Текст и перевод песни Racoon - De Held En De Lul

De Held En De Lul

De held van de stad, loopt soms ook op z'n sokken
En de lul van de stad maakt niet altijd die brokken
Het is lastig voldoen aan een titel als 'Held van de Stad'

Hij heeft nul energie, om z'n vinger te wijzen
Nee niet meer de jongste, en z'n haren steeds grijzer
En de Held van de stad, nou de held heeft het even gehad

Bij een barmeid die lekker haar kont en haar plaatjes draait
De Held is er eventjes tussenuit genaaid
Eventjes zitten op de kruk van de Lul van de stad

En de Lul van de stad ziet de Held op zijn plekkie
Zijn bier en zijn peuken, man, dat is zijn stekkie
Maar hij ziet ook de Held, zijn verdrietige bekkie, en zwijgt

En de Held zegt hardop: "wat moet ik nou man?
Want iedereen die vindt er toch wel het zijne van
En wie ben ik dan, om te bepalen wat wel of niet kan?"

En zo zaten ze daar, even niemand verwijtend
De Held en de Lul, oh zo broederlijk zwijgend
Met een grijns op hun smoel, want die barmeid, ze draaide maar door
En zorgen, daar heb je morgen weer voor

En zo werden ze vrienden, ongeveer veertig jaar
Samen biljarten, en allebei weinig haar
Om een scheet werd gelachen, en de waarheid verteld aan elkaar

En de dag van morgen kwam veel te snel dichterbij
Bril op de neus, zo zaten ze zij aan zij
En ouderdom kroop, en ziekte, 'peuf' steunen, en janken, zeiken
Luisteren, ho maar, ze wilden beiden gelijk

En zelfs op het sterfbed nog even een flinke bout
De lach en de traan, was hun eeuwige zelfbehoud
"Hee Lul", zei de Held, "we hadden het mooi voor elkaar
Begraaf me morgen maar daar."

En daar stond de Lul, en het graf was verlaten
Hij had veel vrienden gehad, en niks nagelaten
En de regen sloeg zacht op het modderige pad

En hij neuriede zachtjes het lied van de barmeid
Herinnerde zich, de belangrijke strijd om de kus van die meid
Nou die had 'ie gehad

En nou won hij alweer van de Held, wie had dat ooit gedacht
Maar het deed hem nog veel meer pijn, dan hij ooit had verwacht
En hij zij: "Ik mis je mijn vriend, vaarwel en rust zacht."

The Hero and the Fool

The hero of the city, sometimes walks around in his socks
And the fool of the city doesn't always make those mistakes
It's hard to live up to being the 'Hero of the City'

He has no energy to point the finger
No longer the youngest, and his hair is increasingly gray
And the Hero of the city, well, the hero has had enough

At a barmaid who plays good music and shakes her butt
The Hero is there for a while
Sitting on the stool of the Fool of the city

And the Fool of the city sees the Hero in his place
His beer and his cigarettes, man, that's his spot
But he also sees the Hero, his sad face, and he keeps quiet

And the Hero says out loud: "what am I supposed to do now, man?
Because everyone has an opinion anyway
And who am I to say what is right or wrong?"

And so they sat there, not blaming anyone
The Hero and the Fool, so fraternally silent
With a grin on their face, because that barmaid, she kept playing
And worries, you'll have those again tomorrow

And so they became friends, for about forty years
Playing billiards together, and both with little hair
A fart was laughed at, and the truth was told to each other

And the day of tomorrow came much too quickly
Glasses on their noses, that's how they sat side by side
And old age crept up, and sickness, 'panting', whining, moaning
Listening, oh no, they both wanted to be right

And even on their deathbed, they had a good fight
Laughter and tears, their eternal self-preservation
"Hey Fool," said the Hero, "we had something good together
Bury me there tomorrow."

And there stood the Fool, and the grave was empty
He had had many friends, and he left nothing behind
And the rain fell softly on the muddy path

And he softly hummed the song of the barmaid
Remembering the important fight for the kiss of that girl
Well, he had gotten it

And now he had won again from the Hero, who would have thought
But it still hurt him much more than he had ever expected
And he said: "I miss you my friend, farewell and rest in peace."