Текст и перевод песни Pawbeats feat. Bisz - Niemożliwość Pożegnań

Pogubiony w codzienności czas
Znajduje już z rzadka
By usiąść z Tobą swobodnie na dłużej
Nie sprawdzając ciągle zegarka
Jedyne formy bliskości
Spojrzenia aż ciężkie od znaczeń
Mówiące wszystko, czego nie wytłumaczę Ci
Czego nie powiem inaczej już
A teraz wracam do domu
I mówię do Ciebie w myślach godzinami
O tym jak bardzo mnie boli, że wciąż się mijamy
Że chciałbym mieć więcej
Czasu
Lecz czy to coś zmieniłoby miedzy nami?
Bo chyba specjalnie drzwi co nas dzielą zostawiamy wciąż niedomknięte
W niemożliwości pożegnań

Za każdym razem jest we mnie ten ogrom zdziwienia
Czasem co przecieka przez
Oczy, usta, palce
I nie ma we mnie pogodzenia, że
Rzeczy jak gdyby przestawały istnieć
A to malutkie jak gdyby jest tu tylko dla otuchy
Bo nie ma ich, jakby tu były na niby
I wciąż mi jest mało
I ponawiam prośbę
Co kiedyś zdawały się skromne
Pozwól nam dotrwać do końca zimy
Ostatni raz ujrzeć wiosnę
I choć pełniłeś mą prośbę
Bezczelnie ponawiam ją ciągle
To grzech
To źle
Lecz wiem, że rozumiesz to dobrze

Bo wszystko co przyszłe, przeszło tak nagle
A wszystko co przeszłe, wydaje się martwe
I pewnie dlatego nie mógł się za siebie oglądać Orfeusz
A jednak to zrobił
I chyba wiem, czemu
Że nie spotkamy się już
Jedyne, czego sie boje
Naszej niezwykłej miłości
Dom z Tobą będzie musiał odejść
Jak mam pożegnać na zawsze się
Co mogę powiedzieć – nie wiem
Zawsze
Nigdy
To są nieludzkie przestrzenie
Że nasze ręce już się nie splotą, miałbym to zaakceptować
Mogę tylko w osieroconych dłoniach
Chować twarz
Markować uśmiech
Połykać słowa by później
Powtarzać je w głowie raz po raz od nowa
I pragnąc się schować jak w muszlę
W Twoich bezpiecznych ramionach

Że nie spotkamy się już, tego nie umiałbym przeżyć
Od losu dostaliśmy wiele
Czy potrafiliśmy to wszystko docenić?
Ze źródeł czasu pić
I błogosławić nawet najmniejsze krople
Ile przelotnych spojrzeń i chwil umknęło nam w biegu na dobre
Czasem najdroższej osobie nie powiesz
Tego, o czym krzyczy serce
Zostanie to we mnie jak w Tobie
Zostanie to w Tobie i we mnie
Mimo ze wszyscy próbują powiedzieć sobie to samo
To hardcore
Jeżeli wszyscy nosimy w sobie tę samą nieprzetłumaczalność

Niemożliwość pożegnań
Niemożliwość pożegnań
Niemożliwość pożegnań
Niemożliwość pożegnań

Całą Twoją niewysłowioną miłość do mnie
Usłysz jak moje wyznanie
Czujemy to samo
Czujemy to samo tak samo niewypowiedziane
Pozwól mi mówić w głębi Ciebie
Głosem co jeszcze bez barwy
Co czyni go Twoim czy moim
Nie mówi niczego prócz prawdy
Dobrze, że się zazębiamy
Nasze życia to ogniwa
Ja parę dekad po Tobie
A Ty parę dekad przede mną byłaś
Właściwie żyliśmy razem tak blisko
Aż po godzinę ostatnią
I choć rozstanie rozdziera
To nie rozdziela tak bardzo
A wiosną zakwitną kwiaty, które zrywaliśmy latem
To te same kwiaty
A czas swoja władze nad nimi ma tylko tymczasem
Rozstania każą nam żałować
Nieprzerobionych lekcji uważności
Miliard detali płynących drobinami czasu
Nietrwałych, ulotnych
To co pomiędzy palcami przepływa
Między wersami dziś pochwyć
W Niemożliwości pożegnań
W Przeznaczeniu ogniw

Потерянное в повседневной жизни время
Находит уже с редким
Чтобы сидеть с вами свободно дольше
Не проверяя постоянно часы
Единственные формы близости
Взгляды, отяжелевшие от смысла
Все, что я тебе не объясню.
Что я не скажу иначе уже
А теперь я возвращаюсь домой.
И я говорю с тобой в мыслях часами
О том, как мне больно, что мы все еще проходим мимо
Что я хотел бы иметь больше
Время
Но разве это что-то изменит между нами?
Потому что, я думаю, специально дверь, что нас разделяет, мы оставляем все еще не запертым
В невозможности прощания

Каждый раз во мне возникает такое изумление.
Иногда что протекает через
Глаза, губы, пальцы
И нет во мне примирения, что
Вещи как будто перестают существовать
И этот маленький, как будто он здесь только для того, чтобы подбодрить
Потому что их нет, как будто они здесь на вид
И мне все еще мало
И я повторяю просьбу
Что когда-то казалось скромным
Пусть мы доживем до конца зимы
Последний раз увидеть весну
И хотя ты выполнял его просьбу,
Я нагло повторяю ее снова и снова
Это грех
Это плохо
Но я знаю, что ты хорошо это понимаешь.

Потому что все будущее прошло так внезапно
И все прошлое кажется мертвым
И, наверное, поэтому Орфей не мог оглянуться.
И все же он это сделал
И я думаю, я знаю, почему
Что мы больше не встретимся
Единственное, чего я боюсь
Нашей необыкновенной любви
Дом с тобой придется оставить
Как я прощаюсь навсегда
Что я могу сказать-не знаю
Всегда
Никогда
Это нечеловеческие пространства
Что наши руки больше не переплетаются, я должен был принять это
Могу только в осиротевших руках
Скрыть лицо
Markować улыбка
Глотать слова бы позже
Повторять их в голове снова и снова снова
И желая спрятаться, как в раковину
В твоих безопасных объятиях

Что мы больше не встретимся, этого я не переживу.
От судьбы мы получили много
Могли ли мы все это оценить?
Из источников времени пить
И благословлять даже самые маленькие капли
Сколько мимолетных взглядов и моментов ускользнуло от нас в бегах навсегда
Иногда самому дорогому человеку не скажешь
Того, о чем кричит сердце
Это останется во мне, как в тебе
Это останется в тебе и во мне
Несмотря на то, что все пытаются сказать себе то же самое
Это хардкор
Если мы все несем в себе одну и ту же непереводимость

Невозможность прощания
Невозможность прощания
Невозможность прощания
Невозможность прощания

Всю твою невыразимую любовь ко мне
Услышь мое признание
Мы чувствуем то же самое
Мы чувствуем то же самое так же невыразимо
Позвольте мне говорить в глубине вас
Голосом что еще без тембра
Что делает его твоим или моим
Он не говорит ничего, кроме правды
Хорошо, что мы подключились.
Наши жизни-это звенья
Я через несколько десятилетий после тебя
А ты была на несколько десятилетий раньше меня.
На самом деле, мы жили так близко вместе
До последнего часа
И хотя расставание разрывает
Это не разделяет так много
А весной зацветут цветы, которые мы срывали летом
Это те же цветы
А время свое власть над ними имеет только между
Расставания заставляют нас сожалеть
Необработанные уроки осознанности
Миллиард деталей, плавающих в пятнах времени
Непостоянных, мимолетных
То, что между пальцами течет
Между стихами сегодня хвать
В невозможности прощания
В предназначении звеньев