Текст и перевод песни Rob de Nijs - De Zee

De Zee

Deze zee, die ik zovaak bevaren heb
Zee van tranen, lieve zee van overvloed en eb
Deze zee, is mij zovaak te hoog gegaan
Maar wat zij deed, ik kon haar nooit weerstaan.
Ieder licht, dat mij dichtbij de haven bracht
Bleek een schip, passerend in de koude donkere nacht
In de ochtend, hees ik dan mijn zeilen weer
Deze zee, blijkt mooier elke keer.
Hoe vaak vond ik niet aan land, vaste waarde vaste grond
Likte zij niet het zout, van mijn ogen en mijn mond
Hoe vaak dat ik niet, aarde mij veranderen kon
Terwijl ik droomde, van een blauwe horizon.
Deze zee, hoe vaak heb ik haar niet vervloekt
Zij is anders, dan datgeen waar iedereen naar zoekt
Maar op haar golven, ben ik altijd dichtbij mij
Deze zee deze zee, ben jij!
Hoe vaak vond ik niet aan land, vaste waarde vaste grond
Likte zij niet het zout, van mijn ogen en mijn mond
Hoe vaak dat ik niet, aarde mij veranderen kon
Terwijl ik droomde, van jouw blauwe horizon.
Hoe vaak vond ik niet aan land, vaste waarde vaste grond
Likte zij niet het zout, van mijn ogen en mijn mond
Deze zee daarvan ik alleen de diepte ken
Weet dat ik voorgoed haar zeeman ben
Deze zee die leeft in mij, dat ben jij!

The Sea

This sea that I have sailed so often
Sea of tears, dear sea of plenty and ebb
This sea has often risen too high for me
But what it did, I could never resist.
Every light that brought me near the harbor
Turned out to be a ship passing in the cold dark night
In the morning, I hoist my sails again
This sea, proves more beautiful every time.
How often did I not find, on land, solid ground
Did she not lick the salt, from my eyes and my mouth
How often did I not, earth could change me
As I dreamed, of a blue horizon.
This sea, how often have I cursed it
It is different, than that which everyone is looking for
But on its waves, I am always close to myself
This sea this sea, are you!
How often did I not find, on land, solid ground
Did she not lick the salt, from my eyes and my mouth
How often did I not, earth could change me
As I dreamed, of your blue horizon.
How often did I not find, on land, solid ground
Did she not lick the salt, from my eyes and my mouth
This sea, of which I alone know the depths
Know that I will forever be her seafarer
This sea that lives in me, that's you!