Текст и перевод песни Qaraqan - Ölmüş Sədəflər və İnsanlar

Ölmüş Sədəflər və İnsanlar

Bu vaxta qədər yazdığlarımı unut, dost
Mən ölmüş sədəflər topladım quru sahildən
Arxamca qoyduğum ləpirləri izləri poz
Məni anlamayacağ vicdansızlar, cahillər
Bu vaxta kimi açdığım qapıları bağlar.
Ruhum qışqırırdı dünyaya, indi səssiz ağlar.
İndi gizlətməy vaxtı şeirləri hər çirkli əldən.
Bu gündən onlar üçün Qaraqan lal, onlar kar.
Bu vaxta qədər yazdığlarımı unut, dost
Bu cümlələr olmayacaq sənə həyatda kömək.
Axı vicdan çox pis bir xəstəliydi ondan qorx.
Bu pilləkənlər qalxır yuxarı və olmur enmək
Və yoxdu pul və xoşbəxtlik bu qanlı sətirlərdə
Sən tapa bilməyəcəksən xeyir bu sətirlərdən
Və yalnız bir həqiqət anladım iyirmi beş ildə
Bütün insanlar satılır, fərq yalnız sıfırlarda.
Bu vaxta qədər yazdığlarımı unut, dost
Şeirlər xilas eləmir dünyanı, bunu anla
Mən onlara gətirdim bir neçə seçilmiş söz
Onlar tullayıb sözləri yapışdılar məndən.
Sən bu insanları hələ yaxşı tanımırsan, dost
Onların xislətində düyünlənmiş şər və iblis.
Mən Allahın axtardım izlərin bütün yollarda.
Amma ki, yollar qum, yollar çirk, yollar toz.
Mənə olan sevgini böl və payla yaxınlarına
Doldur acgöz gözlərinə və doldur qarınlarına.
Qurban ver onlara məni və söyüb yanlarında
Onları qaldır göylərə, məni et heçnə, toz
Onların qürurlarını sığallayıb təriflərlə
Danış güclərindən və vurğulayıb məntiqlərini.
Məni öldür və vəsiyyətimi saxla yadında
Mən bağışlayıram düşmənlərimin günahlarını.

Coquillages et Hommes Morts

Oublie tout ce que j'ai écrit jusqu'à maintenant, mon amie.
J'ai ramassé des coquillages morts sur la plage déserte.
Efface les traces des coquillages que j'ai laissés derrière moi.
Les sans-cœur, les ignorants ne me comprendront pas.
Je vais fermer toutes les portes que j'ai ouvertes jusqu'à maintenant.
Mon âme criait au monde, maintenant elle pleure en silence.
Il est temps de cacher mes poèmes à toutes les mains sales.
À partir d'aujourd'hui, Qaraqan est muet pour eux, ils sont sourds.
Oublie tout ce que j'ai écrit jusqu'à maintenant, mon amie.
Ces phrases ne te serviront à rien dans la vie.
Après tout, la conscience est une maladie terrible, crains-la.
Ces marches mènent vers le haut et il n'y a pas de retour en arrière.
Et il n'y avait ni argent ni bonheur dans ces lignes sanglantes.
Tu ne trouveras aucun bien dans ces lignes.
Et j'ai seulement compris une vérité en vingt-cinq ans.
Tous les hommes sont à vendre, la seule différence est dans les zéros.
Oublie tout ce que j'ai écrit jusqu'à maintenant, mon amie.
Les poèmes ne sauvent pas le monde, comprends-le.
Je leur ai apporté quelques mots choisis.
Ils ont jeté les mots et se sont accrochés à moi.
Tu ne connais pas encore ces gens, mon amie.
Le mal et le démon sont noués dans leur nature.
J'ai cherché les traces de Dieu sur toutes les routes.
Mais les routes sont du sable, les routes sont de la boue, les routes sont de la poussière.
Partage l'amour que tu as pour moi et donne-le à tes proches.
Remplis leurs yeux avides et remplis leurs ventres.
Sacrifie-moi pour eux et jure à leurs côtés.
Élève-les au ciel, fais de moi rien, de la poussière.
Caresser leur fierté avec des éloges.
Parle de leur force et souligne leur logique.
Tuez-moi et gardez mon testament à l'esprit.
Je pardonne les péchés de mes ennemis.