludemann - Afscheid

Afscheid

Jij zit tegenover mij en kijkt me aan
En vertelt me dat de vlam is uitgegaan
Omdat ik niet deed wat jij wel van me wou
Niet de dingen zei die jij graag horen zou
Je verwijt me dat ik jou nooit echt begreep
Omdat ik niet met jouw favorieten dweep
Ik weet dat je mooi en welgeschapen bent
Maar de buitenkant daar raak je aan gewend
Nu heb jij de glans nog van de jeugd
En je vind dat ik dat zien moet als een deugd
Maar na de lente raakt een boom z'n bloesem kwijt
En een mens z'n schoonheid na verloop van tijd
Ik heb je zonder dat je 't wist geobserveerd
En na weken heb ik langzaamaan geleerd
Dat je ondanks dat je zoveel mensen kent
Net als ik soms toch ontzettend eenzaam bent
Luister even naar wat ik je zeggen wou
Voordat ik het straks dan toch weer voor me hou
Ik weet niet of het er voor jou nog wel toe doet
Misschien kennen wij elkaar wel niet zo goed
Dat je weggaat is je recht, maar wees niet kwaad
Weet dat jij een grote leegte achterlaat
'T doet me meer dan ik je zeggen kan verdriet
Ik zal je missen, ook al denk je dan van niet
Als je tijd hebt, sta nog even bij me stil
Omdat ik een soort van foto maken wil
Die geëtst wordt door een scherp gepunte stift
En jouw beeld voor altijd in mijn hersens grift
Zodat later als ik oud zal zijn en traag
Maar het leven beter doorheb dan vandaag
Ik m'n ogen sluit en oproep uit m'n geest
Jouw portret, zoals je vroeger bent geweest
Nou, vaarwel m'n lief, 't gaat je verder goed
Ik weet zelf nog niet hoe ik nu verder moet
Kom weer terug wanneer je honger hebt of pijn
De stad is groot genoeg om eenzaam in te zijn

Прощание

Ты сидишь напротив, смотришь на меня,
Говоришь, что чувства наши сожжены дотла.
Я не делал то, чего хотела ты,
Не говорил слова твоей мечты.
Ты коришь, что тебя я не умел понять,
Не разделял твоих кумиров благодать.
Знаю, что красива ты, фигурой наделена,
Но к внешности, поверь, привыкнуть суждено.
Юности сиянье тебя не покидает,
И ты считаешь, в этом добродетель процветает.
Но после каждой весны теряет цвет свой сад,
И красота людская с годами увядает.
Я наблюдал за тобой, ты этого не знала,
И постепенно, неделя за неделей, я понимал,
Что ты, хоть и окружена толпой людей,
Так же, как и я, бываешь одинокой порой.
Послушай то, что я хочу тебе сказать,
Пока молчание не проглотило вновь печаль.
Не знаю, важно ли это для тебя,
Возможно, мы и вовсе не были близки никогда.
Ты вправе уйти, но, прошу, не сердись,
Знай, что оставляешь после себя лишь глухую высь.
Мне гораздо больнее, чем могу тебе сказать,
Я буду скучать, хотя ты не будешь замечать.
Если будет время, остановись на миг,
Я хочу запомнить твой нежный лик.
Пусть он отпечатается в моей памяти,
Как будто острым стилем начертан твой портрет внутри.
Чтобы потом, когда постарею, став седым,
Когда пойму я жизнь еще глубже, чем сейчас, одним,
Закрыв глаза, я смог бы воскресить,
Твой образ, какой ты была, вернуть как дивный свет.
Прощай, любовь моя, пусть судьба тебя хранит,
Я не знаю, как мне теперь одном быть.
Возвращайся, если вдруг загрустишь или заскучаешь,
Этот город слишком велик, чтобы быть в нем одиноким, ты знаешь.