Sən Gəlməz Oldun - Pranga перевод на немецкий

Sən Gəlməz Oldun

Amma onun şəmatəti Allaha xoş gəlmiyubən
Getdi, mənim həyatımı vurdu daşa, çıxdı başa

Cismin əziz, xəyalın özündən də əziz
İllər ötdükcə unudulur o gözəl üzün təmiz
Sevmədilər gözünü, dedilər Bakıya bəsdir bir dəniz
Bir az kədər, bir az qəm və bitdi bizim hekayəmiz
Sanki sənə yazılır bütün nəğmələr
İllər keçər, aylar ötər, geriyə qalan xatirən də köhnələr
Gətirmədi nə payızlar, nə baharlar səni
Gətirmədi nə gəmilər, nə qatarlar səni
Mən hələ də gözlərəm o köhnə yerdə köhnə yağışlarla
Hər gələn gəmini yola salaram eyni baxışlarla
Bəlkə gəldin... Hələ də bəlkələrdir ümidim
Sən gəlməz oldun... neynim mən?
Uçuşur səmada xəyallar, bax
Ayırır səni məndən uzaqlar
Axı sən demişdin ki, dəyişmərəm məsafələr artdıqca
Dəyişən nədir məndən uzaqda? (xatirələri qucaqla)
Göy gözü göydən də gözəl qadın
Bu yerlərdə yoxluğun bir gün belə azalmadı
Nə yandırdı vərəqini? Nə sındırdı qələmini?
Nə mane oldu ki, bir məktub belə yazammadın?
Baharlar da gəlmədi, sən gedəli yaz olmadı
Yalan yox, səndən ötrü darıxdığım az olmadı
Həzin rekviem, buludlar və qırmızı çətrin
Sol yanımda qızılgüllər əkərdim ki, getməsin ətrin
Siyah bəxti gözümdən də siyah qadın
Canı sənə qurban demişəm, qiblən hayandadır?
Mən heç vaxt bir anamın laylasına
Bir də sənin güllər açan gülüşlərinə doyammadım
Nə gözəl qocalmışıq biz
Səadəti də bədənimiz kimi borc almışıq biz
Kaş ki, yenə də evdə yalan deyib gələydin
Məktəb illərindəki tək saçını yığıb, bəyaz geyib gələydin
Kəsmə qızıl hörüklərini, onlara toxunma, n'olar
Yaralı ruhum o yollarda yorulmuşdu
Mənə tanışdı o yollar
O yollarda bir səhər Palçıq Adam Yağış Qadın'a vurulmuşdu
Mən yanaram fərağında şam-ü səhər səndən iraq
Xoş günlər onsuz da keçir, ağrıları da zamana burax
Deyirlər ki, qadınlar saçlarını kəsərək intihar edir
Şairlərsə şeirlərini yandıraraq
Özümlə qaldım, zülfün ətri dizimdə qaldı
Gedəndə bütün o yaşanmışları özünlə aldın
Sən bir parça şeirlərdə, biraz gözümdə qaldın
Səni mənə verən Allah məni özümdən aldı
Saçları şeir qadın, qəmz-ü zənəxdanına qurban
Daha bu köhnə ev də qoxunla dolmur
Gör nə gündəyəm ki, toxuna da bilmirəm sənə
Axı xəyallara toxunmaq olmur...

Du bist nicht mehr gekommen

Aber seine Frechheit missfiel Gott
Er ging, zerstörte mein Leben, machte alles kaputt

Dein Körper ist wertvoll, deine Vorstellung noch wertvoller
Mit den Jahren verblasst dein schönes, reines Gesicht
Sie mochten deine Augen nicht, sagten, Baku brauche nur ein Meer
Ein bisschen Trauer, ein bisschen Kummer, und unsere Geschichte endete
Als ob alle Lieder für dich geschrieben wären
Jahre vergehen, Monate ziehen vorbei, und selbst die Erinnerungen verblassen
Weder Herbste noch Frühlinge brachten dich zurück
Weder Schiffe noch Züge brachten dich
Ich warte immer noch am alten Ort mit dem alten Regen
Jedes ankommende Schiff verabschiede ich mit denselben Blicken
Vielleicht bist du gekommen... Immer noch sind Hoffnungen mein Trost
Du bist nicht mehr gekommen... Was soll ich tun?
Träume fliegen am Himmel, schau
Die Entfernungen trennen dich von mir
Du sagtest doch, dass du dich nicht ändern würdest, auch wenn die Entfernungen größer werden
Was hat sich geändert in der Ferne? (Umarme die Erinnerungen)
Frau mit himmelblauen Augen, schöner als der Himmel
Deine Abwesenheit hier hat keinen einzigen Tag nachgelassen
Was hat ihr Papier verbrannt? Was hat ihren Stift zerbrochen?
Was hat sie daran gehindert, auch nur einen Brief zu schreiben?
Auch der Frühling kam nicht, seit du weg bist, gab es keinen Sommer
Es ist keine Lüge, ich habe dich oft vermisst
Ein sanftes Requiem, Wolken und ein roter Regenschirm
Ich pflanzte Rosen auf meiner linken Seite, damit ihr Duft nicht vergeht
Schwarzglückliche Frau, schwärzer als meine Augen
Ich habe gesagt, mein Leben sei dir gewidmet, wo ist deine Gebetsrichtung?
Ich konnte mich nie sattsehen
an den Wiegenliedern meiner Mutter und deinem blühenden Lächeln
Wie schön wir gealtert sind
Das Glück haben wir wie unseren Körper nur geliehen
Wenn du doch wieder zu Hause lügen und kommen könntest
Wie in Schulzeiten dein Haar zusammenbinden und in Weiß gekleidet kommen könntest
Schneide deine goldenen Zöpfe nicht, fass sie nicht an, bitte
Meine verletzte Seele war müde auf diesen Wegen
Diese Wege sind mir bekannt
Auf diesen Wegen verliebte sich eines Morgens der Schlamm-Mann in die Regen-Frau
Ich brenne in deiner Sehnsucht, Tag und Nacht, fern von dir
Die schönen Tage vergehen sowieso, überlass die Schmerzen der Zeit
Man sagt, Frauen begehen Selbstmord, indem sie ihre Haare abschneiden
Dichter, indem sie ihre Gedichte verbrennen
Ich blieb allein, der Duft deiner Haare blieb auf meinem Schoß
Als du gingst, nahmst du all das Erlebte mit
Du bliebst in einem Stück Gedicht, ein wenig in meinen Augen
Gott, der dich mir gab, nahm mich mir selbst
Frau mit poetischem Haar, ich opfere mich für dein Grübchen
Dieses alte Haus ist nicht mehr von deinem Duft erfüllt
Sieh, wie es mir geht, ich kann dich nicht einmal berühren
Denn Träume kann man nicht berühren...