Текст и перевод песни Pavulo - Proszę Pana

Proszę Pana

Żyjemy w parach lub w barach
A ja szukam tu trzeciej połówki
Życie to mara czy wiara, że druga tak "dla nas"
Się w dobrą stronę odwróci
Tak wiele lat nie umiem odpuścić
Choć dziennie rano znowu mówię "chuj z tym"
Jeśli Ci wiszę, to proszę - już puść mnie
Spoko, luz
A jeśli nie - to oko puść
Żyjemy wiecznie sami lub ranni
Niezastąpieni, a tak wymienialni
Dwa obok stołki, przepaść między nami
Wiatrem w skrzydłach jest halny
Znowu ja, znowu Ty
A dystans to żaden przewodnik
Znowu Ty, znowu Ty
Dziś ja ten bardziej ostrożny

Taki sam i już się nie zmieniam
Pode mną ta popsuta ziemia
Stawiam na niej ubłocone kroki
Taki sam i już się nie zmieniam
Nade mną widać trochę nieba
Co pochmurny stwórca myśli o tym

Proszę Pana
Ty se chyba wciąż z nami grasz
Głuchy Boże, czy Ty słyszysz
Jak się dobijam
Jak się dobijam
Czy Ty słyszysz, jak się dobijam

Noce pojebane z dniami
W piątki nie wychodzę z domu
Chciałem tu zrobić coś dla nich
Dla moich ziomali
A jedna ona mnie pcha do przodu
Tak naprawdę
Pomału uczę się wierzyć chyba
Niektórzy słyszą w tym ból też
To ciężki orzech, jak połowę życia
Zdychasz powoli we własnej skorupie
Czasami łapię paraliż
Nienauczony jak mówić wprost
I chowam się za słowami
Jak "między wierszami"
Po setkach pustych stron
Też się boję czasem
Żebym za bardzo się nie rozpisał
Dobrze mi tak, znam jak kieszeń mrok
A węży nie spytasz

Taki sam i już się nie zmieniam
Pode mną ta popsuta ziemia
Stawiam na niej ubłocone kroki
Taki sam i już się nie zmieniam
Nade mną widać trochę nieba
Co pochmurny stwórca myśli o tym

Proszę Pana
Ty se chyba wciąż z nami grasz
Głuchy Boże, czy Ty słyszysz
Jak się dobijam
Jak się dobijam
Czy Ty słyszysz, jak się dobijam

Прошу тебя

Живем парами или по барам,
А я ищу здесь свою половинку.
Жизнь — это мара или вера, что другая, та самая,
В лучшую сторону повернется.
Столько лет не могу отпустить,
Хотя каждое утро снова говорю: "К черту все".
Если я тебе надоел, то прошу — отпусти меня.
Спокойно, расслабься.
А если нет — то дай знак.
Живем вечно одни или раненые,
Незаменимые, но такие заменимые.
Два стула рядом, пропасть между нами,
Ветром в крылья дует "хальный".
Снова я, снова ты,
А дистанция — не помощник.
Снова ты, снова ты,
Сегодня я буду осторожней.

Такой же и не изменюсь.
Подо мной эта испорченная земля,
Оставляю на ней грязные следы.
Такой же и не изменюсь.
Надо мной видно немного неба,
Что пасмурный создатель думает об этом.

Прошу тебя,
Ты, похоже, все еще играешь с нами?
Глухой Боже, слышишь ли ты,
Как я добиваюсь,
Как я добиваюсь,
Слышишь ли ты, как я добиваюсь?

Ночи сплетаются с днями,
По пятницам не выхожу из дома.
Хотел здесь сделать что-то для них,
Для своих корешей.
А одна ты толкаешь меня вперед,
По-настоящему.
Потихоньку учусь верить, кажется.
Некоторые слышат в этом боль,
Это тяжкий крест, как будто половину жизни
Ты медленно умираешь в собственной скорлупе.
Иногда меня сковывает паралич,
Не научен говорить прямо
И прячусь за словами,
Как "между строк".
После наборов пустых страниц
Тоже боюсь иногда,
Что слишком много написал.
Мне хорошо так, знаю как свои пять пальцев тьму,
А змей не спросишь.

Такой же и не изменюсь.
Подо мной эта испорченная земля,
Оставляю на ней грязные следы.
Такой же и не изменюсь.
Надо мной видно немного неба,
Что пасмурный создатель думает об этом.

Прошу тебя,
Ты, похоже, все еще играешь с нами?
Глухой Боже, слышишь ли ты,
Как я добиваюсь,
Как я добиваюсь,
Слышишь ли ты, как я добиваюсь?