Текст и перевод песни Rapsodos Filologos - Poso Kratise Aftos O Ximonas

Poso Kratise Aftos O Ximonas

Τώρα που φως και ζεστασιά λούζουν τα βάθη της κρυψώνας
Μα πόσο κράτησε αυτός ο χειμώνας
Τώρα που άντεξε η καλύβα σου και πέρασε ο τυφώνας
Μα πόσο κράτησε αυτός ο χειμώνας
Τώρα που δώρο ειν' η κάθε σου στιγμή κι όχι αγώνας
Μα πόσο κράτησε αυτός ο χειμώνας
Κι είδες το πως η ομορφιά δεν περπατιέται κατά μόνας
Μα πόσο κράτησε αυτός ο χειμώνας

Σβήνω και γράφω, δεν ξέρω πώς να τ' αρχίσω
Τι να πρωτοπώ και πώς να το εξηγήσω, ποιον θέλω να πείσω
Υπάρχει στου μυαλού μου το μέρος το πίσω
Ένα δεύτερο που θέλω να εκτοπίσω, νιώθω ξενιστής
Μα πόσο εύκολα στο γκρίζο μπορείς να εθιστείς
Τόσο νομίζω όσο σε σένα να κλειστείς
Ελπίζω. Πόσο δύσκολη κουβέντα για να πεις
Αν εξ' αρχής διαλέγεις το να μαραθείς απ' το ανθίζω
Τρεις, τέσσερις, πέντε, δέκα λόγοι, εκατό, χιλιάδες
Πόσες αράδες πονεμένες, σελίδες, τετράδες
Πόσα στυλό πήρε λιακάδες να κάνω και δάδες
Να λιώσουν οι χιονοστιβάδες, να γίνουν νιφάδες
Μα τα κατάφερα κι έχω γείρει την πλάστιγγα
Τον πόνο μου κατέγραψα τόσο που πια κουράστηκα
Κι αυτοί που νιώσανε με πείθουνε πως μαλάκας δεν πιάστηκα
Καιρός για ομορφότερα τετράστιχα
Τώρα που φως και ζεστασιά λούζουν τα βάθη της κρυψώνας
Μα πόσο κράτησε αυτός ο χειμώνας
Τώρα που άντεξε η καλύβα σου και πέρασε ο τυφώνας
Μα πόσο κράτησε αυτός ο χειμώνας
Τώρα που δώρο ειν' η κάθε σου στιγμή κι όχι αγώνας
Μα πόσο κράτησε αυτός ο χειμώνας
Κι είδες το πως η ομορφιά δεν περπατιέται κατά μόνας
Μα πόσο κράτησε αυτός ο χειμώνας
Τώρα το ξέρω, δεν νικιούνται οι σειρήνες με ρίμες
Ούτε ωφελεί το να προσάπτεις σε 'κείνες ευθύνες
Κι αν δεν αλλάζουνε με χρόνια και μήνες οι μνήμες
Αν περιφέρεσαι γύρω τους σχηματίζουν δίνες
Κι έχουνε παρασύρει τόσα πλοία
Φοράνε οι καμαρότοι τον κυνισμό πανοπλία
Απλή αναλογία. Σαχλή πολύ μ' αντλεί επιτυχία
Σηκώνεται η πληγή μεσοτοιχία μ' ευτυχία
Να μη νιώθουν και πολλά - πολλά
Κοιτώντας απ' το φινιστρίνι τους δειλά - δειλά
Τον κόσμο που ονειρευόντουσαν παλιά, μιλιά
Δε βγάζουν, πίνουν το φαρμάκι τους γουλιά - γουλιά - γουλιά
Μεθώντας με τις αυταπάτες
Γιατί το γαμημένο δεν τελειώνει κι ας πίνεις κανάτες
Ερωτεύεσαι το βυθό κι ας έχει νάρκες
Θέλει κουράγιο ν' αναδυθείς προς τις βάρκες
Τώρα που φως και ζεστασιά λούζουν τα βάθη της κρυψώνας
Μα πόσο κράτησε αυτός ο χειμώνας
Τώρα που άντεξε η καλύβα σου και πέρασε ο τυφώνας
Μα πόσο κράτησε αυτός ο χειμώνας
Τώρα που δώρο ειν' η κάθε σου στιγμή κι όχι αγώνας
Μα πόσο κράτησε αυτός ο χειμώνας
Κι είδες το πως η ομορφιά δεν περπατιέται κατά μόνας
Μα πόσο κράτησε αυτός ο χειμώνας
Τώρα που το κοιτώ απ' έξω
Τόσο καιρό βουτηγμένος στ' άσχημο που τ' όμορφο δεν μπορώ να πιστέψω
Πολύ καλό για να 'ναι αληθινό, λες και φοβάμαι να το ζήσω να επιτρέψω
Πως να το χωνέψω
Κελί από μεμβράνη. Ντεκόρ μελατονίνη και μελάνι, αλκοόλη και ντουμάνι
Και του φτάνει για να συντηρηθεί
Κι έτσι θα κάνει ότι πρέπει για να διατηρηθεί και να τηρηθεί
Το μοτίβο που να θορυβηθεί ήταν επείγον
Γιατί κόντευε ν' απορροφηθεί απ' των θορύβων
Τη συσσωρευμένη συγκομιδή των ίδιων ήχων
Να που τώρα έχουν πια σιγαστεί, υπό των στίχων τη γαλήνη
Και νιώθω πια λες κι ήρθε για να μείνει
Να σβήσει το καμίνι, να χτίσει, ν' απαλύνει
Ο κύκλος κλείνει
Διαγράφοντας καινούργια καμπύλη τροχιά μου δίνει
Και μελάνι και πάλι εκκρίνει
Τώρα που φως και ζεστασιά λούζουν τα βάθη της κρυψώνας
Μα πόσο κράτησε αυτός ο χειμώνας
Τώρα που άντεξε η καλύβα σου και πέρασε ο τυφώνας
Μα πόσο κράτησε αυτός ο χειμώνας
Τώρα που δώρο ειν' η κάθε σου στιγμή κι όχι αγώνας
Μα πόσο κράτησε αυτός ο χειμώνας
Κι είδες το πως η ομορφιά δεν περπατιέται κατά μόνας
Μα πόσο κράτησε αυτός ο χειμώνας

How Long This Winter Lasted

Now that light and warmth bathe the depths of the hideout
How long did this winter last?
Now that your cabin has endured and the hurricane has passed
How long did this winter last?
Now that every moment is a gift and not a struggle
How long did this winter last?
And you saw that beauty is not walked alone
How long did this winter last?

I erase and write, I don't know how to begin
What to say first and how to explain it, who I want to convince
There is a place in my mind back there
A second self that I want to banish, I feel like a stranger
But how easily you can get addicted to the grey
That's how much I think you can lock yourself in
I hope. What a difficult conversation to have
If you choose to wither from the start instead of bloom
Three, four, five, ten reasons, a hundred, a thousand
How many aching lines, pages, notebooks
How many pens did it take to make torches out of sunbeams
To melt the avalanches, to turn them into snowflakes
But I made it and I have tilted the scales
I wrote down my pain so much that I am now cured
And those who felt it convince me that I didn't turn out a fool
Time for more beautiful quatrains
Now that light and warmth bathe the depths of the hideout
How long did this winter last?
Now that your cabin has endured and the hurricane has passed
How long did this winter last?
Now that every moment is a gift and not a struggle
How long did this winter last?
And you saw that beauty is not walked alone
How long did this winter last?
Now I know, sirens are not defeated with rhymes
Nor does it benefit to blame them
And if memories don't change with years and months
If you wander around them they form whirlpools
And they have swept away so many ships
The sailors wear cynicism as armour
A simple analogy. Quite silly but it succeeds
The wound heals midway with happiness
So they don't feel too much
Looking timidly out of their porthole
At the world they used to dream of, words
They don't utter, they drink their poison sip by sip
Intoxicated with illusions
Because the damn thing doesn't end even if you drink jugs
You fall in love with the bottom even though it has mines
It takes courage to emerge towards the boats
Now that light and warmth bathe the depths of the hideout
How long did this winter last?
Now that your cabin has endured and the hurricane has passed
How long did this winter last?
Now that every moment is a gift and not a struggle
How long did this winter last?
And you saw that beauty is not walked alone
How long did this winter last?
Now that I look at it from the outside
So long immersed in ugliness that I can't believe the beautiful
Too good to be true, as if I'm afraid to let myself live it, to allow it
How to digest it
Membrane cell. Decor melatonin and ink, alcohol and smoke
And it's enough to sustain him
And so he will do what he has to in order to preserve and maintain himself
The pattern to be disturbed was urgent
Because he was about to be absorbed by the noises
The accumulated harvest of the same sounds
Now they have been silenced by the tranquility of the verses
And I feel now as if it came to stay
To extinguish the furnace, to build, to soothe
The cycle closes
Drawing a new curved trajectory for me
And ink secretes again
Now that light and warmth bathe the depths of the hideout
How long did this winter last?
Now that your cabin has endured and the hurricane has passed
How long did this winter last?
Now that every moment is a gift and not a struggle
How long did this winter last?
And you saw that beauty is not walked alone
How long did this winter last?