Текст и перевод песни ไผ่ พงศธร - ฮอยหย่าง

ฮอยหย่าง

เสียงแม่ฮ้อง
มากินข้าวดังวอยวอย
ลอยมากับลมที่เหงาเหงา
แนมตะเว็นยามแลง
แฮงคึดพ้อควมเก่า
อีกมื้อที่เฮาหายใจอยู่เมืองเพิ่น

มื้อนี้ถึงมันสิดีกว่ามื้อวาน
ชีวิตบ่ถึงกับขาดกับเขิน
เมืองที่คนเป็นล้าน
มีแต่ความเจริญ
แต่เป็นหยังเฮาจั่งเหงาแท้

คึดฮอดพ่อ
คึดฮอดแม่
คึดฮอดเด้
คึดฮอดสุคน

บ่เคยลืมฮอยหย่าง
กลางทางหินแห่
บ่ลืมฮอยคันแท
พร้อมกล้าหน้าฝน
บ่เคยลืมจักคราว
จากบ้านเฮามาย้อนจน
ความจนจูงแขนเฮามาตั้งไกล

บ่เคยลืมบ้านช่อง
หม่องนอนหม่องเก่า
บ่เคยลืมเรื่องราว
จากน้อยเท่าใหญ่
บ่เคยลืมจักคราว
ว่าโตเฮามาจากไส
ยังจดจำฝังใจ
ทางคืนเมือบ้าน

เหลียวเบิ่งฟ้า
ขี้ฟ้ากะหม่นหม่น
ดิ้นรน สุดท้ายเพื่ออันใด๋
กว่าที่เฮาสิฮู้
ความสุขนั้นอยู่ไส
ก็ไกลจากบ้านเฮามานานเกิน

มื้อนี้ถึงมันสิดีกว่ามื้อวาน
ชีวิตบ่ถึงกับขาดกับเขิน
เมืองที่คนเป็นล้าน
มีแต่ความเจริญ
แต่เป็นหยังเฮาจั่งเหงาแท้

คึดฮอดพ่อ
คึดฮอดแม่
คึดฮอดเด้
คึดฮอดสุคน

บ่เคยลืมฮอยหย่าง
กลางทางหินแห่
บ่ลืมฮอยคันแท
พร้อมกล้าหน้าฝน
บ่เคยลืมจักคราว
จากบ้านเฮามาย้อนจน
ความจนจูงแขนเฮามาตั้งไกล

บ่เคยลืมบ้านช่อง
หม่องนอนหม่องเก่า
บ่เคยลืมเรื่องราว
จากน้อยเท่าใหญ่
บ่เคยลืมจักคราว
ว่าโตเฮามาจากไส
ยังจดจำฝังใจ
ทางคืนเมือบ้าน

คึดฮอดพ่อ
คึดฮอดแม่
คึดฮอดเด้
คึดฮอดสุคน

บ่เคยลืมฮอยหย่าง
กลางทางหินแห่
บ่ลืมฮอยคันแท
พร้อมกล้าหน้าฝน
บ่เคยลืมจักคราว
จากบ้านเฮามาย้อนจน
ความจนจูงแขนเฮามาตั้งไกล

บ่เคยลืมบ้านช่อง
หม่องนอนหม่องเก่า
บ่เคยลืมเรื่องราว
จากน้อยเท่าใหญ่
บ่เคยลืมจักคราว
ว่าโตเฮามาจากไส
ยังจดจำฝังใจ
ทางคืนเมือบ้าน
ยังจดจำฝังใจ
ทางคืนเมือบ้าน

Следы

Слышу мамин голос,
зовёт кушать, далеко разносятся звуки,
летят вместе с тоскливым ветром.
Вечер, закат,
так сильно скучаю по тебе, любимая,
ещё один день, когда я дышу вдали от тебя.

Пусть этот день будет лучше вчерашнего,
жизнь не стоит на месте.
Город миллионник,
вокруг одни блага,
но почему же мне так одиноко?

Скучаю по отцу,
скучаю по матери,
скучаю,
скучаю по всем.

Никогда не забуду наши следы,
оставленные на каменистой дороге,
не забуду колеи,
проложенные под дождём.
Никогда не забуду,
как уезжал из родного дома,
бедность увела меня так далеко.

Не забуду родной дом,
место, где я спал,
не забуду ничего,
с детства до сегодняшнего дня.
Никогда не забуду,
откуда я родом,
навсегда запомню дорогу,
ведущую домой.

Смотрю в небо,
а оно серое, тусклое,
кручусь, верчусь, но к чему всё это?
Больше, чем я знаю,
где же то самое счастье?
Ведь я так давно покинул свой дом.

Пусть этот день будет лучше вчерашнего,
жизнь не стоит на месте.
Город миллионник,
вокруг одни блага,
но почему же мне так одиноко?

Скучаю по отцу,
скучаю по матери,
скучаю,
скучаю по всем.

Никогда не забуду наши следы,
оставленные на каменистой дороге,
не забуду колеи,
проложенные под дождём.
Никогда не забуду,
как уезжал из родного дома,
бедность увела меня так далеко.

Не забуду родной дом,
место, где я спал,
не забуду ничего,
с детства до сегодняшнего дня.
Никогда не забуду,
откуда я родом,
навсегда запомню дорогу,
ведущую домой.

Скучаю по отцу,
скучаю по матери,
скучаю,
скучаю по всем.

Никогда не забуду наши следы,
оставленные на каменистой дороге,
не забуду колеи,
проложенные под дождём.
Никогда не забуду,
как уезжал из родного дома,
бедность увела меня так далеко.

Не забуду родной дом,
место, где я спал,
не забуду ничего,
с детства до сегодняшнего дня.
Никогда не забуду,
откуда я родом,
навсегда запомню дорогу,
ведущую домой.
навсегда запомню дорогу,
ведущую домой.