Текст и перевод песни Pranga - Sən Gəlməz Oldun

Sən Gəlməz Oldun

Amma onun şəmatəti Allaha xoş gəlmiyubən
Getdi, mənim həyatımı vurdu daşa, çıxdı başa

Cismin əziz, xəyalın özündən də əziz
İllər ötdükcə unudulur o gözəl üzün təmiz
Sevmədilər gözünü, dedilər Bakıya bəsdir bir dəniz
Bir az kədər, bir az qəm və bitdi bizim hekayəmiz
Sanki sənə yazılır bütün nəğmələr
İllər keçər, aylar ötər, geriyə qalan xatirən də köhnələr
Gətirmədi nə payızlar, nə baharlar səni
Gətirmədi nə gəmilər, nə qatarlar səni
Mən hələ də gözlərəm o köhnə yerdə köhnə yağışlarla
Hər gələn gəmini yola salaram eyni baxışlarla
Bəlkə gəldin... Hələ də bəlkələrdir ümidim
Sən gəlməz oldun... neynim mən?
Uçuşur səmada xəyallar, bax
Ayırır səni məndən uzaqlar
Axı sən demişdin ki, dəyişmərəm məsafələr artdıqca
Dəyişən nədir məndən uzaqda? (xatirələri qucaqla)
Göy gözü göydən də gözəl qadın
Bu yerlərdə yoxluğun bir gün belə azalmadı
Nə yandırdı vərəqini? Nə sındırdı qələmini?
Nə mane oldu ki, bir məktub belə yazammadın?
Baharlar da gəlmədi, sən gedəli yaz olmadı
Yalan yox, səndən ötrü darıxdığım az olmadı
Həzin rekviem, buludlar və qırmızı çətrin
Sol yanımda qızılgüllər əkərdim ki, getməsin ətrin
Siyah bəxti gözümdən də siyah qadın
Canı sənə qurban demişəm, qiblən hayandadır?
Mən heç vaxt bir anamın laylasına
Bir də sənin güllər açan gülüşlərinə doyammadım
Nə gözəl qocalmışıq biz
Səadəti də bədənimiz kimi borc almışıq biz
Kaş ki, yenə də evdə yalan deyib gələydin
Məktəb illərindəki tək saçını yığıb, bəyaz geyib gələydin
Kəsmə qızıl hörüklərini, onlara toxunma, n'olar
Yaralı ruhum o yollarda yorulmuşdu
Mənə tanışdı o yollar
O yollarda bir səhər Palçıq Adam Yağış Qadın'a vurulmuşdu
Mən yanaram fərağında şam-ü səhər səndən iraq
Xoş günlər onsuz da keçir, ağrıları da zamana burax
Deyirlər ki, qadınlar saçlarını kəsərək intihar edir
Şairlərsə şeirlərini yandıraraq
Özümlə qaldım, zülfün ətri dizimdə qaldı
Gedəndə bütün o yaşanmışları özünlə aldın
Sən bir parça şeirlərdə, biraz gözümdə qaldın
Səni mənə verən Allah məni özümdən aldı
Saçları şeir qadın, qəmz-ü zənəxdanına qurban
Daha bu köhnə ev də qoxunla dolmur
Gör nə gündəyəm ki, toxuna da bilmirəm sənə
Axı xəyallara toxunmaq olmur...

Ты больше не приходишь

Но его злорадство не понравилось Аллаху
Он ушел, разбил мою жизнь о скалы, вышел сухим из воды

Твое тело дорого, а твоя мечта еще дороже
С годами забывается твое прекрасное чистое лицо
Не полюбили твоих глаз, сказали, что Баку достаточно одного моря
Немного печали, немного тоски, и наша история закончилась
Как будто все песни написаны для тебя
Пройдут годы, пройдут месяцы, и даже твоя память постареет
Ни осень, ни весна не принесли тебя
Ни корабли, ни поезда не привезли тебя
Я все еще жду на том же старом месте со старыми дождями
Каждый прибывающий корабль я провожаю тем же взглядом
Может быть, ты пришла... Моя надежда все еще теплится
Ты больше не приходишь... Что мне делать?
Мечты парят в небе, смотри
Разделяют тебя со мной расстояния
Ведь ты говорил, что не изменишься, даже если расстояния станут больше
Что изменилось вдали от меня? (обнимая воспоминания)
Женщина с голубыми глазами, красивее небес
Твое отсутствие в этих краях не уменьшилось ни на день
Что сожгло ее листок? Что сломало ее карандаш?
Что помешало ей написать хотя бы одно письмо?
Весна не наступила, лето не наступило с тех пор, как ты ушла
Не лгу, я очень скучал по тебе
Легкий реквием, облака и твой красный зонт
Я бы посадил розы у своего левого бока, чтобы твой аромат не исчезал
Женщина с черной судьбой, с глазами чернее черноты
Я говорил, что жизнь моя принадлежит тебе, где же моя кибла?
Я никогда не мог насытиться колыбельной своей матери
И твоей сияющей, как цветы, улыбкой
Как же мы красиво постарели
Мы заняли счастье, как и наши тела
Если бы ты снова пришла домой, солгав, как раньше
Собрав волосы, как в школьные годы, одетая в белое
Не обрезай свои золотые косы, не трогай их, пожалуйста
Моя израненная душа устала на тех дорогах
Эти дороги мне знакомы
На тех дорогах однажды утром Грязевой Человек влюбился в Дождевую Женщину
Я буду гореть в твоем отсутствии с вечера до утра, вдали от тебя
Хорошие дни все равно проходят, оставь боль времени
Говорят, что женщины кончают жизнь самоубийством, обрезая волосы
А поэты - сжигая свои стихи
Я остался один, аромат твоих локонов остался на моих коленях
Уходя, ты забрала с собой все, что мы пережили
Ты осталась частичкой в стихах, немного - в моих глазах
Аллах, давший тебя мне, забрал меня у меня самого
Женщина с волосами, как стихи, я в жертву твоим ямочкам и родинкам
Этот старый дом больше не наполняется твоим ароматом
Видишь, в каком я состоянии, что не могу насытиться тобой
Ведь мечтами не насытишься...