Текст и перевод песни PRoMete feat. Qaraqan - 2012

2012

Sonda hər şey öz qutusuna qayıdacaq
Nə qələm olmur kömək, nə ağappaq vərəqlər...
Bir ağırlıq varsa ürəkdə.
Küləklər aparsın külünü,
İstəyirsən yanasan.
Hərdən, fikirləşirəm ki, yuxudayam...
Bütün bu ağırlıq düşəcək çiyindən,
Nə vaxt ki oyanacam.
Amma haçanacan davam edəcəyini bilmirəm.
Mən əhatə dairəsindən kanarda,
Sən isə Bermudumsan.
Ümidlər sonuncu ölür, sən son ümidimsən!
Amma yoxsan yanımda,
Varsan içimdə.
Hər addımımda gözümün önündə
Nəsə səni xatırladır.
Zəng edirəm,
Ya uzun-uzun çağırır,
Ya da nömrən qapalıdır. (biraz sonra zəng edin)
İndi, kömək eləmir bizə qanadlar.
Yerimiz uçurumların kənarı.
Guya qaça-qaça biz xəzandan,
Uzaq saldıq özümüzdən baharı.
İçimiz daş bazarı, ya da ürək məzarı.
Gözlərimiz qızarıb, bəbək yerinə qan damarı.
Gecələrimiz yuxusuz, günlərimiz sonsuzluğa,
Bu sonsuzluğun sonu bizi görən hara aparır?!
İşlərimiz artır-artır, azalır sevginin vaxtı,
Ünsiyyət iki sözlük: "Necəsən?" Cavab: "Yaxşı"
Soyuqluqda keçəcəyik daşı, buraxıb yaddaşı,
İnkubator insanlarının olmur qardaşı.
İndi, kömək eləmir bizə qanadlar.
Yerimiz uçurumların kənarı.
Guya qaça-qaça biz xəzandan,
Uzaq saldıq özümüzdən baharı.
İndi kömək eləmir iynələr və sistemlər,
Məhv olunan sevgilərdir, insanların hirsindən.
İndi kömək eləmir magiyalar ya da dinlər,
Dünyanı qurtarmaqçün bu qap-qara tilsimdən.
Sadə şeylər məntiq üçün fantastikdir.
Texnikalar üstələyir insan ağlın.
Kim yazır görəsən bu əsəri?
Sonunu görmək maraqlı olardı, bu nağılın.
Kiminsə gözü bağlı, kiminsə ağlı bağlı.
İtib fərq, fərq eləmir yaxınlıq, ya uzaqlıq.
Satılır hətta enerji də, indi hər şeyin öz qiyməti
Ürəklər də icarəyə verilir, bir neçə yataqlıq.
İndi, kömək eləmir bizə qanadlar.
Yerimiz uçurumların kənarı.
Guya qaça-qaça biz xəzandan,
Uzaq saldıq özümüzdən baharı.

2012

Tout reviendra à sa place
Ni la plume, ni les pages blanches ne me viennent en aide...
Il y a un poids dans mon cœur.
Que le vent emporte ses cendres,
Tu veux que je brûle.
Parfois, je pense que je rêve...
Tout ce poids tombera de mes épaules,
Quand je me réveillerai.
Mais je ne sais pas combien de temps ça va durer.
Je suis au-delà de mon champ d'action,
Toi, tu es mon Triangle des Bermudes.
L'espoir est le dernier à mourir, tu es mon dernier espoir !
Mais tu n'es pas à mes côtés,
Tu es en moi.
À chaque pas, devant mes yeux
Quelque chose me rappelle toi.
J'appelle,
Soit tu réponds longuement,
Soit ton numéro est injoignable. (rappelez plus tard)
Maintenant, les ailes ne nous aident plus.
Notre place est au bord du précipice.
Comme si en courant, nous avions fui l'automne,
Nous avons éloigné le printemps de nous-mêmes.
Notre intérieur est un marché aux puces, ou un cimetière du cœur.
Nos yeux sont rouges, les vaisseaux sanguins à la place des pupilles.
Nos nuits sont blanches, nos jours s'étendent à l'infini,
Où cette infinité nous mène-t-elle ?
Nos tâches augmentent, le temps de l'amour diminue,
La communication se résume à deux mots : « Comment vas-tu ? » Réponse : « Bien »
Nous passerons le reste de nos jours dans le froid, abandonnant la mémoire,
Les gens de l'incubateur n'ont pas de frères.
Maintenant, les ailes ne nous aident plus.
Notre place est au bord du précipice.
Comme si en courant, nous avions fui l'automne,
Nous avons éloigné le printemps de nous-mêmes.
Maintenant, les aiguilles et les systèmes ne nous aident plus,
Ce sont les amours qui sont détruites, par la colère des gens.
Maintenant, les magies et les religions ne nous aident plus,
Pour sauver le monde de ce sortilège noir.
Les choses simples sont fantastiques pour la logique.
La technologie domine l'esprit humain.
Qui écrit cette œuvre, je me demande ?
Ce serait intéressant de voir la fin de ce conte.
Quelqu'un a les yeux bandés, quelqu'un a l'esprit fermé.
Perdre la différence, la différence n'est pas importante, la proximité ou la distance.
Même l'énergie est vendue, maintenant tout a son prix
Les cœurs sont également loués, avec plusieurs chambres.
Maintenant, les ailes ne nous aident plus.
Notre place est au bord du précipice.
Comme si en courant, nous avions fui l'automne,
Nous avons éloigné le printemps de nous-mêmes.